Hij maakte op 20-jarige leeftijd een overstap. Ze is bang voor de toekomst van de trans-zorg.

Voor Ara Kareis is de retoriek van de regering-Trump over detransitioners en transgenders niet alleen verkeerd, maar ook beangstigend.

“Deze hele regering maakt me op dit moment bang”, zegt Kareis, een 22-jarige inwoner van North Carolina die een paar jaar geleden de overstap maakte. Voor haar is de retoriek gedeeld door de president en de vice-president waarin gendertransitie wordt afgeschilderd als een vorm van verminking, is zeer schadelijk. En toen genderbevestigende zorgverleners federale doelwitten werden, werd haar eigen medische zorg stopgezet.

Haar verzekering, Blue Cross Blue Shield, heeft herhaaldelijk geweigerd een uitstrijkje of een routinematig borstkankeronderzoek te vergoeden omdat haar wettelijke naam, die tijdens haar transitie is gewijzigd, nog steeds een man is. De laatste keer dat Kareis met zijn endocrinoloog sprak, maakte zijn arts zich zorgen over het verlies van zijn baan onder de regering-Trump.

“Mijn reguliere zorg wordt belemmerd door de politiek van de huidige regering”, zei Kareis. “De zaken worden steeds erger naarmate de tijd verstrijkt.”

Toen Kareis opgroeide, voelde hij zich altijd meer op zijn gemak bij jongens. Hij was een sociale vlinder. Toen kwam hij in de puberteit en met nieuwe fysieke en hormonale veranderingen volgde een intense depressie. Ze werd apathisch en zag haar vrienden niet meer zo vaak. Maar toen Ara als jongen begon te leven, had ze het gevoel dat ze haar leven had teruggevonden en weer zichzelf was geworden.

Hij begon mannelijke voornaamwoorden te gebruiken in de zesde klas. Voordat hij naar de middelbare school ging, vertelde hij zijn moeder dat hij transgender was. Haar moeder vond een gendertherapeut voor haar. De volgende zomer, vóór haar tweede jaar, kreeg ze via haar nieuwe therapeut testosteron voorgeschreven. En toen ze 17 was, onderging ze een operatie aan het bovenlichaam, oftewel een borstreconstructie bij mannen, via een dubbele borstamputatie.

Maar de fysieke veranderingen gebeurden te snel.

Hij begon binnen een maand een baard te laten groeien, wat abnormaal is voor iemand die een behandeling ondergaat hormoonsubstitutietherapie. Het blijkt dat haar endocrinoloog destijds een te hoge dosis testosteron had voorgeschreven – een fout die werd gecorrigeerd door de nieuwe arts die ze negen maanden na de transitie begon te zien. Haar eerste endocrinoloog had haar ook niet verteld over de groei van de billen, een van de permanente bijwerkingen van het nemen van testosteron die het uiterlijk van de geslachtsorganen verandert.

Kareis had een operatie pas overwogen toen een therapeut het aanbeveelde, zei hij. Ze begon te geloven dat ze dat moest doen om een ​​man te zijn. Na de operatie vertelde ze haar therapeut dat ze zich er niet klaar voor voelde om ermee om te gaan. De therapeut verwierp haar gevoelens en legde de beslissingslast rechtstreeks bij haar.

“Hij zei: ‘Nou, je had het moeten weten'”, herinnerde ze zich. Eerlijk gezegd was dit de eerste keer dat hij enige aarzeling over de procedure had geuit. ‘Omdat hij het zo zei,’ zei hij, ‘duwde ik het zo ver mogelijk naar beneden.’ Het negeren van zijn gevoelens van spijt leidde in de toekomst alleen maar tot meer pijn en liefdesverdriet, zei Kareis.

Nu zou Kareis willen dat ze meer opties en meer tijd had gekregen om na te denken over wat ze wilde. Als dat het geval was geweest, zou ze zich misschien prettiger hebben gevoeld in het lichaam dat ze op dat moment had en zou ze later in haar leven niet hoeven overstappen, zei ze.

“Op medisch gebied zou ik willen dat er meer respect was voor variaties op de genderidentiteit en variaties op mannelijkheid, variaties op vrouwelijkheid en variaties op de niveaus van mannelijkheid en vrouwelijkheid waar mensen naar verlangen”, zei ze.

Kareis groeide vreemd op en trok haar identiteit in twijfel. Eerst kwam ze als lesbienne bij haar moeder uit de kast, en jaren later als transgender. Hoewel ze detransitie heeft doorgemaakt, kan ze zich zonder verder onderzoek niet vinden in de cisgenderervaring van het afstemmen van haar genderidentiteit op het bij de geboorte toegewezen geslacht. Daarom gebruikt ze zowel zij/haar als zij/hen voornaamwoorden en identificeert ze zich als een niet-binaire vrouw. Voor haar betekent dit dat ze een vrouw is die zich niet identificeert met een cisgenderervaring.

Kareis begon op 20-jarige leeftijd met de transitie; Het is het moeilijkste wat ze ooit hebben gedaan, zeiden ze. Ze ervoer zoveel pijn tijdens de transitie; ze miste wie ze was vóór haar eerste transitie en hoe haar lichaam eruit zag. Hij had ook een groot deel van zijn leven opgebouwd rond het man-zijn, dus het verliezen van dat zelfgevoel was destabiliserend.

Toen ze begon met detransitie, kwam ze wekenlang het huis niet uit en ontwikkelde ze een intense sociale angst. Ze wist niet dat iemand anders meemaakte wat zij doormaakte. Omdat ze zich alleen voelde en niet gezien kon worden als het geslacht waarvan ze wist dat ze was, vroeg ze zich af of het de moeite waard was om te blijven leven. Hij probeerde verschillende keren zelfmoord te plegen.

Wanneer Kareis terugdenkt aan de plaats en het tijdstip in haar leven waarop ze zich zo neerslachtig voelde, denkt ze eraan hoeveel transgenders met genderdysforie hetzelfde meemaken – en hoe de huidige politieke situatie dit waarschijnlijk nog erger maakt.

“Dit is iets dat een nog groter probleem zal worden naarmate hormoonbehandelingen worden weggenomen, net zoals trans-behandelingen worden weggenomen van jongeren en mensen in de Verenigde Staten”, zei ze.

Kareis en een voormalige partner, een transgendervrouw, maakten tegelijkertijd een transitie door en vonden kameraadschap en wederzijdse steun naarmate hun lichaam veranderde. Toen Kareis eenmaal met een genderbevestigende behandeling kon beginnen om er vrouwelijker uit te zien en zich vrouwelijker te voelen, vervaagde haar genderdysforie en groeide haar zelfvertrouwen. Via een poliklinisch programma voor geestelijke gezondheidszorg en de steun van haar ex-partner kwam ze aan de andere kant.

Een jaar geleden begon ze haar reis op Instagram te documenteren. Wat begon als een beauty- en huidverzorgingspagina, groeide uit tot een platform voor het delen van tips over het navigeren door de transitie naar meer dan 16.000 volgers. Beantwoordt vragen van trans- en non-binaire mensen die op zoek zijn naar advies over hoe ze hun vrouwelijkheid en mannelijkheid in evenwicht kunnen brengen tijdens een testosteronbehandeling of hoe ze kunnen beslissen of een medische transitie de juiste weg is. Ze krijgt ook vragen van andere detransitioners over fysieke veranderingen zoals haar- en borsthergroei.

Rechtse figuren proberen het verhaal naar voren te brengen dat gendertransitie de levens en lichamen van mensen voor altijd ruïneert, zei hij, maar hij is het bewijs dat dit niet waar is. Een deel van de reden dat Kareis een platform op Instagram wilde bouwen, was, in hun woorden, om zichtbaar te zijn als een detransitioner die transgenders niet haat.

“De online ruimte over detransitie is zo verzadigd met rechtsen die zeggen dat transitie voor iedereen verkeerd is, die zeggen dat ze gered zijn door de transitie, die al deze schadelijke dingen over transitie zeggen en dingen zeggen om te proberen de trans-gezondheidszorg in Amerika weg te nemen,” zeiden ze. “Deze verhalen worden gecoöpteerd door het recht om gezondheidszorg af te nemen.”

Kareis wil een boodschap verspreiden: zelfs als iemand genderbevestigende zorg nastreeft en daar volledig spijt van heeft, is er nog leven daarna. Ze hebben nog steeds de keuze om te zijn wie ze voelen dat ze zijn.

“Als ik naar mezelf kijk, denk ik niet dat ik voor altijd geruïneerd ben. Ik denk niet dat iemand die detransitie maakt, geruïneerd is. Ik denk dat we meer waard zijn dan onze biologische delen”, zei ze.

ALS genderbevestigende behandelklinieken EN ziekenhuis programma’s voor transjongeren sluitertijd door het hele landKareis maakt zich steeds meer zorgen. De retoriek van de regering is gewelddadig, zei hij.

“Het wegnemen van de gezondheidszorg van transgenders betekent het wegnemen van de levens van mensen”, zei hij. “Ze sluiten de deuren voor minderjarigen, en het gaat levens volledig ruïneren. Ik heb ingewikkelde gevoelens over mijn transitie toen ik jong was, maar dat betekent niet dat ik denk dat iemand jong moet overstappen.”

Voor haar vormen detransitionerende mensen die een rechts standpunt hebben ingenomen tegen genderbevestigende zorg een sterke minderheid. De overgrote meerderheid van de online intimidatie die ze ervaart, komt van cisgender-rechtse accounts of andere conservatieve stemmen, zei ze. Ze noemen haar een gruwel of demon, of zeggen dat ze zelfmoord moet plegen. Hij heeft een lange lijst met geblokkeerde woorden op Instagram om zijn vrede en geestelijke gezondheid te beschermen.

Zonder solide steun van de medische gemeenschap of LHBTQ+-organisaties zoeken mensen die detransitie ondergaan online bronnen, waar ze vaak worden blootgesteld aan radicale of extreme inhoud over hun identiteit.

Veel detransitioners zoeken steun in Reddit-, Facebook- en Discord-groepen. Sommigen vragen advies over de beste manier om veilig te stoppen met hormoonsubstitutietherapie. Anderen, die het gevoel hebben dat ze nergens anders terecht kunnen, delen verhalen over verloren vrienden. Er zijn mensen die zich afvragen waarom ze zich überhaupt als transgender hebben geïdentificeerd. Dan zijn er mensen die worstelen met genderdysforie, hetzij als gevolg van eerdere genderbevestigende behandelingen of operaties, hetzij omdat ze niet volledig overeenkomen met het geslacht dat bij de geboorte is toegewezen.

De r/detrans-thread op Reddit, gecreëerd in 2017, heeft momenteel 58.000 leden; in november 2023, een studie bij de transitie merkte op dat de draad meer dan 47.000 leden had. De online netwerken van Detrans breiden zich uit, zo merkt de krant op, en het is aannemelijk dat steeds meer mensen die ontevreden zijn over de gendertransitie online detrans-verhalen tegenkomen en tot een nieuwe conceptualisering van zichzelf zullen komen.

Als kind was Kareis een jongen – zo identificeerde ze zich en voelde ze zich echt. Misschien heeft de samenleving er iets mee te maken, maar de samenleving heeft iets te maken met al onze geslachten, vertelde hij aan The 19th. Ze weet niet zeker of zoveel mensen zich zouden aansluiten bij een cisgenderidentiteit als we niet in een wereld zouden leven waarin geslacht, gebaseerd op geslacht, bij de geboorte wordt toegekend.

“Ik geloof echt dat identiteit in de loop van de tijd kan veranderen. Ik denk dat dat is wat er met mij is gebeurd, en ik denk niet dat daar iets mis mee is. Ik denk dat het gewoon een natuurlijke ontwikkeling is van het mens-zijn.”