Leestijd: 3 notulen
Tatiana Schlossberg heeft een zeer persoonlijk en ongelooflijk pijnlijk essay geschreven.
De 35-jarige dochter van Caroline Kennedy en Edwin Schlossberg – en neef van Robert K. Kennedy – vertelde zaterdag dat bij haar acute myeloïde leukemie is vastgesteld, een zeldzame bloedkanker – waarbij artsen haar een terminale prognose gaven.
Schlossberg schreef op 22 november voor de New Yorker dat ze slechts enkele uren na de geboorte van haar tweede kind met echtgenoot George Moran in mei 2024 van haar ziekte hoorde, toen haar arts ontdekte dat haar aantal witte bloedcellen ongewoon hoog was.
Nadat ze op de hoogte was gebracht van haar diagnose, kreeg de milieujournalist – die ook de driejarige Edwin Jr. met Moran deelt – te horen dat ze maanden chemotherapie en een beenmergtransplantatie nodig zou hebben, waarbij ze in haar essay bekende dat ze moeite had het nieuws te verwerken.
“Ik kon niet geloven dat ze het over mij hadden”, schreef ze en voegde eraan toe:) “Ik had de dag ervoor anderhalve kilometer in het zwembad gezwommen, negen maanden zwanger. Ik was niet ziek. Ik voelde me niet ziek. Ik was eigenlijk een van de gezondste mensen die ik kende.”
Hij vervolgde:
“Ik had een zoon van wie ik meer hield dan van wat dan ook, en een pasgeboren baby waar ik voor moest zorgen. Dit kon niet mijn leven zijn.”
Elders in dit artikel zegt Schlossberg dat zijn neef van een minister van Volksgezondheid “een bron van schaamte voor mij en de rest van mijn directe familie” is geworden, grotendeels vanwege zijn gevaarlijke opvattingen over vaccins.
In januari startte Schlossberg een klinische proef met CAR T-celtherapie, een immunotherapie bedoeld om bepaalde vormen van bloedkanker te bestrijden. Na talloze testrondes vertelde haar arts haar dat ze waarschijnlijk nog een jaar te leven heeft.
Ze zei dat haar man alles deed wat iemand maar kon vragen, door te praten over zijn dierbaren en zijn situatie:
“Mijn ouders, broer en zus hebben mijn kinderen opgevoed en hebben de afgelopen anderhalf jaar bijna elke dag in mijn verschillende ziekenhuiskamers gezeten.
“Ze hielden mijn hand stevig vast terwijl ik leed, en probeerden hun pijn en verdriet niet te tonen om mij ertegen te beschermen. Dit was een geweldig geschenk, ook al voel ik hun pijn elke dag.”
Op een ander punt beschreef Schlossberg zijn gevoelens over zijn prognose.
“Mijn hele leven heb ik geprobeerd braaf te zijn, een goede student en een goede zus en een goede dochter te zijn, en mijn moeder te beschermen en haar nooit boos of overstuur te maken”, zei ze.
“Nu heb ik een nieuwe tragedie aan zijn leven toegevoegd, aan dat van onze familie, en ik kan niets doen om dat te stoppen.”
