Van Roberto Scucci
| Gepubliceerd
Ik kan niets angstaanjagender bedenken dan naar een nieuw huis verhuizen, me settelen en aan een nieuw hoofdstuk in mijn leven beginnen, om er vervolgens achter te komen dat iemand die ik niet ken de hele tijd onder hetzelfde dak heeft gewoond, mijn eten heeft opgegeten, mijn badkamer heeft gebruikt en mijn sokkenla heeft doorzocht. Hoewel ik niets te verbergen heb in mijn sokkenla (tenzij je mijn sokken als belastend beschouwt), is het nog steeds een inbreuk op de privacy die ik niet licht opvat. Dit is precies het soort nachtmerrie dat zich afspeelt in de jaren 92 De Vagebondeen komische thriller die begint met een duidelijk conflict, maar de ster langzaam doet denken dat zo’n indringer helemaal niet bestaat en in plaats daarvan een creatie van zijn eigen aftakelende geest zou kunnen zijn.
Speel voortdurend met je perceptie terwijl je probeert het mysterie ervan te reconstrueren, De Vagebond maakt gebruik van het soort voorstedelijke paranoia dat ervoor zorgt dat je wilt investeren in een geavanceerd beveiligingssysteem, om vervolgens door de buurt uitgelachen te worden omdat niemand gelooft dat je in echt gevaar verkeert, maar dat jij er de oorzaak van bent.
Laten we verder gaan
De Vagebond volgt Graham Krakowski van Bill Paxton, een financieel medewerker die eindelijk op het punt staat de promotie te krijgen waarvoor hij heeft gevochten. Zijn harde werk wordt beloond en hij koopt een huis in de buitenwijken, maar komt al snel in ernstige problemen. Op de dag dat hij er intrekt, ontdekt hij een dakloze man (Marshall Bell) die zich iets te comfortabel voelt in zijn nieuwe woning, alsof het kraken daar routine was geworden lang voordat Graham zijn relatie met de makelaar sloot. Graham voelt onmiddellijk een dreigend gevoel van onbehagen omdat hij niemand in zijn leven ervan kan overtuigen dat deze man kwaad doet of zelfs maar bestaat.
Eerst brengt Grahams beste vriend en collega, Chuck (Marc McClure), de nacht door om hem te kalmeren, maar hij is getuige van Grahams slaapwandelen en vreemde gedrag. De zaken escaleren wanneer Graham de zwerver laat arresteren omdat hij naar verluidt in het openbaar heeft geplast, maar de autoriteiten blijven zijn paniek van de hand wijzen. Het duurt niet lang voordat de zwerver terugkeert naar de straten waar hij Graham blijft kwellen, die op dit moment de enige persoon is die verontrustende ontmoetingen met hem heeft gehad. Grahams vriendin Edie (Mitzi Kapture) wordt uiteindelijk na te veel driftbuien over de rand geduwd, waardoor hij achterblijft nadat ze een groot deel van haar spaargeld heeft uitgegeven aan nieuw meubilair en een hightech beveiligingssysteem dat duidelijk niet goedkoop was.
Kort daarna vinden twee moorden plaats, en Graham gelooft dat de Vagebond verantwoordelijk is. Gelukkig heeft hij te maken met een sluwe kwelgeest, iemand die geen tijd verspilt door hem te beschuldigen van de misdaden door bewijsmateriaal in huis te planten. De Vagebond heeft ondanks het nieuwe hek, de verlichting, de camera’s en de sloten nog steeds gemakkelijk toegang tot het terrein, terwijl Graham aan zichzelf begint te twijfelen en zich afvraagt of hij zijn grip verliest. Zou hij verantwoordelijk kunnen zijn voor de moorden en zich de zwerver kunnen voorstellen als een coping-mechanisme? Of is hij de enige die de situatie ziet zoals ze is?
Bill Paxton is in zijn element
Hoe absurd ook De Vagebond krijgt, Bill Paxton het gaat allemaal in het uitgangspunt. Alleen al zijn gezichtsuitdrukkingen zijn zo geanimeerd dat je niet anders kunt dan voor hem duimen terwijl zijn leven wordt vernietigd door de Vagebond. Terwijl hij zijn knobbels pakt en wanhopig probeert vooruit te komen, raakt hij steeds meer radeloos, wat het idee versterkt dat hij misschien niet in de juiste gemoedstoestand verkeert.
Hij jongleert met relatieproblemen en escalerende financiële problemen, omdat de zwerver weigert hem met rust te laten, en merkt dat hij zo in een spiraal terechtkomt dat het onmogelijk wordt om te zeggen of zijn ervaringen legitiem of verzonnen zijn. Dat maakt echter niet uit, want Paxton heeft zoveel plezier bij het spelen van elke scène dat je je geen zorgen meer hoeft te maken over hoe deze reis eindigt en gewoon kunt genieten van de chaos.
Niet zo surrealistisch als die uit 1991 De donkere rug, De Vagebond is een van die wilde komische thrillers die altijd het gevoel hadden dat ze voorbestemd waren voor een cultstatus. Het uitgangspunt is echter het onderwerp van nachtmerries, omdat we zo nu en dan daadwerkelijke beelden van de huisbeveiliging online zien lekken die onze ergste angst bevestigen.
Soms woont er daadwerkelijk iemand in uw kruipruimte en sluipt hij naar buiten voor een hapje terwijl u slaapt of een dagje weg bent. Hoewel het idee om niet alleen te zijn in je privéruimte terecht angstaanjagend is, De Vagebond bewijst dat als het jou niet overkomt, het heel leuk kan zijn om iemand anders uit elkaar te zien vallen.
De Vagebond wordt gestreamd op Tubi.
