Geschiedenis: Na het redden van zijn broer Finney (Mason Theems) van de Grabber (Ethan Hawke) tijdens de kindertijd, Gwen (Madeleine McGraw) wordt nu achtervolgd door terugkerende nachtmerries over de misdaden van de gemaskerde moordenaar. Maar zijn dromen zijn niet willekeurig: ze zijn diep verbonden met zijn verleden.Herziening: De eerste Zwarte telefoon (een bewerking van een korte film met dezelfde naam) was alles waar je op kon hopen in een horrorthriller: gespannen, emotioneel en echt eng. Drie jaar later, Scott DerricksonHet vervolg verliest niet alleen de grip op het verhaal, maar ook op de personages en hun emotionele diepgang. Al in het eerste half uur wordt dit duidelijk Zwarte telefoon 2 het bestaat grotendeels als een poging om de franchise uit te breiden in plaats van deze aanzienlijk uit te breiden.Finney, nu een opvliegende jongeman, beschermt zijn tienerzus Gwen fel en gaat vaak ruzie aan met iedereen die ook maar de minste interesse in haar toont. Toch heeft hij er paradoxaal genoeg geen probleem mee om haar naar een christelijk jeugdkamp in de Alpen te laten gaan, genaamd Alpine Lake Camp, samen met zijn klasgenoot Ernesto (Miguel Mora), die duidelijk verliefd op haar is. Gwen is ondertussen vastbesloten het mysterie achter haar nachtmerries te ontrafelen: terugkerende visioenen van de slachtoffers van de Grabber die met haar lijken te proberen te communiceren.De film speelt zich vier jaar na het schrikbewind van de Grabber in Denver af en verplaatst zich naar een afgelegen, besneeuwd landschap dat nauw verbonden is met de familie van de broers. Hun overleden moeder, Hope, werkte daar ooit als tiener, en het was ook de locatie van de eerste reeks Grabber-ontvoeringen in 1957. Op papier is deze verbinding tussen verleden en heden een slimme manier om de mythologie uit te breiden, maar de executie hapert. Derrickson en co-schrijver C. Robert Cargill creëert een verwarrende mix die noch een vervolg noch een prequel is, vol subplots, repetitief en zonder echte angsten die het geduld van de kijker op de proef stellen.De onschuld, eenvoud en emotionele weerklank van de campus zijn verdwenen. Het schrijven lijkt ingewikkeld en de toon inconsistent. Iedereen die dit vervolg bekijkt zonder de eerste film te hebben gezien, zal waarschijnlijk iets missen, niet omdat het verhaal complex is, maar omdat het slecht wordt verteld. De verontrustende spanning en de verontrustende sfeer die het ooit definieerden De zwarte telefoon ze worden vervangen door kunstmatige verhalen en geforceerde nostalgie.De broers-dynamiek tussen Finney en Gwen, een van de sterkste elementen van de eerste film, voelt nu geforceerd en gebroken aan. Beiden lijken met hetzelfde kwaad om te gaan, maar op totaal verschillende en onsamenhangende manieren, waardoor het publiek niet in staat is te investeren in een van hun emotionele reizen. Zelfs het terugkerende plotapparaat van de Grabber die een telefooncel belt om Finney te bereiken lijkt onnodig en gekunsteld.Hoewel Gwens connectie met de vermiste kinderen, haar moeder en het verleden van de Grabber intrigerend is, verloopt het verhaal nooit soepel genoeg om het geloofwaardig te maken. Het fragmentarische script vertraagt bovendien de uitvoeringen. De emotionele intensiteit van Mason Thames en Madeleine McGraw lijkt overdreven, waardoor het moeilijk is om je in te leven in hun personages. De chemie tussen Gwen en Ernesto (Miguel Mora) is evenmin overtuigend en onhandig geschreven. De ooit bedreigende Grabber van Ethan Hawke is gereduceerd tot een karikatuur: meer provocatie dan terreur. De door bloed gedreven momenten zijn deels inventief, maar meestal leeg, en missen de emotionele of psychologische opbouw die ze effectief zou maken.Algemeen, Zwarte telefoon 2 is een verwarrend en teleurstellend vervolg: een weerzinwekkende mix van verleden en heden die het potentieel van het uitgangspunt verkwist. Wat een huiveringwekkende voortzetting had kunnen zijn, eindigt als een campy, lukrake poging om het succes van het origineel te verzilveren.
