MDe meeste mensen die echt van videogames houden, hebben het vermogen obsessief te zijn. Weken van je leven verliezen aan Civilization, World of Warcraft of Football Manager is iets dat velen van ons hebben meegemaakt. Soms is het de dosis dopamine die mensen aantrekt: het spelen van iets als Diablo of Destiny en het geleidelijk verbeteren van je karakter door met perfect getimede tussenpozen glimmende buit te verzamelen, kan sommige mensen in een obsessieve trance brengen. Notoir dwangmatige games zoals Animal Crossing en Stardew Valley zuigen ondertussen uren op met de vredige, geruststellende herhaling van lonende taken.
Wat de obsessie bij mij teweegbrengt, is echter een uitdaging. Als een spel me vertelt dat ik iets niet kan, ben ik vastbesloten om het wel te doen, soms tot mijn nadeel. De schurende herhaling verveelt me, maar de uitdagingen kapen mijn hersenen.
De eerste games die mij zo obsedeerden waren muziekgames toen ik een tiener was. Ik heb Amplitude gespeeld, waarbij je een ruimte-dj bent die noten uit je sonische ruimteschip laat knallen; Gitaroo Man, een verhaal in stripboekstijl over een superheld die met een gitaar zwaait; en natuurlijk Guitar Hero met zijn plastic bijl: ik werd gedwongen elk nummer onder de knie te krijgen op de moeilijkheidsgraad van experts. Guitar Hero is ogenschijnlijk een bordspel, maar ik speelde het meestal in de kast onder de trap van mijn vuilnisflat in Bournemouth (ik kon het niet in de woonkamer spelen omdat het mijn huisgenoten te veel hinderde), waarbij ik More Than a Feeling 30 keer achter elkaar oefende tot ik de perfecte noot had.
Een paar jaar later, toen ik in Japan woonde, ontdekte ik Demon’s Souls van FromSoftware, een spel dat zo ondoordringbaar was dat het ontworpen leek om je weg te laten lopen. Je zou drie stappen zetten in een van de niveaus en onmiddellijk worden gedood door een skeletzwaardvechter of een giftig moeraswezen. Maar ik voelde iets interessants achter al die straffen, en er zat veel in tijdperk. Demon’s Souls bracht uiteindelijk een extreem populair en notoir uitdagend gamegenre voort met het vervolg, Dark Souls. Dat zou je kunnen alleen Ontdek wat er zo geweldig was aan deze spellen als je bereid zou zijn tijd en energie te investeren in het beheersen ervan. Het maakte niet uit hoe vaardig je was; je moest kennis delen en samenwerken met andere spelers om een kans te maken.
Mijn vasthoudendheid is vooral in mijn leven nuttig geweest, omdat ik die goed heb kunnen sturen. Er zijn veel levens- en carrière-uitdagingen waarbij het onvermogen om op te geven van pas komt. Ik heb een belachelijke vastberadenheid toegepast bij het leren van ingewikkelde Fingerpicking-patronen voor een bepaald gitaarnummer, en zelfs hierin boeken schrijven. Als het echter om games gaat, merk ik dat ik soms vastloop bij het spelen ervan, terwijl ik eigenlijk iets anders zou moeten doen.
Het laatste voorbeeld voor mij was Baby Steps, een hardnekkig moeilijk nummer en pijnlijk grappig spel waarin je de grootste verliezer ter wereld een berg op probeert te brengen. Er zijn zoveel plekken in dit spel waar zelfs maar één voet verkeerd zetten je een uur van moeizame voortgang kan kosten. Op een avond zat ik vier uur lang vast in een zandkasteel, terwijl ik keer op keer van dezelfde spiraalvormige zandhelling afgleed. Mijn kinderen bleven de kamer binnenkomen en kreunen als ze mij zagen Nog steeds ermee spelen en nergens komen. Het was 1 uur ’s nachts toen ik eindelijk triomfantelijk uit die zandbak tevoorschijn kwam, uren nadat alle anderen in huis naar bed waren gegaan. Mijn adrenaline was zo hoog dat ik nog een uur niet in slaap kon vallen.
Het verstandigste was geweest om de controller simpelweg neer te leggen. Baby Steps plaagt je hier altijd mee. Zijn vetgedrukt geef het op. De meest beruchte uitdaging, een kronkelende route langs een steile rotswand, heet Manbreaker en er is een wenteltrap Rechts ernaast.
Het andere spel waar ik dit jaar de meeste tijd mee heb doorgebracht is Hollow Knight: Silksong, een voortreffelijk verkennend actiespel waarvan de moeilijkheidsgraad de grens tussen speels gemeen en ronduit wreed omvat. Er zijn notoir moeilijke bazen die je niet kunt vermijden, en die elk misschien wel uren oefenen vereisen. Een van hen, de Laatste Rechter, hanteert een vlammend wierookvat dat kolommen met schadelijke vlammen genereert. Als dat nog niet genoeg is, is het pad terug naar zijn kamer vol gevaren: vliegende insecten met geboorde hoofden, gevaarlijke valpartijen, agressieve bewakers. Je zenuwen zijn gerafeld als de strijd om de Laatste Rechter begint. Maar dit alles maakte mij nog vastbeslotener om hem te verslaan.
De uitdaging is het vinden van een goed evenwicht voor game-ontwikkelaars: conventionele wijsheid zegt dat je wilt dat spelers worden vermaakt en niet worden ontmoedigd. Lange tijd was het de heersende mode om afstand te nemen van de moeilijkheidsgraad en naar zeer veroverbare openwereldgames te gaan die je voortgang nooit in de weg stonden. Het was Dark Souls dat bewees dat er nog steeds een enorme markt is voor mensen zoals ik, voor wie uitdaging een soort van punt is. Ik voel me onverbiddelijk aangetrokken tot de beheersing van objectief nutteloze dingen.
Misschien is het punt meesterschap. Je kunt het leven niet domineren. Er zullen altijd dingen gebeuren waar je geen controle over hebt. Moeilijkheden komen uit het niets en je weet niet altijd hoe je ermee om moet gaan. In videogames kun je tenminste anticiperen op de uitdaging. En als je je best doet en weigert op te geven, kun je het altijd overwinnen.
Wat te spelen
Ik ben echt verrast door hoeveel plezier ik heb Hyrule Warriors: tijdperk van gevangenschapeen spin-off van Zelda: Tears of the Kingdom die volgt wat prinses Zelda deed toen ze door de tijd reisde door het verleden van Hyrule. Het bleek dat hij honderden en honderden kinderen sloeg. Het is een gevechtsgerichte game waarin je over de slagvelden van het oude Hyrule of de donkere diepten met zijn vele monsters rent, waarbij je alles in je zicht vernietigt met flitsende, schermvullende aanvallen, van Zelda’s lichte magie tot de automaten van wetenschapper Mineru. Het voelt helemaal niet als Zelda; in plaats daarvan is het meer een filmisch actiespel met de bekende iconografie en mechanische snufjes van Tears of the Kingdom, en een verhaal dat enkele hiaten in de geschiedenis van Hyrule opvult en de prinses een meer hoofdrol geeft.
Beschikbaar op: Nintendo-Schakelaar2
Geschatte speelduur: 15 uur
na de promotie van de nieuwsbrief
Wat te lezen
-
Grote autodiefstal JIJ was opnieuw uitgesteldvan mei tot volgend jaar november. De laatste keer dat dit gebeurde deed de gamesindustrie er alles aan om de impact ervan te voorkomen, dus we kunnen tegen het einde van volgend jaar te maken krijgen met een vreemd tekort aan games – en de releasedatums van sommige games kunnen worden uitgesteld.
-
In een presentatie die naar het personeel is gelekt (via Spelbestanden), zou Ubisoft-CEO Yves Guillemot de haters van hebben toegesproken Assassin’s Creed Schaduwen. Het spel is ontworpen in een cultuuroorlog gespuugd omdat het een zwarte samurai en een vrouwelijke ninja bevatte. In plaats van zich terug te trekken zei Guillemot: ‘We moesten stoppen met ons te concentreren op degenen die ons haatten. We moesten onze bondgenoten gaan ophitsen.’
-
De prijzen van het speljaarlijks gerund door de alomtegenwoordige gaming-hypeman Geoff Keighley, sloot zijn Future Class-programma af, dat jaarlijks een groep ontwikkelaars selecteerde om de “heldere, gedurfde en inclusieve toekomst” van gaming te vertegenwoordigen. Nu voormalige rekruten ze zijn aan het praten over hoe zij het gevoel hebben dat het programma hen in de steek heeft gelaten: “Niet door een aantal van de slimste activisten in de industrie bij elkaar te brengen, ons als onzin te behandelen en vervolgens te verwachten dat we er niets aan doen.”
Wat te klikken
Stuur ons je favoriete games van 2025
Het is weer zover: het eindejaarsseizoen nadert en ik heb nagedacht over de games die ik in de loop van 2025 het leukst en opbeurend vond, terwijl ik tijd probeerde te vinden om de games te spelen die ik heb gemist. In december publiceren we een speciaal Spel van het Jaar voor lezers van Pushing Buttons. Schrijf alstublieft in een paar zinnen je favoriete games van 2025 door eenvoudigweg op Beantwoorden van deze e-mail te drukken. Ik verzamel de reacties tussen nu en begin december.
En zoals altijd: als je een vraag hebt over gaming-gerelateerd of iets te zeggen hebt over de nieuwsbrief, neem dan contact met ons op via pushbuttons@theguardian.com.
