120 Bahadur het is teleurstellend, voegt weinig nieuw perspectief toe en voelt aan als een standaard oorlogsdrama dat we al talloze keren eerder hebben gezien, merkt Mayur Sanap op.
We weten al dat oorlog een hel is. Is er iets nieuws te zeggen over de nutteloosheid ervan?
Zoveel Bollywood-films hebben deze gedachte door de jaren heen versterkt met met masala beladen verhalen. Misschien is het de intrinsieke charme van deze verhalen die filmmakers tot dit genre blijft aantrekken.
120 Bahadur vertelt het verhaal van soldaten die dapper vechten tot hun laatste ademtocht. Het verhaal lijkt op dat van Akshay Kumar Kesarien zelfs die van JP Dutta Paltano.
Hier is het verhaal opgebouwd rond de Slag om Rezang La, een belangrijk hoofdstuk van de oorlog tussen India en China van 1962.
Dit is een inherent sterk verhaal, en een groot deel van de aantrekkingskracht ervan komt voort uit het diep ontroerende menselijke element dat centraal staat. Maar ondanks zijn oprechtheid en goede bedoelingen staat gezinsbehandeling dit in de weg 120 Bahadur van het bieden van veel verrassing of verwondering.
De film concentreert zich op majoor Shaitan Singh, een ontvanger van de Param Vir Chakra, die 120 soldaten van de Charlie Company van het Indiase leger leidde terwijl ze een strategische bergpas in Ladakh verdedigden tegen een veel grotere Chinese strijdmacht.
120 Bahadur begint met Chinese troepen die gestaag oprukken naar Indiaas grondgebied, een daad die de resonerende voice-over van Amitabh Bachchan beschrijft als “vishwasghat‘ naar de India-Chinese dynamiek van de jaren zestig.
Voor de verandering is de tegenpartij niet degene met de khol-ogen, Janab– spreek tegenstanders uit en bied een intensere botsing.
Terwijl de spanning in de vallei toeneemt, realiseert majoor Shaitan Singh zich dat zijn mannen enorm in de minderheid zijn dan de Chinese troepen.
Hij leidt zijn 120 dappere soldaten naar de ijzige toppen van de Himalaya, klaar voor een intense strijd.
Ondanks de sterke emotionele drijfveer van het verhaal en de serieuze vertolkingen in de kern, is er iets te voor de hand liggend en uiteindelijk teleurstellend aan 120 Bahadur.
De gehele eerste helft staat in het teken van het introduceren van de personages en het voorbereiden op de grote strijd. Je kent het waarom en hoe al, dus de interesse ligt meer in hoe gebeurtenissen zich ontvouwen dan in de gebeurtenissen zelf.
Hier begint de film te zwaar te leunen op maar al te bekende beats.
Een aanzienlijk deel van Farhans karakterontwikkeling wordt overgebracht door zijn leven in Rajasthan met af en toe flashbacks.
Het toont zijn relatie met zijn liefhebbende vrouw Shagun (Raashii Khanna), die begrijpt dat voor haar man de natie altijd op de eerste plaats komt. Op een gegeven moment stelt hij zelfs resoluut: “Hij is de eerste soldaat van het land..’
Om hun band te versterken bevat de film ook het gebruikelijke romantische lied, dat doet denken aan een lange toeristische montage voor Rajasthan.
Raashii doet haar best om nuance aan te brengen in haar ingetogen rol, maar ze kan alleen zoveel doen in de beperkte ruimte van wat als een ‘bijzondere verschijning’ wordt beschouwd.
De andere soldaatpersonages krijgen een minimaal achtergrondverhaal, en het weinige dat erin zit, leunt meer op clichématige doses sentimentaliteit dan op enige echte diepgang.
Sommige van deze scènes werken echter nog steeds.
Een van de meest ontroerende sequenties laat zien hoe soldaten beginnen te zingen Yaad Aate Hain terwijl ze zich hun families en hun verlangen naar huis herinneren. Het is een tedere eigenschap die emotionele warmte aan hun karakters toevoegt.
Een ander opvallend moment komt van nieuwkomer Sparsh Walia, die een jonge soldaat speelt die bang is voor oorlog. Het heeft een sterke verlossingsboog in de climax, waar het eindelijk moed vindt op een goed gemaakt moment. De nieuweling laat zijn sporen na en blijkt iemand te zijn om in de toekomst op te letten.
Regisseur Razneesh Ghai herhaalt de actiesterkten van zijn vorige film Dhakadakwaardoor de film levendig en visueel scherp blijft.
120 Bahadur Het is technisch indrukwekkend, met lange one-shot-sequenties en man-tegen-man-gevechten die het rauwe realisme van het slagveld vastleggen.
Het is ook leuk om te zien dat de regisseur overdreven bloedvergieten vermijdt, ondanks dat de film over een gewelddadig onderwerp gaat.
Grootste klacht over 120 Bahadur het is onverwacht Farhan Akhtar.
Ondanks dat hij een consistent betrouwbare artiest is, voelt hij zich ongewoon stijf in de rol van soldaat. Hij weet de juiste lichamelijkheid en houding vast te leggen, maar hij verdiept zich nooit volledig in het personage.
Zijn eerste optreden is verrassend: een blik gericht op de vijand, een kogel langs zijn oor, en toch blijft hij onwrikbaar.
‘De naam van Shaitan is precies zo.’, observeert een medesoldaat bewonderend.
Het is een sterke introductie, maar naarmate de film vordert, wordt duidelijk dat Farhan effectiever is in stille uitingen dan in het voeren van dialogen. Uiteindelijk voelt het meer als een geweldig acteervertoon dan als een optreden met enige echte diepgewortelde impact.
In een moment van luchthartigheid lokt zijn naam, Shaitan, goedaardige grappen uit van zijn soldaten, die raden of hij een ondeugend kind was of dat een leraar hem die bijnaam gaf. De majoor lacht alleen maar om hun aannames.
De naam krijgt een nieuwe betekenis in de climaxstrijd, waarin zelfs de vijand de wreedheid van de Indiase soldaten voelt en verkondigt dat ze ‘bezeten lijken te zijn door Duivel‘.
Wanneer we de climax bereiken, is er een ontroerend moment waarop de soldaten met een vriendelijke glimlach rechtstreeks in de camera kijken, alsof ze van bovenaf kijken.
De klaaglijke muziek zorgt voor een donkere sfeer en verhoogt de emotie.
Het is ontroerend en in dit korte stille moment bereikt de film eindelijk emotie.
Voor het grootste deel echter 120 Bahadur het is teleurstellend, voegt weinig nieuw perspectief toe en voelt over het algemeen aan als een standaard oorlogsdrama dat we al talloze keren eerder hebben gezien.
120 Bahadur Beoordeling Beoordeling Beoordeling:
