Er zit een scène in Kantoorruimte waar Peter tegenover twee consultants zit tijdens een inkrimping van het bedrijf. Ze vragen hem: “Wat zou je zeggen dat je hier doet?” Hij aarzelt, glimlacht en geeft toe dat hij maar een kwartier per week werkt. De rest van de tijd doet hij alsof. Het was een komedie in 1999. Nu is het een bekentenis.
Die vraag kwam bij ons terug.
Jarenlang vulden we onze agenda’s, bleven zichtbaar en hielden de machine in beweging. Onze waarde werd gemeten in uren, prestaties en aanwezigheid. Het moest zo zijn. De mens was het systeem, en het systeem vereiste dat wij het draaiende hielden. We hebben er niet aan getwijfeld, want zo gingen de zaken.
NAAR DE het veranderde het.
Nu kan het veel van de dingen doen die we ooit deden om de zaken in beweging te houden: samenvattingen, rapporten, vervolgacties, updates, spreadsheets. Het kan organiseren, berekenen, schrijven en uitvoeren in een tempo dat wij niet kunnen evenaren.
Dit besef lijkt in eerste instantie vreemd, maar is ook bevrijdend.
Nu kunnen wij dat onderdeel leveren. We kunnen robotwerk aan robots geven en menselijk werk teruggeven. Het werk van denken, beslissen, plannen en verbinden.
Hoe ziet het eruit?
In de eerste plaats betekent het dat onze gesprekken veranderen. Als het lawaai afneemt, zien vergaderingen er anders uit. Er is meer ruimte om betere vragen te stellen. We kunnen eindelijk praten over wat belangrijk is: wat probeert het bedrijf werkelijk te bereiken? Wat is de volgende stap? Wat hebben we nodig om het product te bouwen, de strategie te bepalen, het team te organiseren en doelgericht op één lijn te komen?
Het is echt fantastisch.
Want als mensen zich niet langer laten meeslepen door repetitief werk, gaan ze zich anders vertonen. Ze brengen nieuwsgierigheid. Ze vertellen de waarheid. Ze werken op nieuwe manieren samen. Ik hoor het overal: bij bedrijven die diep betrokken zijn bij AI-transformatie en bij bedrijven die net zijn begonnen. De toon verandert. Gesprekken zijn menselijker.
We zitten nog steeds in de wachtkamer van deze transitie. Sommigen lopen heen en weer, sommigen zitten geduldig, sommigen zijn al geroepen. Waar een bedrijf zich ook bevindt op die curve, de verandering is begonnen.
Deloitte-rapport over mondiale trends op het gebied van menselijk kapitaal voor 2024 beschrijft dit moment als een “voorbereidingsgat”. De meeste leiders erkennen dat AI en technologie hun organisaties de komende jaren zullen transformeren, maar weinigen zeggen dat ze zich klaar voelen om hun mensen door deze verandering te leiden. Het gereedschap is klaar. De mens is nog steeds bezig met een inhaalslag.
Voor leiders is dit het moment om de focus te verleggen. Er moet nog wel naar het werk gekeken worden, maar de focus van die aandacht ligt anders. Het gaat niet langer om het begeleiden van huiswerk; Het gaat om het toezicht houden op het management. Hoe wij ontwerpen. Hoe wij uitvoeren. Hoe wij bouwen en met wie. Leiderschap betekent nu doelbewust zijn en verantwoordelijk zijn voor de manier waarop werk wordt gecreëerd, en niet alleen voor de manier waarop het wordt voltooid.
Veel leiders zijn de manier waarop ze leiding geven opnieuw aan het opbouwen, of op zijn minst aan het herontwerpen. De taal verandert. De toon verandert. Het is geen andere taal, maar het heeft een nieuw accent. En degenen die in dit tijdperk floreren, zullen degenen zijn die het kunnen vertalen.
Ze zullen in staat zijn om complexiteit om te zetten in helderheid. Ze zullen een scherpere visie, een sterker doel en een dieper vermogen naar voren brengen om het ‘waarom’ te communiceren. Zij zullen zijn wat ik ‘full-stack leiders’ noem: mensen die de voor-, achter- en middenlaag kunnen ondersteunen. Ze begrijpen het product, de mensen en het proces en bewegen zich soepel op al deze gebieden.
Kunstmatige intelligentie heeft de repetitieve stukken van ons bord gehaald en ons het vermogen teruggegeven om met de bedoeling te denken, creëren en bouwen. Het geeft ons de ruimte om leiding te geven.
