Laat De dag van Pietro Hujaronze titulaire verteller geeft toe dat hij zich vaak schuldig voelt omdat hij tijd verspilt.
“Ik heb vaak het gevoel dat er in mijn tijd niet veel gebeurt”, zegt de beroemde fotograaf (gespeeld door Ben Whishaw) tegen zijn vriendin, journaliste Linda Rosenkrantz (Rebecca Hall). ‘Dat ik het verspild heb.’
Ironisch genoeg maakt die onzekerheid hem de perfecte kandidaat voor Linda’s nieuwste project, een boek over hoe verschillende mensen in de kunstscène van de binnenstad van New York in de jaren zeventig hun dagen doorbrengen.
‘Daarom doe ik dit eigenlijk,’ vertelt ze hem. “Onderzoeken hoe mensen hun dagen vullen, omdat ik zelf het gevoel heb dat ik de hele dag niet veel doe.”
Het boek van Rosenkrantz kwam nooit uit zoals hij had bedoeld, hoewel hij uiteindelijk in 2022 een transcriptie publiceerde van zijn interview met Hujar, decennia na zijn dood aan aids in 1987. In de jaren daarna is Hujar postuum beroemd geworden vanwege zijn zwart-witportretten van de New Yorkse subcultuur van de jaren zeventig en tachtig. Als invloedrijke kunstenaar-activist in de homobevrijdingsbeweging heeft hij gedurende zijn hele carrière foto’s gemaakt van talloze queer-iconen, van transactrice Candy Darling tot regisseur John Waters en dragqueen Divine. Tegenwoordig zou het moeilijk zijn om een reis naar Barnes & Noble te maken zonder het werk van Hujar tegen te komen: zijn iconische foto uit 1969, De orgastische man (berucht) dient als cover van het boekdeel van een roman van Hanya Yanagihara, love it or hate it, Een beetje leven.
Of je nu in de bewerking van Ira Sach terechtkomt De dag van Pietro Hujar met al die context of gewoon 76 minuten met de stem van Paddington willen doorbrengen, maakt het uiteindelijk niet uit. Net als het interview uit 1974 waarop de film is gebaseerd, is de film bedrieglijk luchtig. Het geheel duurt minder dan 90 minuten en is opgenomen in boxy, korrelig 16 mm, waarbij het nooit ver afdwaalt van Hujars appartement en studio in West Village.
Film Janus
