Ben je klaar voor meer “Wicked”? “Wicked: For Good — The Soundtrack” biedt een volledige versie van de muziek uit het tweede bedrijf van de originele musical “Wicked”, gebaseerd op opnieuw-opnieuw sterrenstemmen uit Cinzia Erivo als een onbegrepen maar uitdagende Elphaba en Ariana Grande zoals Glinda conflicterend maar grillig. Nieuwe liedjes en teksten verhogen de inzet, ook al wordt de muziek zelf soms onder druk gezet door de plot die vooruit helpt. zoals de film die erbij hoort.
De soundtrack begint met “Every Day More Wicked”, een langwerpige versie van een deel van de originele Act 2-opening “Thank Goodness” met nieuwe regels over Elphaba’s waargenomen slechtheid en Glinda’s veronderstelde goedheid, ingesteld op een gedurfde orkestratie die overeenkomt met het openingsnummer van de eerste film, “No One Mourns the Wicked”. Drumbeats en ensemblezangers zijn hier de wereldbouwers, die de melodie in een mars veranderen.
De eerste solo op het album gaat naar Door Michelle Yeoh Madame Morrible, de tovenares die centraal staat in een propagandacampagne tegen Elphaba – een keuze die past bij het complot, maar die de kracht van de volgende inzending van Erivo en Grande compenseert. Ze worden later geïntroduceerd, door middel van korte interpolaties van de hoogtepunten uit Act 1 “The Magician and I” en “Popular.” Dit alles zorgt voor een dynamische opening van de film, maar is meer gebroken in audiovorm, zonder de weelderige beelden en karakteronthullingen die deze muzikale referenties op het scherm met elkaar verbinden.
Gelukkig volgt snel ‘Thank Goodness / I Couldn’t Be Happier’, waardoor Grande centraal komt te staan - en haar sopraankopstem een zeldzame kans krijgt om plaats te maken voor een diepere gordel (haar hartstochtelijke toon, net als die van andere Glinda’s vóór haar, verandert deze bijna onzinnige tekst: ‘Er zijn bruggen die je oversteekt en je wist niet dat je ze overstak totdat je ze overstak’, in een openbaring). Dit is niet de laatste keer dat we over deze hoofdletter “G” horen. Nou, Glinda. ‘Wonderful’, meestal een duet tussen Elphaba en de Tovenaar van Oz, is ‘Galinda-fied’, waarbij Grande welkome harmonieën toevoegt – en een kort ‘Defying Gravity’-intermezzo – aan van Jeff Goldblum De tovenaar wordt wild.
Het zal voor dit album altijd moeilijk blijven om te voldoen aan de soundtrack van het eerste ‘Wicked’, dat eindigde met Erivo’s versie van de iconische strijdkreet ‘Defying Gravity’ en waarin Grande de over-the-top glitter van ‘Popular’ bezat. Maar die grootsheid wordt op sleutelmomenten herhaald: in Grande’s opera-sopraan, in Erivo en Die van Jonathan Bailey het sensuele “As Long As You’re Mine”, waarin Bailey als Fiyero de uitnodigende stem van Erivo weet bij te houden, en in “No Good Deed” het sonische hoogtepunt van het album.
Met een speelduur van 44 minuten en 52 seconden voegt de partituur ruim 15 minuten muziek toe aan de lengte van het tweede bedrijf van de originele Broadway-castopname. Dit omvat twee gloednieuwe nummers die voor de film zijn geschreven (waardoor ze in aanmerking komen voor een Oscar), één voor Erivo’s Elphaba en één voor Grande’s Glinda. Regisseur Jon M. Chu strekt het kortere tweede bedrijf uit tot een film van 2 uur en 17 minuten en verspreidt een aantal van deze nummers door de scènes en vult ze met dialogen, aanvullende verzen van componist en tekstschrijver Stephen Schwartz, en aanvullende partituren van componist John Powell. Dit alles is een tweesnijdend zwaard (bezem? toverstok?), dat soms de kracht van de strakke originele nummers laat leeglopen, terwijl er op andere momenten emotionele inzet aan wordt toegevoegd die rijp is voor een bevredigende luisterervaring.
Bijvoorbeeld: een deel van het toneelstuk van Marissa Bode, Ethan Slater en Erivo’s ‘Wicked Witch of the East’, een nummer dat op Broadway werd uitgevoerd en dat ook op de originele cast-opname was weggelaten, wordt ondermijnd door welke stukjes afwisselende dialoog overblijven en welke niet, in de soundtrackversie van het nummer. Net als de Tin Man lijkt hij een beetje slordig.
Maar de nieuwe tracks zijn de hoogtepunten en verrijken het album. Erivo’s “No Place Like Home” volgt de iconische zin van Dorothy in “The Wizard of Oz”, waardoor deze door Oz geïnspireerde show een eigen kijk op het thema krijgt, zoals een andere door Oz geïnspireerde show, “The Wiz”, die eerder werd gevonden. (‘Home’ werd in die show gezongen door Erivo tijdens de Oscaruitreiking van dit jaar). Het lied is het meest intrinsiek politieke, een actueel verhaal over grenzen, uitdagingen en gemeenschap. Het begint met Erivo’s stem die bijna geïsoleerd is, terwijl de snaren achter haar aanzwellen, en eindigt met de eerste van haar transcendente vocale uitvoeringen, teruggebracht naar een volledig open noot (na te zijn onderbroken door de Laffe Leeuw op het scherm) op het album.
Die kracht wordt vertienvoudigd in Erivo’s versie van ‘No Good Deed’. De film mag dan wel deel uitmaken van Glinda’s emotionele reis, het is Erivo die de climax van de soundtrack steelt. De drums keren terug terwijl de pijn die je in zijn stem hoort intenser wordt, en de snaren groeien met zijn laatste oproep.
Glinda’s emotionele reis is in eerste instantie misschien subtieler, maar Grande brengt het vakkundig in beeld. Luchtig en introspectief fungeert ‘Girl in the Bubble’ als een keerpunt en vult de gaten in Glinda’s interne afrekening. Zijn stem is ingetogen maar emotioneel, de teksten van Schwartz zijn direct met een kaas die verdiend en daarom serieus aanvoelt. Dit is tenslotte Glinda, niet Grande.
Beide nummers versterken de emotionele uitbetaling van het laatste duet van de personages, de geliefde tranentrekker ‘For Good’. En het is geen verrassing dat Erivo en Grande, na jarenlang met de personages te hebben gereisd, de chemie van de vriendschap van hun personages vastleggen.
___
“Wicked: For Good – de soundtrack”
Drie en een halve ster van de vijf.
Bij herhaling: “Geen goede daad”, “Godzijdank”, “Voor altijd”
Overslaan: “Wicked Every Day”, “The Wicked Witch of the East”
Voor fans van: Nou ja, “Wicked”, muziektheaterballads, rustgevende zang
