De stinkende musical ‘Glitter’ uit 2001 van Vondie Curtis-Hall is vrij bekend en wordt vaak beschouwd als een van de slechtste films van zijn decennium. De film met supersterzangeres Mariah Carey was het resultaat van jarenlange ontwikkeling. Het project begon in 1997, toen Carey het idee kreeg voor een historisch muziekconceptalbum genaamd “All That Glitters”. Helaas verhinderden verschillende contractuele verplichtingen met Columbia Records haar om goed aan het album te werken, en uiteindelijk gebruikte ze enkele nummers op een ander album, “Rainbows”. Toen ze naar een nieuw label verhuisde, kon Carey het project eindelijk de aandacht geven die het verdiende.
Carey bedacht een eenvoudig verhaal – een clubdanseres wordt een sterzangeres – en huurde scenarioschrijver Kate Lanier in om er een scenario van te maken. De film zou zich afspelen in 1983 en zou een inzichtelijk karakterdrama zijn over de strijd van een jonge vrouw om haar gevoelens jegens haar moeder, die haar in de steek heeft gelaten, te verzoenen. Het personage, genaamd Billie, zou haar muziek gebruiken als een middel om te worstelen met haar moederlijke verlatenheid.
Op papier leek alles op zijn plaats te vallen. Carey was (en is nog steeds) een van de best verkopende muziekartiesten aller tijden, dus de overstap naar speelfilms leek natuurlijk, vooral als deze zou worden verpakt met een nieuw Mariah Carey-album. Carey hernoemde het album/de film tot “Glitter” en stelde een releasedatum vast voor de herfst van 2001. Dit was een heel persoonlijk passieproject voor de artiest, en ze was er erg beschermend tegenover. Toen de film/het album eenmaal uitkwam, kon hij eindelijk ontspannen.
Alles viel echter uit elkaar toen het publiek eindelijk “Glitter” zag. De film was ronduit verschrikkelijk. Het werd fel bekritiseerd, genomineerd voor zes Razzies en vreselijk gebombardeerd aan de kassa.
Wat is er met Glitter gebeurd?
Conceptueel zou alles moeten werken, toch? Blijkbaar werd de film geplaagd door productieproblemen. In het bijzonder vond niemand het script leuk en tijdens het filmen werd het voortdurend herschreven. Soms werden dialoogscènes geheel verlaten en vervangen door lugubere improvisaties. “Glitter” voelt daardoor inconsistent aan van scène tot scène. Je kunt het verhaal natuurlijk gemakkelijk volgen, maar elk moment voelt los en chaotisch.
Het hielp niet dat Carey’s promotietour net zo chaotisch was. Sommigen herinneren het zich misschien Carey’s optreden in 2001 op “Total Request Live” waarin hij op verbijsterende wijze ijs uitdeelde, onsamenhangend sprak over de aard van psychotherapie, en zijn ijscoman-outfit uittrok om een gouden tanktop en korte broek te onthullen. Gastheer Caron Daly was verrast door haar uiterlijk. Dit werd gevolgd door verschillende andere bizarre live-optredens waarin Carey nerveus en angstig leek. Ze werd uiteindelijk wegens ‘uitputting’ in het ziekenhuis opgenomen en kreeg de diagnose bipolaire stoornis. Dit gebeurde allemaal een paar weken voor de release van “Glitter”. De film en het album werden beide uitgesteld tot 21 september 2001.
Maar op een moment van verschrikkelijke timing kwam “Glitter” slechts tien dagen na de terroristische aanslagen van 11 september uit, en de wereld was behoorlijk afgeleid. Niemand had zin in een luchtige musical over de strijd van Mariah Carey. Met een budget van $ 22 miljoen bracht “Glitter” tijdens het openingsweekend slechts ongeveer $ 2,4 miljoen op. De film werd ongeveer een maand later uitgebracht en had in totaal slechts $ 5,3 miljoen opgebracht. Het blijft het project met de laagste opbrengst uit Carey’s carrière. En het aansluitende album “Glitter” deed het ook niet goed.
Iedereen haatte Glitter
“Glitter” werd gezien als een trekje door een toch al rijke beroemdheid die problemen leek te hebben die geen verband hielden met de inhoud van haar plaat. Voeg 9/11 toe aan de mix en het was geen mooi plaatje.
Critici waren nogal onaardig tegen “Glitter”. Zoals vermeld in de titel van dit artikel, behaalde de film op Rotten Tomatoes slechts een goedkeuringsscore van 6% op basis van 86 recensies. Christy Lemire, die voor de Associated Press schreef, merkte op dat Carey geen actrice was en zich had moeten beperken tot zingen. Megan Rosenfield van The Washington Post merkte op dat “Glitter” niet zozeer een showcase was voor Carey’s muzikale talenten, maar eerder een excuus om met haar lichaam te pronken en er prachtig uit te zien voor de camera. Roger Ebert gaf het een negatieve recensiemaar hij was iets eerlijker en gaf de film twee sterren. Ze merkte op dat “Glitter” vreemd donker is en dat Carey’s personage Billie een ongelukkige tijd had tijdens de film. Robert Koehler van Variety zei dat het de titel “A Star is Dull” zou moeten krijgen. (Kom op, Koehler, “A Star is Boring” was daar!)
“Glitter” sprong onmiddellijk naar de onderkant van ieders lijst met slechtste van het jaar. Jaren later wezen sommige critici erop dat de aanval op ‘Glitter’ deel uitmaakte van een ongelukkige vrouwonvriendelijke trend die erop gericht was vrouwen – zoals in de supermarkt-tabloid – naar het centrum van het popfirmament te brengen. Soortgelijke wreedheden zijn gepleegd tegen mensen als Britney Spears, Lindsay Lohan en Paris Hilton.
“Glitter” is nog steeds niet goed. Zoals hierboven vermeld, is het chaotisch, slecht gefilmd en is het verhaal onzinnig. Het gaat goed met Carey, maar nauwelijks buitengewoon op acteergebied. Krijgt elke kerst wraak wanneer “All I Want For Christmas Is You” constant wordt gespeeld, en verzorgde de stem in “The LEGO Batman Movie”, dus alles ging goed.
