Kathleen Madigan gelooft dat het zoeken naar een middenweg het zwakke punt van de komedie is

Cabaretier Kathleen Madigan behoeft zeker geen introductie bij iedereen die de afgelopen decennia aandacht heeft besteed aan stand-up. Madigan is een meester in timing met een gevoel voor het Midwesten en heeft een carrière opgebouwd door dingen simpel te houden: schrijven, toeren, opnemen, herhalen. Ze probeert niet te schitteren op Mars, ze is volkomen gelukkig in haar baan.

Die baan van hem is door de jaren heen druk geweest, waarbij hij tot diep in de nacht podium na podium betrad, theaters in het hele land uitverkocht en een die-hard fanbase kreeg die één en al oor is als hij een microfoon oppakt. Of een barkruk. Zijn populaire podcast”Madigan Pubcast‘ maakt de beproeving alleen maar groter.

Vrijdag keert Madigan terug met “De familiedraad” op Prime Video, een fris en maar al te herkenbaar uur dat onmiskenbaar Madigan is. Ontspannen, slim, ongefilterd en brutaal grappig terwijl ze alles aanpakt, van chaotische familieteksten en eigenaardigheden uit het Midwesten tot ouder wordende ouders, wilde katten en de kunst om geen trots te hebben.

Madigan hoeft nooit trends na te jagen of zichzelf opnieuw uit te vinden voor een algoritme en heeft zijn carrière op de ouderwetse manier opgebouwd, fase voor fase. Maar hij heeft enkele vragen voor degenen die onmiddellijk succes najagen, samen met een overtuigend argument waarom in het midden blijven de echte oplossing zou kunnen zijn.

“The Family Thread” is geweldig omdat het je echt aan het denken zet over jezelf en onze eigen gezinnen op zoveel manieren, terwijl je eigenlijk je eigen bakt.

Kathleen Madigan: Bedankt. Ik ben me ervan bewust dat ik iedereen probeer te betrekken, maar ik zou uren aan mijn ouders kunnen werken en nooit meer kunnen stoppen. Het is eindeloos en iedereen van 40 jaar of ouder zal uiteindelijk te maken krijgen met een of andere versie van gekke oude mannen. Mijn zus zegt ooit: ‘Ik kan me niet herinneren dat onze oudtante en oom zo gek waren als mama en papa maar kunnen zijn.’ Ik dacht: waarom stierven ze aan wat dan ook? Eerst het feit was! Papa zou twee hartaanvallen geleden zijn overleden en dan zijn we in het land van een beroerte, mijn moeder had longkanker en het gaat goed, maar ze zijn niet verder gekomen dan de eerste ronde. Oké, we kopen ze tijd, maar hoeveel tijd kopen we en is het nog steeds kwaliteit? Zo is het ook met al mijn vrienden van deze leeftijd, dementie hier en daar, gestreeld daar, en ook met mijn jongere broers, die 49 jaar oud zijn omdat mijn ouders laat van hen zijn bevallen. Natuurlijk was 37 toen te laat om een ​​kind te krijgen, en nu gaan mensen daar echt op aandringen.

Nou, als dat zo is 35 en dan noemen ze het geriatrische zwangerschap. Zo geruststellend.

Het is leuk. Ik ken een stel vrienden van mij die zwanger zijn geworden en al die speciale tests hebben moeten doen omdat ze ouder waren dan 38. Bij mijn moeder maakten ze zich daar niet druk over. Het kon niemand iets schelen wat hij rookte en wat hij dronk, dus hier gaat het. Mijn hele familie is altijd van het type geweest waarbij alles uiteindelijk een grap is. Mijn grootvader zei altijd: ‘Zal iemand over honderd jaar het verschil weten?’ Niet op een slechte manier, maar op een luchtige manier: dit leven is een beetje onzin, dus geniet ervan. Leef het.

Je hebt veel kennis laten vallen in deze special over ‘opgeven’ en geen trots zijn, maar is er iets waar het Midwesten volgens jou het meest trots op is?

Nou, ik zou zeggen kipsalade of wat ze ook brengen. Houden van tonijnstoofpotjes en ze houden van stevig eten, net als dat van oma. Het betekent vetmesten, waar ik het mee eens ben. Iedereen heeft zijn kleine dingen, zoals Iowa veel ruzie maakt over het feit dat hun maïs beter is dan die van alle anderen. Stomme dingen, maar voor ons is dat wat er gebeurt. Dit is waar we het over hebben. Sport, iedereen heeft zijn passie voor de Packers en dat soort dingen, maar het is niet iets dat ons is gegeven zoals de oceaan. De prachtige bergen van Colorado? Nee, heb dat ook niet! Dat is echt de reden waarom mensen zeggen: “Oh, vind je het leuk waar je vandaan komt?” Wij zeggen altijd: ja, dat is goed. Weet je, we weten dat het niet geweldig is, maar het is ook niet verschrikkelijk. Oké.

Het is iets beter dan goed, denk ik! Ik ben een keer door het land gereden en eerlijk gezegd was er veel maïs, maar het was echt prachtig.

Het viaduct leest. Ik hou ervan als mensen zeggen: “St. Louis? Is het dichtbij Chicago?” Nou ja, zo’n vier en een half uur onderweg. Definieer ‘in zekere zin’. Dat is wat ik zeg over mijn vrienden aan de kust, dat is alles wat ze hebben. Ik bedoel, iemand heeft het helemaal gehaald, dus ik geef die mensen de eer, maar het Midwesten is alsof je je verveelt als je door Kansas, Nebraska, in ieder geval Missouri rijdt, als je ten zuiden van St. Louis aankomt, beginnen we grote heuvels te krijgen. We noemen het een berg en het is een heuvel, maar we hebben prachtige meren. Kustmensen houden niet van meren omdat ze zo zijn: hmmmm… dat water is een beetje stil. Ik zeg: ja, en er zijn ook slangen! Je moet gewoon weten wat je doet.

Ik vind het geweldig dat je ons ‘kust’ noemt. Het is veel geavanceerder dan we verdienen. Je hebt je special gefilmd NAAR het Pabst Theater In Milwaukee, je noemde Anheuser-Busch in je special, je podcast is Madigan’s Pubcast… heb je hier een thema?

Nou, ik hou van bier en al mijn ooms hebben altijd in de brouwerij gewerkt. Het waren fulltime pijpfitters in het centrum van Anheuser-Busch. Het Midwesten is een beetje ons ding. St. Louis is een bierstad, punt uit. De Anheuser-Busch brouwerij is er nog steeds, mensen hebben er nog steeds banen en ze sponsoren alles. Milwaukee is ook een soort bierstad. Het draait nu allemaal om Miller Lite, maar vóór de drooglegging waren er duizend brouwerijen. Het is erg op bier gericht. Met het Pabst Theater had ik daar al een special opgenomen en het zijn gewoon de aardigste mensen, de crew en iedereen die daar werkt. Dat zijn ze opgewonden jij bent er. En ik hoef eigenlijk niet gevleid te zijn. Ik heb je niet eens nodig, maar als je er wel bent en ik niet chagrijnig kan zijn, zou dat geweldig zijn. Zelfs cabaretiers zullen je vertellen dat er slechts bepaalde punten zijn waarop je het podium verlaat en dat mensen hier specials moeten filmen. Dit theater is een van de drie theaters waar ik zo over denk. Waarom zijn deze plekken zo bijzonder? Ik weet het niet, er zit magie in, denk ik.

Madigan stelt dat ‘de middenweg’ de favoriete plek van komedie is, waarbij hij de druk om voortdurend een hoger niveau te bereiken verwerpt en strips vertelt dat ze tevredenheid op hun eigen manier moeten omarmen.

(Robby Klein)

Ik vind het geweldig dat je je plek hebt gevonden. Vind jij magie daar op TikTok? Hoe dicht ben je bij lipsynchronisatievideo’s?

TikTok wel A Heel anders dan dansen op Madonna in je kamer in 1984. Ik ben er niet zo goed in TikTok als mens of als cabaretier, maar als voyeur ben ik graag op TikTok. Ik plaats grappen en werk, maar ik was heel goed op Twitter omdat ik goed ben met woorden. Instagram, ik ben er bijna, maar TikTok? Ik kijk naar 7.000 kattenvideo’s. Als je een verslavende persoonlijkheid hebt, hou je ervan omdat het oneindig is. Het houdt nooit op en er is vrijwel nooit sprake van herhaling. Het lijkt voor mensen te zijn die veel jonger zijn dan ik, maar ik vind het leuk. Ik zou echter niet graag willen denken dat ik er mijn beroep van heb gemaakt. Ik denk dat sommige jonge mensen meer afbijten dan ik denk dat ze kunnen kauwen met deze ervaring. Blijft het duren? Ik ben benieuwd of al deze handelingen zullen werken. Zullen je fans over vijf jaar nog steeds komen?

Ik weet zeker dat er een ander platform zal zijn waarop ze te zien zullen zijn, wat ook nieuwe sterren zal creëren. Vanaf hier zal het nooit meer eindigen, dus weet je, hè?

Ja. Daarom ben ik blij dat ik begon toen ik begon. Als jonge cartoonisten vragen: “Maar wat moet ik doen?” Ik heb zoiets van: “man, ik heb het niet.” Iedereen idee. Zorg ervoor dat je vaak op het podium staat. En dan loop ik rustig naar de bar.

Wat als je Kathleen wat advies zou kunnen geven over wat ze moet doen in het clubcircuit van de jaren 90?

Ik zou dit tegen de jonge ik zeggen, en ik geef Oprah hiervan de schuld, ik geef haar eigenlijk de schuld van veel dingen, maar dit alles “alles naar een hoger niveau tillen” en “streven om beter te worden?” Het zijn Type A-mensen die praten. Sommigen van ons zijn gewoon blij met waar we zijn. Waarom moet ik het naar een hoger niveau tillen? “Koop een sitcom!” Ik wil geen sitcom. Ik ben geen acteur, ik werk graag ’s nachts en ik laat me niet dwingen een type A-gek te worden. In het midden is het prima. Breng het niet naar een ander niveau, er is niets mis met type B-minus zijn. Dit zou mijn TED-talk zijn. Richt op het centrum. Alles is hier goed.