Aan de grond vastgebonden verspreidde dodelijke terreur zich door Lurata Lyon terwijl haar gemene ontvoerder van mensenhandel zijn handlangers instrueerde: “Geef haar over en verkracht haar, ik wil toekijken.”
De 17-jarige schreeuwde toen vijf mannen woedend haar kleren rukten. Ze kon nauwelijks ademen, maar slaagde erin zes woorden te schreeuwen die haar van zo’n monsterlijke aanval hadden kunnen redden.
In totale paniek riep Lurata – die nog nooit een jongen had gekust of een romantische relatie had gehad – hysterisch: “Doe het niet, ik ben maagd”.
Het was een klaar-het-moment gemene ontvoerderde ogen lichten op. Hij blies de misselijkmakende aanval af en vertelde zijn medecriminelen onheilspellend dat ze ‘een enorme lading waren tegengekomen’.
Dit was nog maar het begin van een onvoorstelbare beproeving die hij moest doorstaan ServischLurata, nu in de veertig, spreekt moedig over haar beproeving om het bewustzijn over de verschrikkingen van mensenhandel te vergroten.
Ze is nu Brits staatsburger en onthult hoe haar maagdelijkheid werd verkocht aan een verknipte buitenlandse bieder en onder schot werd gedwongen te leren hoe ze ‘een man kon plezieren’ door te kijken hoe meisjes werden verkracht, van wie sommigen bewusteloos waren.
Lurata, die in woont LondenOok werd hij bedreigd met inbraak prostitutie en hoorde zijn ontvoerders plannen maken om zijn organen te verkopen, voordat hij op wonderbaarlijke wijze ontsnapte in scènes die op een Hollywood-film leken.
Toch was zijn beproeving nog lang niet voorbij. Ze werd gearresteerd door ‘gekke burgerwacht’-monsters, die haar zes maanden lang aan dagelijks seksueel misbruik onderwierpen voordat ze weer op een gewaagde manier ontsnapte.
Lurata heeft langer overleefd dan velen denken en zegt dat ze “gelukkig, dankbaar en gelukkig” is dat ze nog leeft. Toch bleven de verschrikkingen van haar trauma bestaan Het Joegoslavië van de jaren negentig verzet zich.
Lurata vertelt ons: “Ik herinner me dat ze mijn kleren uittrokken. Ze waren zo wreed en agressief. Ik was zo bang. Ik dacht dat ze me gingen verkrachten.”
“Sommigen van hen hadden me in de zeesterpositie vastgezet terwijl de anderen klaar waren om me aan te vallen. Toen begon ik hysterisch te schreeuwen: ‘Doe dit niet, ik ben maagd.’
“Toen de baas het hoorde, blies hij het af, maar een van hen stopte niet. Hij moest hem fysiek vastgrijpen en hem van mij afzetten. Ze raakten allemaal in paniek.”
“Hij zei: ‘Heb je nog niets van zijn jongens gehoord? Hij is maagd. We zijn een enorme lading tegengekomen.’ Ik was zo naïef dat ik niet eens begreep wat het betekende.
Begin van een nachtmerrie
Lurata’s gruwelijke verhaal begon toen ze op 17-jarige leeftijd haar geboorteplaats Veliki Trnovac moest ontvluchten vanwege het extreme geweld dat Joegoslavië in de jaren negentig trof, voordat het zich in zes afzonderlijke staten opsplitste.
Zijn vader, een plaatselijke arts, ontdekte dat een moordcommando voor etnische zuiveringen naar het dorp was gestuurd.
Die avond stak Lurata de bergen over naar Kosovo voordat ze verschillende bussen naar de hoofdstad Pristina nam, in de hoop het Rode Kruis te vinden, waarvan ze dacht dat het haar zou kunnen beschermen.
Uitgeput barstte ze in tranen uit buiten een pub en werd gelukkig gevonden door Brian en Peter, twee Amerikaanse soldaten Verenigde Naties internationale vredesmacht.
Ook al was het extreem riskant voor hen, ze boden haar voedsel, onderdak en bescherming. Maar bij het tweetal was ook een lokale tolk aanwezig, die een bende mensenhandelaars op de hoogte bracht.
Hol van verkrachters
Op de dag dat Lurata werd ontvoerd, had ze zich al maanden verstopt in het huis van de soldaten, wachtend tot ze haar veilige doorgang naar het Rode Kruis zouden verlenen.
“Ik werd er gek van”, zegt hij. “Ik was bang, bezorgd, ik miste mama en papa en (vreesde) voor wat er met hen zou kunnen gebeuren.”
Lurata rende naar de kiosk aan de overkant van de straat om een tijdschrift te kopen om zichzelf af te leiden, maar de bende mensenhandelaars wachtte op haar.
Enkele seconden nadat hij het huis had verlaten, hoorde hij mannen achter zich. Ze plaatsten een zak op haar hoofd en laadden haar in een busje, dat wegreed.
Ze werd naar hun hol gebracht, waar de sadistische leider zijn handlangers aanmoedigde haar te verkrachten voordat hij ermee stopte nadat hij zich realiseerde dat ze haar maagdelijkheid aan de hoogste bieder kon verkopen.
Vervolgens werd ze verzorgd, geestelijk mishandeld en gedwongen toe te kijken hoe vrouwen werden verkracht en seksuele handelingen verrichtten met hun ontvoerders om “te leren hoe ze een man konden plezieren”.
Hij zei: “Als je jezelf aan mij geeft en mijn minnaar wordt, zal dit allemaal voorbijgaan”
Lurata Lyon
Lurata herinnert zich: “Het pistool werd voortdurend op mijn hoofd gericht of op mij gericht. Ook al huilde ik hysterisch, ik werd nog steeds gedwongen alles te bekijken. Het was walgelijk.
“Er waren een paar gelegenheden waarbij ze bewusteloze vrouwen verkrachtten. Ze waren slechts objecten voor deze mannen. De pijn van die herinneringen zal me bijblijven tot ik sterf.”
Lurata gelooft dat haar ontvoerders vreugde putten uit het ‘psychologisch misbruiken van mij’ en proberen haar te breken.
“Het ging over: ‘Laten we haar bang maken, laten we haar alles vertellen'”, zegt hij. ‘Ik weet nog dat ze zeiden: ‘Maak je geen zorgen, we hebben je aan de hoogste bieder verkocht.’
‘En: ‘Geef het op. Dit overleef je nooit. Als hij klaar is met je, stoppen we je in de prostitutie en verkopen we je organen.’
“Ze genoten van mijn angst en nadat ze mensenhandelbendes hadden onderzocht, vertelden ze de waarheid, ze menen elk woord.”
Vervormd aanbod
Vier weken na haar ontvoering werd Lurata weggevoerd en wist dat ze ‘van de aardbodem zou verdwijnen’.
Zittend in een auto met een pistool op hun ribbenkast gericht, reden ze richting de Albanese grens. Lurata werd gewaarschuwd dat als ze alarm zou slaan, ze “iedereen zouden neerschieten”.
Toen ze aankwamen, was de grens gesloten. En in een van hun huizen deed de woedende leider haar een weerzinwekkend aanbod dat haar zou behoeden voor mensenhandel.
“Hij sloeg me altijd”, herinnert Lurata zich. “Toen zei hij: ‘Als je jezelf aan mij geeft en mijn minnaar wordt, zal dit allemaal verdwijnen’. Maar op dat moment was ik bang, maar bereid om te sterven. Ik had er genoeg van en weigerde.
Woedend verklaarde hij dat Lurata “meer problemen veroorzaakte dan ze waard was” en zei tegen een van zijn bendeleden: “Verkracht haar, doe met haar wat je wilt en zorg dan dat je van haar af komt.”
Terwijl hij zich voorbereidde om te sterven, smeekte hij zijn ontvoerder om “dit met vriendelijkheid te doen” en vroeg om gebed voordat de verschrikkingen begonnen. Hij stemde toe en verliet de kamer om naar de badkamer te gaan.
Tijdens die rustige momenten dacht ze aan haar ouders en plotseling zei een stem in haar hoofd: ‘draai je om’. Daarachter, op een tafel, lagen een pistool en een set sleutels.
In paniek haastte hij zich om ze te pakken te krijgen, opende de eerste houten deur, maar had moeite om de metalen veiligheidstralies te openen voordat hij de trap af explodeerde.
“Het was net een film, ik kan niet beschrijven hoe verwoed ik aan het rennen was. Ik miste voetstappen. Ik vloog ze naar beneden. Maar toen ik straatniveau bereikte, kon ik hem vlak achter me horen”, zei hij.
“Bang. Hij sloeg me in mijn gezicht. Het was zo hard dat ik de straat over vloog. Op de grond zag ik een busje vlakbij en begon om hulp te schreeuwen.”
Waarom probeerde ik te overleven? Ik werd levend begraven in deze kleine kamer, zonder uitweg, zonder ontsnapping
Lurata Lyon
Binnen zat een VN-politieagent die net zijn dienst had afgerond. Hij rende om haar te helpen, maar Lurata’s ontvoerder begon te schieten.
Tijdens het daaropvolgende geweervuur kroop ze naar de politieauto, waar ze beschermd bleef achter een deur. Binnen enkele ogenblikken omsingelden VN-voertuigen hen.
Na een politieverhoor wist hij niet waar hij heen moest. Eerdere reddingswerkers Peter en Brian haalden haar op, maar konden haar niet laten blijven, dus volgde ze de bergachtige route naar huis.
Lurata herinnerde zich: ‘Toen mijn moeder mij zag, huilde en schreeuwde ze: ‘Je had niet terug moeten komen.’ Ze raakte in paniek omdat de zaken zoveel erger waren geworden.”
De hel van de kerkers
Kort daarna werd ze gearresteerd door ‘gekke burgerwachten’ die zich voordeden als soldaten van het nationale leger. Tijdens ondervragingen in een verlaten gebouw in de bergen werd ze wreed mishandeld.
Hij legt uit: “Ze geloofden mijn verhaal niet en waren zo gefrustreerd dat ze me sloegen. Ik verloor mijn tanden, ze ontwrichtten mijn kaak en mijn oor werd opengescheurd door de kracht van hun stoten.”
Ze brandmerkten haar toen ze weigerde misdaden te bekennen die ze niet had begaan en de pijn was zo ondraaglijk dat ze flauwviel.
“Ik werd wakker met gezwollen en gesloten ogen”, zegt Lurata. “Ik bloedde, was verward en gedesoriënteerd. Ik dacht dat ik levend begraven werd.”
De daaropvolgende zes maanden werd Lurata in die gevangenis elke dag seksueel misbruikt, soms meerdere keren per dag. Hij besloot te stoppen met eten, in de hoop sneller te sterven.
“Ik wilde niet verder leven vanwege het misbruik”, zegt ze. ‘Waarom probeerde ik te overleven? Ik werd levend begraven in dit kleine kamertje, zonder uitweg, zonder ontsnapping.’
Eindelijk ontsnapt hij
Maar Lurata zou zijn ontsnapt. Haar vader spoorde haar ontvoerders op en kocht de bewakers om, zodat ze “slechts 24 uur naar huis kon komen om afscheid te nemen”. In werkelijkheid had hij een ander plan.
“Het kon mijn vader niet schelen wat er met hem of mijn moeder gebeurde”, zegt Lurata. “Hij wist dat ze waarschijnlijk geëxecuteerd zouden worden omdat ze mij hielpen, maar hij accepteerde dat risico om mij te redden.”
Die avond verstopte ze zich in een vrachtwagen en werd het land uitgezet. Na een paar weken kwam ze aan in Groot-Brittannië, waar ze politiek asiel aanvroeg. Ze werd in 2005 Brits staatsburger, terwijl haar ouders het ook overleefden.
Lurata, die later zijn memoires schreef Ononderbroken: mensenhandel overlevenze zegt dat ze het Britse volk “voor altijd dankbaar” is.
Ze is er trots op dat ze ondanks haar ervaringen ‘een manier heeft gevonden om vriendelijk te blijven’ en merkt op: ‘Trauma en wreedheid kunnen mensen in monsters veranderen.’
Ze voegt eraan toe: “Mijn trauma zal altijd blijven bestaan, het is iets dat je nooit kunt vergeten, maar ik ben blij, dankbaar en gelukkig dat ik het heb overleefd en ik ben trots op alles wat ik heb bereikt.”
Lurata’s boek Unbroken: Surviving Human Trafficking is dat wel online te koop. Zij rent ook Apex trekt zich terughet aanbieden van fitnesscoaching, holistische genezing en meditatie in Marbella.
