Van Roberto Scucci
| Gepubliceerd
Zintuiglijke experimenten zijn zo oud als de tijd en worden gebruikt als middel om een hoger bewustzijnsgevoel te bereiken. Of je nu een fervent fan bent van de muziek van Tool in je pogingen om je derde oog te openen (we snappen het, je houdt van polyritmes en vette riffs), of je houdt ervan om je te verdiepen in illegale stoffen waarmee je los kunt komen van je huidige staat van realiteit om de wereld vanuit een ander perspectief te zien, er is beslist meer dan één manier om een kat te villen. Of, in het geval van de jaren 80 Veranderde statengeen kat wordt gevild, maar een geit bloedt nadat hij zeer geconcentreerde doses oerbloemen heeft ingenomen voordat hij in een sensorische deprivatietank ligt die ervoor zorgt dat zowel je mentale als fysieke wezen achteruitgaat in een meer primaire iteratie die de moderne wetenschap niet adequaat kan documenteren.
Op de meest diepgewortelde manier ruzie maken over de materie, Veranderde staten het is een visueel feest van beklijvende beelden en zo’n reis op zich dat je deze film nuchter kunt bekijken en toch het gevoel hebt alsof je grijze massa verstoord is door krachten van buitenaf. Of misschien moet je gewoon stoppen met het eten van zo veel gekruid eten voordat je op de bank in slaap valt. Hoe deze film je ook triggert, weet dat de inhoud afkomstig is van de meest gruwelijke plek die we kennen: ons onderbewustzijn.
Wat kan er misgaan?
Veranderde staten hij brengt zijn punt over door op agressieve wijze zijn concept van sensorische regressie aan de kijker op te leggen door middel van levendige hallucinaties die zich afspelen als het soort slaapverlammingskoortsdroom waaruit je niet kunt ontwaken. Toen psychopatholoog Edward Jessup van Columbia University (Willem Pijn) onderzoek naar individuen met schizofrenie suggereert dat veranderde bewustzijnstoestanden net zo objectief reëel zijn als die ervaren in de fysieke wereld, en fixeert zich erop een laboratoriumrat te worden door risicovolle menselijke experimenten met hallucinogenen en sensorische deprivatie.
Terwijl hij in deze zelf veroorzaakte, existentieel vijandige staat leeft als middel om zijn zoektocht te voeden, verteert Edwards werk hem, wat zijn relatie met zijn vrouw Emily (Blair Brown) onder druk zet, die ook haar leven aan zijn zoektocht heeft gewijd, maar denkt dat hij het een beetje te ver gaat.
Op zoek naar zijn volgende oplossing in naam van de wetenschap, blijft Edward streven naar het documenteren van zijn ontdekkingen, tot grote bezorgdheid van zijn collega’s Arthur Rosenberg (Bob Balaban) en Mason Parrish (Charles Haid). Omdat hij reden heeft om aan te nemen dat zijn gedachte-experimenten een diepgaande verandering in zijn fysieke wezen hebben teweeggebracht, gaat Edward door om zijn hypothese op een zekere mate van tastbaarheid te kunnen bewijzen.
Haar bewustzijn en onderbewustzijn bevatten grootheden, en Emily gelooft dat ze misschien wel op het punt staat zich op volledig onbekend psychologisch terrein te begeven, maar haar gedrag wordt steeds onstabieler naarmate ze zichzelf blijft verliezen in het werk. Ofwel is hij een man die gek is geworden door te veel experimentele doses sterk geconcentreerde hallucinogenen, ofwel is zijn geest naar zo’n onbegrijpelijke plek gegaan dat hij eenvoudigweg nog niet weet hoe hij zijn bevindingen moet verwoorden.
Stop voor de filosofie, blijf hier voor de hersensmelting
Zwaar leunend op zijn visuele verhalen, Veranderde staten het is op de beste manier een aanval op de zintuigen. Elke keer dat Edward zinkt, zien en horen we wat hij doet, en dat is genoeg om ervoor te zorgen dat je je ogen dicht wilt plakken en je oren wilt dichtstoppen, want zelfs als je getuige bent van het uiteenvallen van zijn tweede hand, wil je je terugtrekken in een koude, donkere, stille kamer om je te concentreren nadat je bent blootgesteld aan zo’n hoog niveau van caleidoscopische, snelvuurwaanzin. In de lege rust die tussen deze schokkende segmenten ligt, zijn we getuige van een heldere man die probeert te begrijpen wat hij aan de andere kant heeft meegemaakt.
Als je niet uiteindelijk je eigen tong inslikt terwijl je geconfronteerd wordt met de schokkende waanzin die van je scherm explodeert en je gezicht doet smelten, vraag je je af of dit de reden is waarom het menselijk brein zo’n gevaarlijke plek is om te leven, omdat het probeert een eeuwenoud, onbegrijpelijk niveau van kennis aan te boren dat het weefsel van de werkelijkheid zoals wij die kennen zou kunnen vernietigen als er niets aan wordt gedaan. Als je niet zoveel geluk hebt, kun je altijd in je portemonnee bijten totdat het stof is neergedaald en de realiteit weer op zijn plaats valt, alsof alles maar een soort nare droom was.
Veranderde staten wordt gestreamd op Tubi.
