Edgar Wright is bepaald niet de eerste persoon die wijst op de problemen van moderne stripfilms, maar hij heeft de centrale kwestie de afgelopen jaren wellicht beknopter behandeld dan wie dan ook. Tijdens een interview om zijn te promoten Remake van “The Running Man”, die tot nu toe helaas is misluktde regisseur herinnerde zich Tim Burtons triomf ‘Batman’ uit 1989 als het perfecte voorbeeld van hoe je een echte artistieke visie in een reguliere blockbuster kunt stoppen. Helaas is zoiets anno 2025 een verloren kunst geworden.
Een decennium later, Wright’s “Ant-Man” blijft Marvel’s grootste gemiste kans. De regisseur drong aan op het maken van de film, ontwikkelde het project sinds 2006 en produceerde testbeelden voor zijn visie die werd vertoond op de San Diego Comic-Con 2012. Toen vertrok hij. In de jaren daarna hebben we veel gehoord over de ‘creatieve verschillen’ tussen hem en Marvel Studios, die in essentie neerkomen op het feit dat de regisseur zijn eigen film wilde maken en Marvel nog een pretparkrit wilde maken.
In een interview met Josh HorowitzWright keek terug op het hele debacle en zei dat de reden dat hij ‘Ant-Man’ in de eerste plaats wilde maken, was omdat hij ‘geïnspireerd was door mensen die ergens de eerste van moesten maken en het tempo moesten bepalen’, wijzend naar ‘Batman’ als voorbeeld. “Toen die film uitkwam, was het veruit de grootste film van het jaar en ook zo eigenzinnig en specifiek voor Tim Burton”, voegde hij eraan toe. “En ongelooflijk bizar voor een grote studiofilm.” Vergeet superheldenmoeheid, marktverzadiging en middelmatige streamingshows: het punt van Wright is het belangrijkste aspect van het hele debat over superheldenfilms en moet meer worden besproken.
Edgar Wright loste het probleem op met stripfilms
Nadat hij ‘Ant-Man’ had verlaten, sprak Edgar Wright over de beruchte huisstijl van Marvel Studio die zijn oorspronkelijke visie voor de film binnendrong, die, op ware Wright-manier, een gestileerde, eigenzinnige blockbuster zou worden die zijn gebruikelijke gevarieerde reeks filmische inspiraties demonstreerde. Vele andere regisseurs Hebben zijn erin geslaagd hun stempel te drukken op de films van het Marvel Cinematic Universe, vooral op James Gunn met zijn ‘Guardians of the Galaxy’-trilogie (hoewel ook Gunn kwam in botsing met het schimmige creatieve comité van Marvel). Maar zoiets is zeldzaam in de wereld van Marvel, en Wright had duidelijk moeite om de film te maken die hij wilde maken.
Het is een probleem waar Marvel Studios al een tijdje mee te maken heeft, en de laatste tijd is het een hartverscheurend probleem geworden vanwege het onrustige gedeelde universum. De huidige vloek van de MCU is goed gedocumenteerd, aangezien de eens zo machtige saga te maken kreeg met een reeks even goed gedocumenteerde uitdagingen. Als zodanig lijkt het overbodig om in dit stadium verder te gaan, maar er is een belangrijk aspect van het debat over stripfilms in het algemeen dat bredere implicaties heeft voor de moderne cinema – en Wright heeft het net goed gedaan.
De regisseur wees vervolgens op de ‘Spider-Man’-films van Sam Raimi en de Dark Knight-trilogie van Christopher Nolan als andere voorbeelden van regisseurs die een visie verwezenlijken door middel van superheldenfilms. Maar het is zijn verwijzing naar Tim Burtons ‘Batman’ die dit punt het beste illustreert, simpelweg omdat die blockbuster uit 1989 en het vervolg uit 1992, ‘Batman Returns’, zo onderscheidend zijn in hun stilistische keuzes dat het eerlijk gezegd een wonder is dat ze ooit op deze schaal zijn gemaakt.
Stripfilms zijn belangrijker dan we denken
Omdat ik ben opgegroeid met ‘Batman’ en ‘Batman Returns’, begrijp ik niet alleen waar Edgar Wright hiermee naartoe gaat, ik voel het ook. Als kind werd ik verliefd op de industriële expressionistische nachtmerrieachtige decors van Anton Furst en Bo Welch en de verleidelijke duistere visie van Tim Burton, maar destijds dacht ik dat ik gewoon van Batman hield.
Batman van Michael Keaton hij was mijn held en is dat nog steeds. Toen ik opgroeide, realiseerde ik me echter dat ik niet alleen van Batman hield, maar ook van de manier waarop Tim Burton en zijn visionaire team mij mijn eigen gevoel voor esthetiek en artistieke gevoeligheden leerden. De elegante maar grimmige omgeving van Furst en Welch’s Gotham blijft zo in mijn geheugen gegrift dat ik er vrij zeker van ben dat als ik ooit een MRI zou ondergaan, dit korrelige beelden zou opleveren van het Flugelheim-museum en het Gotham-plein met Kerstmis. Ik zal die films voor altijd dankbaar zijn omdat ze zulke krachtig suggestieve beelden in mijn jonge cortex hebben geïnsinueerd en me heimelijk hebben meegenomen op een rondreis door artistieke stijlen uit de 20e eeuw. Het heeft me de kracht van creatieve expressie geleerd en hoe het de verbeelding kan aanwakkeren, terwijl het me een plek in mijn geest geeft waar ik me voor altijd op mijn gemak kan voelen.
Twee stripfilms deden het. Dat is de kracht van deze films. Als je de fundamentele artistieke visie wegneemt, loop je het risico kinderen de kans te ontnemen om niet alleen op jonge leeftijd door de bioscoop te worden getransporteerd, maar ook om zichzelf beter te begrijpen. Dit is niet alleen iets waar Marvel over moet nadenken, maar het geldt ook voor blockbuster-cinema in het algemeen. Deze studies hebben de collectieve verbeeldingskracht van kinderen over de hele wereld in handen. Ze zouden Edgar Wright een rare ‘Ant-Man’-film moeten laten maken.
