Netflix staat op het punt een van de beste films van 2025 uit te brengen, een historisch drama getiteld “Train Dreams” dat afkomstig is van “Jockey”-regisseur Clint Bentley. Gebaseerd op het gelijknamige korte verhaal uit 2011 van Denis Johnson, speelt Joel Edgerton de rol van Robert Grainier, een man die als houthakker werkt en begin 20e eeuw helpt bij de aanleg van spoorwegen in de Verenigde Staten. Net als het ongelooflijk ontroerende ‘The Life of Chuck’ volgt het verhaal een man die nooit iets heeft bereikt dat de geschiedenisboeken waardig is, maar die niettemin een leven had vol mensen die om hem gaven – een leven vol verwondering, verbinding en diepgang.
Zoals Chris Evangelista van /Film zei zijn recensie van “Train Dreams”, dit is ‘een buitengewoon kijkje in het leven van een onopvallende man’, een lief, rustig gedicht met een verhaal dat vaak hartverscheurend en duister is, maar dat schoonheid vindt in eenvoudige, rustige momenten. Het is het soort film dat je besluipt en je ziel verscheurt wanneer je het het minst verwacht (hoewel het soms ook behoorlijk grappig is).
Hoe dramatisch en onfantastisch deze film ook is, hij werd ook beïnvloed door een behoorlijk fantastische genrefilm. /Film’s Ben Pearson sprak met ‘Train Dreams’-regisseur Clint Bentley over de filmische invloeden van de film, en nadat hij Tarkovsky had genoemd (niet zo verrassend), haalde Bentley een verrassende, bij fans geliefde Studio Ghibli-film aan.
“‘Princess Mononoke’ was een andere (invloed), de Miyazaki-film, alleen vanwege de manier waarop hij met mensen en tijd omgaat en er geen goede en slechte kerel is,” legde Bentley uit. “Er zijn mensen die goede dingen doen en mensen die slechte dingen doen, maar het zijn allemaal mensen.”
Train Dreams heeft misschien geen wolven of gigantische geesten, maar het voelt spiritueel
“Prinses Mononoke”, een van de beste films die Ghibli ooit heeft geproduceerdis het hoogtepunt van ideeën en thema’s die de Japanse regisseur Hayao Miyazaki al tientallen jaren onderzoekt. De film volgt een jonge prins die midden in een conflict terechtkomt tussen de inwoners van een menselijke stad en de goden van het nabijgelegen bos. Miyazaki geeft veel nuance aan elk personage en laat zien dat elke kant gebreken heeft, maar ook zelfrechtvaardiging voor hun daden. De slechterik van de film blijkt ook een nogal empathische figuur te zijn.
Hoewel ‘Train Dreams’ geen duidelijk conflict presenteert, bekijkt het elk personage nog steeds met evenveel empathie. De film maakt duidelijk dat iedereen zijn eigen tragedies doormaakt: dat mensen de ene dag deel uitmaken van onze wereld en de volgende dag kunnen vertrekken.
Op dezelfde manier deelt “Train Dreams” een gevoel van spiritualiteit dat centraal staat in Miyazaki’s film. Bentley legde uit dat hij werd geïnspireerd door de ‘spiritualiteit van de natuur (…) van de anime-film, waar de natuur leeft en zijn eigen karakter en kracht heeft die niet alleen een hulpbron is waaruit we kunnen putten, maar feitelijk een natie is die naast ons leeft.
“Train Dreams” besteedt veel schermtijd aan het nadenken over de natuur, vooral hoe deze veranderde in het begin van de 20e eeuw. Grainier brengt zijn jaren door met reizen door de Verenigde Staten en doet zware handenarbeid, en we zien de bossen en uitgestrekte landschappen die hem omringen, terwijl Bentley ze met een bijna religieus ontzag doordrenkt (vooral wanneer Grainier uit het raam kijkt van een van de vele treinen die hij in de film neemt). Er komen misschien geen bosgoden voor, maar je kunt de invloed van Miyazaki zeker in deze film zien.
“Train Dreams” is nu te streamen op Netflix.
