IMARA JONES: In tegenstelling tot Chase ben ik helemaal geen muziektheaterman. Elke keer dat iemand het mij vraagt, is dit een verrassing voor mensen, maar ik denk dat muziektheater veel is.
SJ: (lacht) Imara zei: “In tegenstelling tot Chase heb ik smaak.”
CS: Ja. Ik heb de subtekst.
IJ: Niet per se mijn kopje thee. Dus het is eigenlijk nog schokkender dat het me kan schelen Kwaadaardigomdat het niet mijn ding is. Maar ja, ik werd overweldigd door de rol die verhalen vertellen (speelt) – en hoe we het verhaal kaderen, en het verhaal dat betekenis geeft, en de mensen die bij het verhaal betrokken zijn, wetende dat het verhaal met een doel is vormgegeven – en dat er altijd iets verloren gaat. En dan ook nog eens de openlijke politieke boodschap die precies op het juiste moment kwam over het soort mensen, plaatsen en regelingen die nodig zijn om het autoritarisme te bestrijden.
SJ: Ik weet nog dat ik het boek las toen het voor het eerst uitkwam. Ik vond het erg leuk. Destijds denk ik dat het eigenlijk een openbaring was, Imara, om veel van de redenen die je zei – vreemdheid, ras, autoritarisme – waarvan ik destijds niet begreep dat ik er een opleiding over nodig had, maar het resoneerde.
CS: Ik zit hier eigenlijk alleen maar te zeggen: “Wauw, ik ben zo ongekunsteld.” Imara komt met politieke analyses, zoals die van Saeed, ‘het boek’. De mijne is: “Ik was geobsedeerd Huur toen ik jonger was en toen moest ik Idina Menzel volgen Kwaadaardig Dan…”
Maar ik denk dat ik aanvankelijk juist werd aangetrokken door de “overvloed” ervan. Dit is wat ik zo leuk vind aan muziektheater. En pas na de film begreep ik de diepe politieke resonantie van het verhaal en verbond het met de manieren waarop het fascisme gedijt op angst, manipulatie en leugens. En zoals ik het zag in de periode tussen de verkiezingen van 2024 en (de inauguratie), terwijl ik vocht tegen dit anti-transverhaal waarin een half miljard dollar was geïnvesteerd tegen de tijd dat de film uitkwam, voelde het precies als het exacte politieke verhaal dat ik nodig had – ook al dacht ik op mijn ongekunstelde manier: “Ooh, ik hou van het zingen van Kristin Chenoweth en Idina Menzel” als toegangspunt.
IJ: Elphaba Being Black transformeert de film – of beter gezegd het verhaal – ook op manieren die niet zo voor de hand liggend zijn. En ik denk ook dat dit de impact en resonantie verdiept van wie hij is als persoon.
