Van Joshua Tyler
| Gepubliceerd
De Netflix-serie Een man binnen is terug voor een tweede seizoen op de streamingdienst en bevat een speciale Thanksgiving-aflevering. In die aflevering brengt een van de gasten een lasagne mee, die blijkt te zijn verpest als de folie van de bovenkant wordt verwijderd, en Charles Nieuwendyk van Ted Danson onthult dat het een lasagne is geworden. Lasagne batterij.
Het idee dat een lasagne een drumstel wordt, lijkt misschien iets dat een komisch effect heeft, maar Nieuwendyk verzekert zijn gasten dat dit echt kan gebeuren. Hij heeft gelijk, en het zou ook met je volgende lasagne kunnen gebeuren.
De “Lasagna Battery” is geen kookmythe of een te gaar meme; het is een echt elektrochemisch fenomeen waarbij gelaagd voedsel een meetbare elektrische lading kan produceren. De wetenschap erachter is verrassend eenvoudig.
De wetenschap achter lasagnebatterijen
Elektriciteit bestaat eenvoudigweg uit elektronen die van het ene materiaal naar het andere gaan. Een batterij, welke batterij dan ook, bestaat uit drie ingrediënten: twee verschillende metalen en iets zuurs of zouts daartussen waardoor de ionen kunnen bewegen.
Een standaard Duracell doet dit met mangaandioxide en zink. Het maakt een lasagne met tomatensaus, vlees en die aluminium pan waar je vergeten uit te halen. Hetzelfde principe, andere sfeer.
Tomatensaus is zuur en rijk aan citroenzuur, waardoor het een perfecte elektrolyt is. Kaas en vlees doen elektrisch gezien niet veel, maar ze zijn uitstekende scheiders, lagen die metalen uit elkaar houden en ionen doorlaten.
Voeg dan de echte hoofdrolspelers toe: het metalen keukengerei, het huishoudfolie of het aluminium bakje. Als je roestvrij staal in contact brengt met aluminium met iets zuurs ertussen, heb je per ongeluk een galvanische cel gebouwd.
Lasagnebatterijen wekken daadwerkelijk energie op
Mensen ontdekken een ‘lasagnebatterij’ vaak op de harde manier: je laat de restjes achter in een aluminium bakje, bedekt ze met aluminiumfolie, steekt er een metalen lepel of twee in en loopt weg. Uren later begint de folie te prikken, corrodeert het bakje of vertoont de vork vreemde zwarte vlekken.
Het is geen keukenkleding, het is elektrochemie. Metalen lossen langzaam op omdat er elektronen tussen stromen. Je diner genereert energie terwijl je slaapt.
De elektriciteit die wordt opgewekt door een Lasagna-batterij is niet voldoende om de telefoon te laten werken. Maar dat EN genoeg om corrosie te veroorzaken, keukengerei kapot te maken en, in extreme gevallen, een dienblad achter te laten dat eruitziet alsof iemand het met een steekvlam heeft aangevallen.
Hoe meer touchpoints je creëert, hoe actueler je wordt. Meer gelaagdheid? Meer oppervlakte? Zuurder? Gefeliciteerd, Tony Stark, je hebt ’s werelds heerlijkste boogreactor ontworpen.
Kun je een portie lasagne eten?
Lasagnebatterijen zien er vreselijk uit, maar ze zijn niet giftig. Je zou die lasagne nog steeds kunnen eten als je wilt, maar ik zou het niet aanraden.
Een lasagne met een volle batterij kan een metaalachtige smaak hebben en is niet ideaal om te consumeren. Sommige mensen schrapen de aangetaste laag af en eten de rest op, wat het smaakprobleem oplost als je niet bereid bent om helemaal opnieuw een nieuwe lasagne te maken.
Voedselbatterijen zijn niet nieuw
Voedsel als batterij is niets nieuws. Schoolkinderen plakken sinds het begin van de wetenschapsbeurs elektroden in aardappelen. Maar lasagne brengt iets speciaals op het feest: meerdere lagen, vocht en een ingebouwde natuurlijke elektrolyt.
Bedek zuur voedsel met aluminiumfolie in aluminium pannen of laat verschillende metalen in contact komen met iets zouts of zuurs en je hebt een kleine krachtpatser gebouwd, of je dat nu wilde of niet. Dat is de lasagnebatterij.
