Ik ben ongeveer even oud als Taylor Swift, en gedurende een groot deel van haar vroege carrière was ik een vrij gewone fan. Ik herinner me dat ik gefrustreerd was toen er absolute opschudding ontstond over de overgang van Swift van countryzangeres naar popster met haar album 1989. Ik kon niet begrijpen waarom alles zo vies was… tenminste tot Ronde door de eeuwen heen. Plotseling, terwijl al haar werk tentoongesteld werd, klikte er iets voor mij: Taylor Swift weigerde zich in de val te laten lokken en de wereld kon het niet aan. Hoewel muziekgenres niet voor niets bestaan, voelde het bij Swift altijd als meer dan alleen een behoefte om een artiest te categoriseren. Het voelde als een voortdurende twijfel aan zijn integriteit en authenticiteit. Simpel gezegd, het leek…vrouwonvriendelijk.
Maar misschien niet zo vrouwonvriendelijk als het commentaar dat zijn meest recente album genereert. Het eerste dat ik zag op de ochtend van de release was een Instagram-post waarin een opiniestuk werd geplaagd over het nieuwe album van Taylor Swift, Het leven van een showgirl. ‘Taylor Swift is geen showgirl’, luidde de kop. Zonder zelfs maar naar het album te hebben geluisterd, wist ik dat ik het niet eens was met de versie. Omdat de mening niet over het album ging, maar over iets dat een thema is geweest gedurende de hele carrière van Swift. “Als je eenmaal een showgirl bent, zul je nooit meer het buurmeisje zijn”, zei de schrijver. In 2025 doen we dit nog steeds met vrouwen: hen vragen een weg te kiezen, in een hokje te blijven en zichzelf gemakkelijk te definiëren en te labelen. Het idee dat je netjes in één van twee categorieën moet vallen: lief, gezond buurmeisje of brutale, sexy, gedurfde showgirl, is zeker niets nieuws. Maar dankzij de sociale media en de opkomst van clichés als ‘zacht meisje’, ‘meisjesbaas’, ‘traditionele vrouw’, ‘minnares’ en ‘schoon meisje’ is de druk op vrouwen om zichzelf te classificeren zelfs groter dan ooit.
Het idee dat Taylor Swift zichzelf moet definiëren, zowel als kunstenaar als als persoon, is een constante geweest. ‘Is hij een countryster of een popster?’ mensen vroegen wanneer 1989 gevallen. “Is hij een eenzame, publiciteitsschuwe figuur of een ster die in de schijnwerpers wil staan?” vroegen ze zich af toen hij de Eras Tour aankondigde. ‘Is ze een intellectueel of een WAG?’ ze vroegen haar wanneer ze begon met Travis Kelce aan het daten. Ik kan niet eens begrijpen wat het betekent dat de hele wereld commentaar geeft op elke keuze die je op deze manier maakt. Maar ik en elke andere vrouw kunnen zich op microniveau met elkaar verhouden. Steek uw hand op als u het gevoel heeft dat iemand hoort wat u leuk vindt reality-televisie OF romantische romans en gaat er onmiddellijk van uit dat je flauw, oppervlakkig en, nou ja, dom bent.
“Waarom zijn we zo gehecht aan de weerstand van Swift om zich in één enkele, eenvoudige doos te nestelen, terwijl we in plaats daarvan zijn bereik zouden moeten prijzen?”
Op sociale media is er volop kritiek op vrouwelijke Swifties omdat ze overdreven enthousiast zijn over het nieuwe album. Verschillende makers postten dingen in de trant van: “Ik wou dat ik me druk kon maken om het nieuwe album van Taylor Swift, maar ik ben het soort vrouw dat geeft om (voeg hier een groot wereldevenement in)” alsof we geen ruimte in ons hoofd konden vinden voor meer dan één interesse. Ik kan me echt moeilijk voorstellen dat we op deze manier zouden kunnen praten over een overwegend mannelijke fanbase. Daarom voelde de Eras Tour als een keerpunt: het liet de wereld zien dat ~adolescentie~ is altijd onderschat, wat feitelijk een ernstige economische en culturele kracht is.
De Eras-tour was Swift’s manier om de wereld te vertellen dat ze bij elk album verschillende dingen heeft geprobeerd, is geëvolueerd en nieuwe personages heeft leren kennen. Zoals ik het zie, is dat geen slechte zaak; het is een superkracht. Juist dit verlangen om te evolueren is wat Swift van superster tot icoon heeft gemaakt. Het heeft ervoor gezorgd dat ik haar nalatenschap op een geheel nieuwe manier heb begrepen, en het heeft ervoor gezorgd dat ik van een gewone fan ben uitgegroeid tot een volwaardige Swiftie. Nu luister ik met mijn kinderen naar zijn muziek en ik vind het geweldig dat ze een model kunnen zien dat elke categorie tart. Vandaag heb ik het gedaan een dochter die me vertelt dat ze moeder, turnster, lerares en popster wil worden, en ik kan haar vertellen dat ze niet hoeft te kiezen.
Het is oké als dit niet jouw favoriet is Het album van Taylor Swift. Het is niet eens van mij (ook al is het super leuk)! Wat niet oké is, is te suggereren dat nu Swift de glitter- en glamour-esthetiek van dit album heeft omarmd, het nooit meer iets anders kan zijn. Dat ze de grens heeft overschreden en een heel ander soort vrouw is geworden nu ze een beetje huid durft te laten zien of over haar vriendje wil zingen.”Nieuwe hoogten van mannelijkheid.” Of, misschien wel het meest frustrerend, dat hij, nu hij gelukkig is in zijn persoonlijke romantische leven, niet in staat is grote kunst te maken.
Als je denkt dat hij niet van de ene sfeer naar de andere kan overgaan, heb je duidelijk niet opgelet toen hij haar volgde Reputatie tijdperk met haar Minnaar album. Waarom zijn we zo gehecht aan de weerstand van Swift om in één enkele, eenvoudige doos te passen, terwijl we in plaats daarvan zijn bereik zouden moeten prijzen? Het punt is dit: als vrouwen lijkt het alsof we niet kunnen winnen. Nooit. Dus ook al klaagden veel mensen dat zijn laatste album, Het departement van gemartelde dichtersIk voelde me te melancholisch, verdrietig en traag, nu benadrukt het publiek dit feit Het leven van een showgirl het lijkt te vrolijk, of simpel, of tekstueel vlak. Sommige fans vragen zich zelfs af hoe het mogelijk is dat het dezelfde artiest is die het heeft geschreven folklore.
“Vrouwenhaat is overal, en elke vrouwelijke artiest, elke vrouwelijke periode zal er het slachtoffer van zijn. Taylor Swift is, zelfs met al haar privileges en macht, geen uitzondering.”
Anderen beschuldigen Taylor Swift ervan een echte ‘traditionele echtgenote’ te zijn geworden, omdat het nummer ‘Wi$h Li$t’ teksten bevat over de wens om zich te settelen en een paar kinderen te krijgen in een huis met een ‘oprit met een basketbalring’. Waarom willen trouwen en moederschap levert een vrouw automatisch een extra label op, een extra doos om in te stoppen, toch? Ironisch genoeg riepen mensen nog maar een jaar geleden om Swift het was geen goed rolmodel voor jonge fans omdat zij dat was het niet getrouwd of moeder van 30 jaar.
Vrouwenhaat is overal en elke vrouwelijke kunstenaar, elke vrouwelijke periode, zal er het slachtoffer van zijn. Taylor Swift is, ondanks al haar privileges en macht, geen uitzondering. Maar soms is het niet zo voor de hand liggend als het beschamen van een vrouw omdat ze geen man of kinderen heeft in de dertigof haar bekritiseren omdat ze te veel daten, of impliceren dat elke vrouw die naar populaire muziek luistert dom of middelmatig is. Soms is het subtieler, zoals wanneer we vrouwen ondervragen die verschillende dingen durven te proberen, zich willen vertakken, de scheidslijnen die de wereld trekt vervagen om vrouwen tegen elkaar te houden. Wij benadrukken dat deze vrouwen niet authentiek zijn, verdwaald zijn of lijden aan een identiteitscrisis.
Maar vrouwen, zoals we eindelijk beginnen te bespreken, omvatten massa’s vrouwen. We kunnen onze prioriteiten verleggen, nieuwe thema’s omarmen, van gedachten veranderen, van richting veranderen, buiten de kaders kleuren en groter zijn dan de kaders waarin we zijn gestopt. Wij kunnen nieuwe tijdperken betreden. Wij kunnen meer dingen zijn. En in een wereld die vrouwen voortdurend dingen vertelt als ‘in een wereld vol (vul de naam van een vrouw in), wees een (vul de naam van een andere vrouw in)’, weten we dat het niet zo eenvoudig is. Wij zijn niet zo eenvoudig.
Ja, in dit specifieke tijdperk, Taylor Swift ze neemt een persoonlijkheid aan die we nog nooit eerder van haar hebben gezien. Maar om een zin van Swift zelf te parafraseren: we hebben ‘deze film eerder gezien’. We weten dat constante heruitvinding de naam van het spel is als het om Taylor Swift gaat. Het feit dat dit showgirl-personage er niet uitziet of klinkt als het icoon dat we voor onze ogen hebben zien evolueren, is hier niet het probleem. Dit is eigenlijk het punt.
Zara Hanawalt, bijdragende schrijver
Zara Hanawalt is freelance journalist en moeder van twee kinderen. Ze is gespecialiseerd in het schrijven van feministische en vrouwgerichte inhoud over moederschap, de gezondheid van vrouwen, werk, entertainment en levensstijl. Ze heeft geschreven voor media als Vogue, Marie Claire, Elle, Glamour, Cosmopolitan, Shape, Parents en meer. In haar vrije tijd houdt ze van reizen, koken, lezen en het kijken naar een goede romantische realityshow.
Bevat grafische afbeeldingen toegeschreven aan: @taylorswift (1, 2), CrackerClip | Adobe-voorraad
De post “Showgirl Life” klinkt niet eens als een album van Taylor Swift verscheen als eerste Het gewone meisje.
