Zero Hour Trope – zelfstandig naamwoord: een actiefilm waarin een held voor een naderende deadline staat en in een fractie van een seconde een perfecte zet moet doen.
Van Roberto Scucci
| Gepubliceerd
We moeten het even hebben over het nul-uur-cliché, omdat ik weiger te geloven dat elk klein dingetje altijd in orde is. Als je je afvraagt wat het cliché nul-uur is: dat is het moment waarop de klok tikt in een actiefilm en de held net genoeg tijd heeft om de juiste draad door te snijden, het meisje te redden en de sprong uit een raam perfect te timen terwijl het gebouw erachter in vlammen opgaat. Bijna elke actiefilm gebruikt deze opzet, en op de een of andere manier gaat er nooit iets mis.
Behalve films als Blauwe ruïnewaar regels uit de echte wereld mogen bestaan, is het niet gebruikelijk dat er een totale ramp plaatsvindt als de held alles goed doet, want dat zou zo jammer zijn. Maar wanneer geleden gebeuren, het is verfrissend. Zo werkt de wereld, en onze actiehelden zouden het wel eens kunnen verdragen zo nu en dan vernederd te worden.
Laten we het dinsdag hebben over de patchupdate
Ik begon na te denken over alle dingen die mis konden gaan met het cliché nul-uur tijdens een werkdaginzinking. Microsoft staat bekend om Patch Update Tuesday, die elke tweede dinsdag van de maand arriveert. Ik ben nauwgezet als het gaat om routineonderhoud en wil dat mijn computer tijdens piekuren geen grote updates uitvoert, zodat ik deadlines kan halen. Patch-update dinsdag is van geen belang. Hij komt wanneer hij wil en verpest mijn leven altijd een beetje.
Ik probeer de updates buiten de piekuren uit te voeren en als ze overdag uitvallen, wetende dat ik bandbreedte kan besparen, laat ik ze gewoon draaien zodat ik later niet in een hinderlaag word gelokt. Maar hier is het probleem: deze updates beperken uw hele systeem totdat u eraan voldoet. Het duurt ongeveer een uur, maar soms loopt uw computer zo erg vast dat u op ctrl+shift+escape moet drukken om toegang te krijgen tot taakbeheer en alles geforceerd te stoppen.
Afgelopen dinsdag stond ik in de rij om een podcast te hosten en wilde de update vroegtijdig uit de weg ruimen. Hij kwam pas een uur geleden naar buiten toon tijden toen duurde het twee uur om te voltooien, mijn persoonlijke helse trope nul uur. Tijdens de show viel alles stil, de productie ontspoorde en we kregen uiteindelijk drie uur vertraging. Ik kon Taakbeheer niet openen. Ik kon het probleem niet oplossen. Dinsdag werd ik gegijzeld door de patchupdate en moest ik mijn hele avond eromheen reorganiseren.
Waarom vergelijk ik het nul-uur-cliché met de patch-update van dinsdag? Omdat er weinig op het spel staat voor mijn werk en buitenschoolse activiteiten, en een routinematige beveiligingsupdate er toch in slaagde mijn dag te verpesten. Ik deed alles goed en alles ging nog steeds fout. Dus als actiehelden een kill-schakelaar moeten gebruiken om de lancering van een kernkop te voorkomen, wat als dat apparaat dan wordt aangedreven door servers die bij elkaar worden gehouden door tientallen jaren oude software met een onbeheersbare gebruikersinterface? Ik wed dat je daar niet aan had gedacht.
De Space Force begrijpt gevechten
Dr. Adrian Mallory (John Malkovich) door Ruimtekracht weet precies waar ik het over heb, en ik ben heel blij dat de show daadwerkelijk in de Zero Hour-trope speelde en een klein ongemak alles liet ontsporen. Wanneer Dr. Chan Kaifang (Jimmy O. Yang) de opdracht krijgt toegang te krijgen tot een satelliet om een asteroïde te onderscheppen die richting de aarde raast, wordt hij overrompeld door een automatische Windows-update die 49 minuten in beslag zal nemen. Het probleem is dat de impact binnen 11 minuten zal plaatsvinden. Dr. Mallory schreeuwt “F*** MICROSOFT!” omdat het lot van de hele wereld op het spel staat en de update weigert mee te werken. De bemanning wordt gedwongen alles handmatig te improviseren.
Zo zou het nul-uur-cliché er altijd uit moeten zien. De werkelijkheid zit vol domme obstakels. Het maakt niet uit of er een asteroïde op het spel staat of een andere Patch Tuesday-update. Iets vervelends zal altijd een manier vinden om in de mix terecht te komen.
Raketten en vlaggen redden opnieuw de dag…
Het meest irritante aan het nul-uur-cliché is hoe handig alles is. Horloge De Rots OF Witte Huis neer. Beide films zijn gebaseerd op precies dezelfde opzet en uitbetaling, waarin Dr. Stanley Goodspeed van Nicolas Cage en Emily Cale van Joey King met hun raketten en vlaggen zwaaien seconden voordat straaljagers op het punt staan het Witte Huis en Alcatraz van de kaart te blazen. Gevechtspiloten zijn druk bezig met dingen als gevechtspiloot. Wat als ze het signaal gewoon niet zien? Met zoveel bewegende delen zou er in deze context absoluut iets mis moeten gaan.
1994 Snelheid is nog een perfect voorbeeld. Jack Traven (Keanu Reeves) heeft tot het middaguur de tijd om een bom onschadelijk te maken en het losgeld voor Howard Payne (Dennis Hopper) te innen. Maar als Payne de bom ’s middags handmatig tot ontploffing brengt of als de bus minder dan 80 km per uur rijdt, wordt dan niet al zijn invloed uitgewist? Hij heeft de gijzelaars levend nodig. Een opgeblazen bus haalt het losgeld van tafel. Het spijt me, baas.
Deze spiraal aangeboden door Microsoft
Totdat het nul-uur-cliché met enig realisme wordt behandeld, zal ik het blijven gebruiken als excuus om over Microsoft te klagen. Ik heb geen hekel aan clichés, in tegenstelling tot wat je zou denken. Ik weet gewoon dat het leven nooit zo goed verloopt. De volgende keer dat uw computer crasht, moet u nadenken over de gevolgen als u een spion of een hacker bent, of een onderzeeër bestuurt met verouderde software die plotseling besluit een gedwongen update uit te voeren, seconden vóór een inkomende raketaanval.
