Mujuice heeft een stille ernst die voortkomt uit tegenspraak. Voor hem is muziek niet zozeer een daad van uitvoering als wel van perceptie; minder lichaam, meer concept. “Ik voel me geen muzikant”, zegt hij. “Voor mij is muziek iets dat je eerst en vooral in je hoofd hebt.” We praten over zijn routine in Los Angeles, zijn lot, zijn steeds evoluerende benadering van muziek en het gevoel zijn lot als kunstenaar te vervullen. Met een druk schema tussen het scoren van films, het componeren van commercials en het produceren van boeiende danssets, weigert Mujuice genoegen te nemen met commercialisering of kunstenaarschap. Hij kan het allemaal hebben. Maar zo eenvoudig is het niet; er is een fijn evenwicht dat moet worden gehandhaafd. Het geluid schommelt tussen teder en beklemmend; een unie tussen de snelheid van acid-house en hard-bass techno. Het resultaat? Een dialoog tussen chaos en perfectionisme, instinct en meesterschap; een set die perfect is samengesteld door Mujuice.
In gesprekken is Roman bedachtzaam, ontwapenend eerlijk en keert hij vaak terug naar het idee van evenwicht tussen controle en overgave, creatie en uitwissing. Voor hem is de dansvloer geen ontsnapping maar een uitwisseling: een ruimte waarin performance oplost in gesprek en ritme een taal van wederzijdse herkenning wordt.
Hoe gaat het, Romein?
Ik ben groot. Los Angeles maakt momenteel om de een of andere reden een hittegolf door, ook al is het herfsttijd. We beleven dus de Indian Summer. Absoluut niet geschikt voor seizoensinvloeden.
Mis jij de koude winter? Mis jij de seizoenen? Ik heb het gevoel dat LA gewoon geen seizoen heeft.
Precies. Dit is het slechtste deel. Er is het tijdcontinuüm. Ja, er zijn geen fasen meer, geen verschil. Zoals wanneer iemand vraagt: Weet je nog wanneer het gebeurde?? En je hebt geen idee, want er zijn geen ankers meer. Je weet niet of het herfst, lente of winter was. Het is min of meer hetzelfde.
Veel van onze herinneringen worden bewaard in het gevoel van: oh ja, afgelopen zomer, of ja, ik herinner me die winter.
In Los Angeles kun je jezelf niet knijpen, wakker worden en uitzoeken hoe laat het is.
Voel je elke dag een fragmentatie in jezelf tussen het moment waarop je Mujuice bent en het moment waarop je Roman bent? Moet je jezelf knijpen?
Aha, ik kan je vraag beantwoorden. Je vroeg niet naar de oorsprong van Mujuice, maar technisch gezien was dit mijn muziekmap sinds ik 13 was, dus het is eigenlijk gewoon een reeks letters. Dat is niet mijn bijnaam; het is mijn kunstenaarspseudoniem en niemand in het echte leven noemt mij zo. Het simpele antwoord is dus dat het alleen bedoeld is voor het uitbrengen van muziek en al dat soort dingen.
““Er is zelfbewustzijn, en het is niet willekeurig: er zit een patroon in mijn liefde voor bepaalde dingen. Er is een gevoel van richting, altijd een gevoel van bestemming.”“
Wat is jouw creatieve routine in het dagelijks leven?
Nou, ik denk dat veel artiesten zouden antwoorden alsof ze veel verschillende dingen doen, maar ik doe echt veel verschillende dingen. Ik bedoel, ik ben bladmuziek aan het componeren; Ik maak reclame, reclamespots, enz. Ik heb ook een heel vreemd temperament. Ik ben erg eclectisch. Misschien is het verkeerd om Moskou of de culturele omgeving de schuld te geven, maar zo ben ik. Ik hou van heel verschillende dingen. En dus hangt mijn creatieve output af van waar ik momenteel aan werk. Maar eigenlijk werk ik hier in Los Angeles in de studio van mijn beste vriend. Ik weet niet zeker of je een synthesizerliefhebber bent, maar hij is een beroemde synthesizerontwerper, Roman, van Black Corporation. Technisch gezien is het een Japans merk; woonde daar lange tijd. Het heeft trouwens dezelfde naam, wat niet erg typerend is voor de Romeinse naam. En ja, we konden het goed met elkaar vinden en ik werk in zijn atelier.
Uiteraard heb ik naar je muziek geluisterd en ik weet niet waarom, maar ik dacht dat het… moeilijker zou zijn? Of nog scherper, polemischer. Maar het is behoorlijk soepel, vooral de zang.
Het zal zwaar zijn op de dansvloer, dat beloof ik. Kortom, het probleem hier begon met de alias, met de bijnaam, en ik ben vreemd en ik heb er nooit een probleem mee gehad dat alles wat ik doe onder dezelfde alias staat. Dus op de dansvloer met mijn acid house zou ik niet zeggen dat ik extreem hard ben, maar ik word donker en behoorlijk nerveus en overweldigend. Maar ik vind het leuk als het verandert, omdat mijn humeur voortdurend verandert, dus dit is mijn realiteit. Filmische, depressieve, maar stroboscopische, zeer snelle veranderingen. Het is moeilijk voor mij om te lang aan één ding vast te houden.
Hoe denk je dat jouw benadering van muziek en de muziek zelf de afgelopen dertien jaar, sinds je begon, is veranderd?
Ik heb, metaforisch gesproken, in een baan rond dezelfde zwaartekracht gezeten als mijn smaak. Er is dus zelfbewustzijn en dat is niet willekeurig: er zit een patroon in mijn liefde voor bepaalde dingen. Er is een gevoel van richting, altijd een gevoel van bestemming.
““Ik voel me geen muzikant. Voor mij is muziek een concept, iets dat je in de eerste plaats in gedachten hebt.”“
Wat is het enige dat aan je verwachtingen heeft voldaan nu je een gevestigde waarde in de scene bent, en wat is het enige dat je volledig heeft teleurgesteld?
Mijn vader stond erop dat ik als grafisch ontwerper zou werken. Er ontstond een schandaal in onze familie toen ik hen vertelde dat ik niet naar het instituut wilde; Ik wilde muziek maken. Dat waren eigenlijk de beste jaren van mijn leven. Ik voel me geen muzikant, en ik voel me vaak anders als ik met mijn medemuzikanten praat. Ik geef niet echt om muziek in de zin dat muziek fysiek is of, voor mij, op een manier die verband houdt met het lichaam. Voor mij is muziek een concept; het is iets dat je eerst in gedachten hebt. Ik voel nog steeds een diepe balans, omdat muziek voor mij iets heel persoonlijks is, heel persoonlijk. Ik moet mijn angsten en ambities kalmeren en verzachten. Het lijkt vreemd om deze artistieke en commerciële taak tegelijkertijd op één lijn te brengen.
Komt de onhandigheid voort uit het feit dat muziek zo iets persoonlijks is en je vervolgens gedwongen wordt het voor andere mensen uit te voeren, of komt het voort uit het proces zelf?
Omdat ik een vreselijke eclectische smaak heb en me aangetrokken voel tot verschillende zwaartepunten, kost het veel energie. Meestal schamen mensen zich eerst even, en gaan dan verder met een bepaald trucje dat voor hen werkt. Elke keer moet ik alles verbranden en vrijwel opnieuw beginnen.
De clubbing/rave-scene over de hele wereld gaat over het hebben van een veilige ruimte voor loslaten, vrijheid en bevrijding. Wat is, zoals u zei, het zwaartepunt van uw vrijheid? Wat houdt jou gezond en gegrond?
Ik bedoel, de wereld is op dit moment geen gezonde plek. Dit soort spanning op de dansvloer hebben is essentieel. Ik meen het omdat ik het kan vergelijken; omdat ik weet hoe het is om op het podium te zingen, en het is zo anders. Het staat geschreven. Het gebeurt allemaal stap voor stap, maar op de dansvloer moet je echt een gesprek aangaan. Dat maakt het voor mij speciaal. Dus dat is een beetje gezond verstand; je kunt jezelf vergelijken met anderen en het is een echte synchronisatie. Dit rijmt waarschijnlijk goed met mijn psyche. Dit is mijn zwaartekracht.
Interview door NOA FISCHER
Evenement @fetchish_net
