Geschiedenis: Todd verhuist met zijn hond Indy naar het oude huis van zijn grootvader voor een rustig leven, maar verontrustende gebeurtenissen laten al snel zien dat daar nog steeds iets duisters blijft hangen.Herziening: Sommige films proberen je bang te maken met geluid. ‘Good Boy’ doet het tegenovergestelde. Geregisseerd door Ben Leonberghet is een rustig, verontrustend verhaal dat bijna geheel vanuit het perspectief van een hond wordt verteld. Dit idee klinkt al vreemd, maar het werkt omdat de film de hond niet als truc maar als getuige behandelt. Het is deels een spookverhaal, deels emotioneel drama, en het verrast je op een manier die de meeste horrorfilms niet doen. Wat begint als een eenvoudig verhaal over een man en zijn huisdier, verandert langzaam in iets diepers: een film over angst, herinnering en het soort loyaliteit dat geen woorden nodig heeft.Het verhaal volgt Todd (Shane Jensen), die met zijn hond Indy verhuist naar het oude landhuis van zijn grootvader. Hij wil een rustige plek, een plek om te genezen en opnieuw te beginnen. Maar het huis heeft zijn eigen geschiedenis en binnen is er iets vreselijk mis. Indy voelt het eerder dan Todd: een schaduw in de hoek, een geluid dat er niet zou moeten zijn, de rusteloze stilte die dieren onrustig maakt. Het verhaal ontvouwt zich langzaam en laat zien hoe de hond dingen ziet en hoort die de eigenaar niet kan zien. Er zijn geen plotselinge schokken of grote wendingen. Het gaat meer om de kleine momenten – een deur die opengaat, een blik in Indy’s ogen – waardoor je naar voren leunt in plaats van achteruit springt.Wat “Good Boy” zo ongebruikelijk maakt, is zijn geduld. Leonberg heeft geen haast. Laat de stilte het werk doen. De camera blijft vaak laag, dicht bij de grond, zodat we zien wat Indy ziet: niet alles is duidelijk, maar dat is nu juist het punt. De film vertrouwt op jou om de lege plekken in te vullen en het mysterie op te lossen. Het is prachtig gefilmd, met zacht licht en lange opnames die je meeslepen in de wereld van honden. Het is echter niet alleen maar een horrorverhaal. Onder de oppervlakte gaat het over verbinding en pijn: hoe mensen en dieren een band delen die verder gaat dan woorden. Sommige scènes blijven iets te lang hangen, maar het trage tempo geeft ruimte aan de gevoelens die het verhaal overbrengt. Het is verdrietig, vreemd en op een vreemde manier geruststellend tegelijk.Indy, de hond, is de ziel van de film. Hij gedraagt zich niet op de gebruikelijke manier: hij is het gewoon. Zijn ogen, zijn pauzes, de manier waarop hij door het huis beweegt: ze zeggen allemaal meer dan een dialoog zou kunnen. Het voelt echt omdat het echt is en je het niet kunt nabootsen. Shane Jensen geeft als Todd een rustige, no-nonsense performance die past bij de toon van de film. Hij reageert zoals een normaal mens: soms verward, soms bang, soms gewoon moe. Arielle Friedmann terwijl Vera warmte toevoegt in haar kleine rol, en Larry Fessenden hij geeft gewicht aan het verhaal als een grootvader. Maar het is Indy die bij jou blijft. Door zijn aanwezigheid lijken eerlijke angst en verdriet menselijk.‘Good Boy’ is niet het soort horrorfilm dat je laat schreeuwen, het is het soort dat zelfs na het einde in je hoofd blijft hangen. Het herinnert je eraan hoe dieren vaak waarnemen wat wij niet kunnen, en hoe liefde, in zijn eenvoudigste vorm, zelfs op de donkerste plekken kan bestaan. Met een speelduur van ongeveer 70 minuten is de film zowel zachtaardig als stil verontrustend. Sommige mensen vinden het misschien te langzaam, maar anderen zullen iets echts voelen in de stilte. Het debuut van Ben Leonberg bewijst dat horror niet sterk hoeft te zijn om krachtig te zijn: soms is alles wat je nodig hebt een trouwe hond en een verhaal verteld vanuit het hart.
