Toen ik door het land fietste, zat ik zes tot negen uur per dag in het zadel, bijna drie volle maanden.
Het deed veel mensen zich afvragen: Waar heb je de hele dag naar geluisterd?
“Het was vooral muziek, of iets meer audioboeken, podcasts?” een vriend van mij vroeg mij wanneer we na thuiskomst wat gingen drinken in een bar. “Wat stond er op je afspeellijst?”
‘Niets,’ zei ik.
Ze fronste een beetje, alsof ze me verkeerd begreep. “Wat bedoel je met ‘niets?'”
‘Ik bedoel, niets. Ik luister nergens naar als ik rij,’ antwoordde ik. “Ik draag niet eens een koptelefoon.”
Je kon de wielen van zijn geest zien stoppen. ‘Wat maakt het uit. Jij… je gaat door met… waarin? In totale stilte?’
‘Bijna,’ zei ik lachend.
“De hele dageeeeeeeee?”
“Ja.”
Ze was verbijsterd. “Ik zou helemaal gek worden.”
En mijn vriend was niet de enige die verrast was. Bijna iedereen leek volkomen verbijsterd, bijna beroofd toen ze hoorden dat ik aan een fietstocht van ruim 6.000 kilometer was begonnen. Ik begon te beseffen dat, hoewel de meeste mensen het behoorlijk intimiderend vinden om door de Verenigde Staten te fietsen, ze zich vaag kunnen voorstellen wat een fysieke uitdaging het zou zijn: intimiderend, zeker, maar zet je kont in het zadel en blijf doorgaan, en je komt er wel. Dat willen ze niet Doen die epische, slopende race, maar ze kunnen het wel begrijpen Het.
Maar het idee om alles te vermijden gemiddeldde hele dag? Ze hebben niet de mentale uitrusting om het zich voor te stellen. Het breekt volledig hun model van hoe de wereld werkt.
Maar dat is het punt: het is echt gaaf.
Stilte is goud
Het punt is dat ik niet zo’n anti-technologie-, anti-scherm-man ben. Ik mijd de media niet uit principe, zoals een van onze moderne woestijnprofeten met verwilderde ogen, die de telefoon vernietigen. Integendeel. Zelfs als ik op een fietstocht ben, gebruik ik mijn telefoon veel: om te navigeren, om het weer te checken (tornado-waarschuwingsapps zijn vooral handig in Kansas, kan ik je vertellen), of gewoon om voor de gek te houden middel van sociale communicatie.
Maar tijdens het fietsen zelf? Stilte, zo blijkt, is goud waard.
Een deel van de reden dat ik geen oortelefoon draag tijdens het rijden is veiligheid. Ik reis vaak over kleinere provinciale wegen in SUV’s en 16-wielers kakelen voorbij, op een paar meter afstand. Ik wil voelen wanneer ze achter me komen. Ik wil het intermitterende gebrul van een naderende motor kunnen horen. Ik heb ooit een paar oordopjes geprobeerd die geluid van buitenaf doorlaten, en ze werkten min of meer. Ik was echter bang dat ik te veel in de muziek zou opgaan en niet meer op het verkeer zou letten. Dus heb ik ze in de steek gelaten.
Maar ik merkte dat ik het niet miste. Het blijkt dat als ik de media zeven uur achter elkaar uitzet, mijn fietsbrein naar een aantal echt interessante plaatsen gaat.
Een van de mooie dingen van fietsen is dat je geest zowel druk als vrij is. Fietsen vereist dat je veel kleine, constante beslissingen moet nemen: dat gat in de weg vermijden, oppassen voor die voetganger, rond dat sterrenbeeld van gebroken glas naast het trottoir slingeren. Je moet waakzaam zijn. DE psycholoog Nick Moore hij schrijft over hoe het navigeren door het verkeer op de fiets een ‘nauwgezet gefocuste staat’ vereist. De wereld trekt zich samen tot ‘een ruimte van slechts enkele centimeters breed en een miljoen kilometer lang, waarbuiten niets bestaat’.
Maar deze beslissingen zijn dat niet moeilijk te bereiken, en ze zijn snel klaar, zodat ik me er uiteindelijk niet mentaal uitgeput door voel.
Een feest voor de zintuigen
In de tussentijd is er voldoende stimulatie. Langlaufen is een feest voor de zintuigen. Toen ik aankwam een stadIk liep langs de sierlijke graffiti in de spoorwegonderdoorgangen en verwonderde me over de vaak gecorrodeerde architectuur aan de rand van de stad. In de binnenstad, dat zou ik doen luisteren dingen: flarden van gesprekken die ik heb afgeluisterd van mensen die ik tegenkwam of flarden Bhangra-muziek die schettert uit een fastfoodrestaurant.
Op het diepe platteland van de Great Plains passeerde ik de uitgestrekte machines voor de irrigatie van gewassen – die zich als een enorme wandelende tak over de velden uitstrekten – en zag hoe ze bij zonsopgang tot leven kwamen, mistwolken over de groene tarwe en maïs blazend. Ik zag verkeersborden vol kogelgaten, een gezwollen rivier die tijdens een storm een SUV had opgeslokt, en een enorme longhorn die me aandachtig aanstaarde toen ik zenuwachtig voorbijkwam. In de Rocky Mountains kwam ik een vrachtwagen met zestien wielen tegen die een enkel blad voor een windturbine vervoerde, zo groot dat het een stadsblok lang was.
Je zintuigen hebben het gevoel alsof ze voortdurend zonder stress bezig zijn, alsof je lichaam voortdurend aantekeningen maakt over de wereld om je heen.
Het is een mooi krachtenspel: fietsen houdt je hersenen bezig met een stortvloed aan kleine beslissingen, terwijl je je geest ook voedt met het koude en prachtige schouwspel van de wereld als geheel. Samen lijkt het mijn achterhersenen los te maken in een nieuwe, meditatieve versnelling.
Reflecteer op ideeën
Ik merkte vaak dat ik nadacht over ideeën die voortkwamen uit de wereld om mij heen. Terwijl ik door Trenton, New Jersey dwaalde, passeerde ik een klein, vervallen stripwinkelcentrum met een taekwon-do-tent naast een hete yogasalon, en begon me te verbazen over hoe Amerika zoveel van de historische culturen van fysieke/mentale/spirituele fitheid heeft opgeslokt en ze, net als de Borg, heeft opgenomen in de puriteinse zoektocht om ons gevallen, luie gnostische zelf te verbeteren.
Ik zal ook ontdekken dat ik dat, bijna zonder het te beseffen, ben mediteren over een meer dan levensgrote kwestie: een uitdaging op het werk, een herinnering aan mijn overleden moeder, een vriend die ik wilde bellen, een passage uit een boek dat ik vergeten was, maar dat me nu enorm intrigeert. Ik vermoed vaak dat die diepe, levenslange gedachten juist ontstaan vanwege de merkwaardige, tripartiete gemoedstoestand van het wielrennen. De bovenste laag van alertheid houdt me gefocust, de stimulatie van de wereld inspireert tot ideeën, terwijl de diepe oceaan van mijn latente geest stil suddert, totdat plotseling een ‘aha’-moment de oppervlakte doordringt, als een kuifdolfijn.
Nu wil ik de mentale toestand van fietsen in stilte niet overdrijven! Het gaat niet om het ervaren van de vernietiging van de ziel Eet-Bid-Heb ontdekkingen die er zijn in het zadel. Ik had geen inzichten op Einstein-niveau. Het is meer alsof het winst oplevert sfeer in de geest. Ik kom minder nerveus terug, meer bereid om de dagelijkse gedachten van het leven te beheersen.
Zou het luisteren naar muziek, podcasts of audioboeken die betovering verbreken? Zou het dat gevoel van flow blokkeren? Ik vermoed van wel. In mijn dagelijks leven ben ik niet van plan om te stoppen met het luisteren naar muziek of het scrollen door mijn telefoon. Ik ben een nerd; Ik hou ervan om nieuws en essays op te marineren wetenschap EN technologie en cultuur.
Maar onderweg heb ik stilte nodig.
