‘Predator: Badlands’ recensie: Elle Fanning geeft humor en ziel aan het vervolg

De prooi kan veranderen – zelfs de planeten, met hun digitale achtergronden die ronddraaien als screensavers – maar troost je met de wetenschap dat wanneer het een ‘Predator’-film is, we het nog steeds over een man in een pak hebben. Deze keer is die kerel Dimitrius Schuster-Koloamatangi uit Nieuw-Zeeland, een spelmaker van 2 meter 30 wiens ogen achter die gemotoriseerde onderkaken uitsteken en soms sprankelen van gevoel.

Ondanks zijn grootte is zijn Dek in “Predator: Badlands” wat je een kind zou kunnen noemen: een onervaren jongere die in de openingsmomenten van de film een ​​pak slaag van een broer krijgt. Hun vader, krijgsheer, is ontevreden over hen beiden. Na extreem ouderschap dat in de meeste samenlevingen, al dan niet buitenaards, zou worden afgekeurd, stroomt neongroen bloed en snelt Dek naar een andere wereld, terwijl de wraak in zijn hart brandt.

‘Neem het mee naar huis – voor Kwei,’ mompelt hij in ingewikkelde taal speciaal voor de film uitgevonden. (De dialoog zelf krijgt minder aandacht.) Dek zal op zoek gaan naar de ‘onverwoestbare Kalisk’, zijn waarde tijdens de jacht bewijzen en bij zijn terugkeer vermoedelijk een paar korte woorden met papa hebben.

Niet om een ​​Kalisk te doden of zoiets, maar deze Yautja (om hun soortnaam te gebruiken) was nooit bedoeld om een ​​film te dragen. Zet er een in een film met Arnold Schwarzenegger in de originele actiehit uit de zomer van 1987 en plotseling lijkt de Terminator spraakzaam. Zet ze tegenover de onsterfelijke, grove wezens van “Alien vs. Predator” en de Yautja zijn bijna knuffelbaar.

Maar de hoofdpersonen niet. “Predator: Badlands” heeft een misvormde gang, zoals een komische sketch die is uitgerekt voor een speelfilm. Gelukkig komt Dek, zodra hij op Genna landt, een planeet vol moorddadige flora, om zijn Kalisk te halen, een stotterende halfrobot tegen zonder benen, wat de film des te boeiender maakt. Je kunt je afvragen hoe Elle Fanninghet trillende hart van “Een volslagen vreemde” en die van dit seizoen “Sentimentele waarde” ze bevond zich daar, of lacht om hoe gelukkig ze is een stealth-nerd te zijn die blijkbaar van een uitdaging houdt.

Vastgebonden op Dek’s C-3PO-stijl vult de onstoffelijke Thia (Fanning) de film met een half stoned commentaar: “En wat betekent het kauwen: je buitenste tanden of je binnenste tanden?” vraagt ​​ze hem. Wanneer een tweede Fanning verschijnt als Thia’s woeste zus Tessa, een andere ‘synthetische’ gemaakt voor een gevaarlijke baan buiten de wereld, vindt de film zijn draai als een nieuw hoofdstuk in de voortdurende saga van onze vrienden bij de Weyland-Yutani Corporation, een fictief bedrijf met zo’n spectaculaire pech bij het verwerven van biowapens dat ze inmiddels met een vijandige overname te maken hadden moeten krijgen.

En, zoals vrijwel alle anti-corporate sci-fi-avonturen in Hollywood, is ‘Predator: Badlands’ in wezen een pro-business statement, waarbij vooral een diepe buiging wordt gemaakt voor de plannen van James Cameron voor de films uit 1986. “Buitenaardse wezens”, inclusief de gedrongen voertuigen, zielloze richtlijnen (“Het bedrijf is niet gelukkig”, zegt een computer die niet de scenarioschrijver is), en de kolossale energieoplader waarmee iemand van menselijke grootte de strijd kan aangaan met een beest.

Er is hier niet veel originele handtekening. Terugkerend regisseur Dan Trachtenberg zet de beat vakkundig maar niet te schokkend, zoals een goede superfan zou moeten doen. Als je verwacht dat Dek’s gevoeligheid een pluspunt is, geef jezelf dan een trofee. Als een machine – of een studio – echter een robot kan produceren die net zo vermakelijk is als Thia, is er nog steeds hoop voor deze franchise.