Als we door het Venetiaanse paleis van Attilio lopen, dat nog precies zo is gebleven als hij het achterliet, wordt het duidelijk dat beide broers nog steeds worstelen met hun verlies. “Na verloop van tijd bereik je een beter niveau van acceptatie en nu is het bijna een mooie herinnering”, zegt Mario over hoe het voelt om in die ruimte te zijn. De broers groeiden op omringd door de kunst van Attilio. “Omdat we het vanaf de eerste dag hadden, leek het ons normaal. We waren niet in het minst geschokt, maar toen we onze vrienden thuisbrachten, dachten ze dat we gek waren”, zegt Mario. “Dat dacht ik Mona Lisa hij had een snor”, zegt Cristina, wijzend naar de muur van Duchamp-werken in de woonkamer, waar een versie van zijn werk uit 1964 te zien is LHOOQ van de behaarde en glimlachende dame.
De ruimte wordt nu gebruikt voor privérondleidingen of museumevenementen en organiseerde onlangs een diner voor kunstconservatoren. “Ik heb een andere relatie met materiële dingen”, zegt Mario. “Ik heb geen verzamelmicrobe, maar ik ben blij dat we erin zijn geslaagd – ik weet niet of dat voor altijd zal zijn – om de boel bij elkaar te houden en de levensduur van het gebouw voort te zetten, want hij kan de zijne niet voortzetten.”
Tijdens de lunch in Harry’s Bar (waar Attilio elke dag at) kijken de broers met hernieuwd vertrouwen naar de toekomst. Venetië, zeggen ze, bevindt zich in een goede positie. “Er is veel te doen. Het is een bestemming voor creatieve mensen en veel mensen hebben hier een tweede huis”, zegt Mario, die net als zijn vader en zijn voorouders vóór hem een nieuwe generatie klanten in het vizier heeft. De tijdloze energie van Codagnato leeft voort.
Fotografie door Anna Stokland. Genomen uit 10 Magazine nummer 75 – VERJAARDAG, EVOLVE, TRANSFORMATIE – nu in de kiosk. Bestel uw exemplaar Hier.
van links: een bergkristalschedel en andere verzamelobjecten in de Codagnato-boetiek; een 18k slingerketting met drie handgeschilderde emaille memento mori miniaturen, circa 195
