De redenen voor en tegen het tellen van kasten in India

Het tellen van de kaste in India ging altijd over meer dan alleen een getal: het gaat over wie een deel van de staatsuitkeringen krijgt en wie niet.

De volgende nationale volkstelling van het land, gepland voor 2027, zal – voor het eerst in bijna een eeuw – elke kaste, een sociale hiërarchie dat koninkrijken, imperiums en ideologieën lang heeft overleefd. Deze stap maakt een einde aan tientallen jaren van politieke aarzeling en volgt op de druk van op zijn minst oppositiepartijen drie staten die hun onderzoek al hebben uitgevoerd.

Een onderzoek uit 2011 – noch uitgevoerd noch geverifieerd door censusautoriteiten, noch gepubliceerd door de overheid – registreerde een verbazingwekkende 4,6 miljoen kastenamen.

Een uitgebreide kastentelling belooft een nauwkeuriger beeld van wie werkelijk profiteert van positieve actie en wie achterblijft. Voorstanders zeggen dat het de sociale uitgaven doelgerichter zou kunnen maken en zou kunnen helpen de aandelen in werk en onderwijs opnieuw te kalibreren met hard bewijs.

Toch waarschuwt geleerde-activist Anand Teltumbde in een provocerend nieuw boek, The Caste Con Census, dat deze oefening het diep discriminerende kastensysteem zou kunnen verergeren, terwijl het juist nodig is om het te ontmantelen.

Dit argument druist in tegen de heersende opvatting dat betere gegevens tot eerlijker beleid zullen leiden. Voor Teltumbde is kaste “te schadelijk om met enig progressief doel beheerd te worden.”

‘Kaste is in wezen een hiërarchie die op zoek is naar impulsen die de maatstaf tarten’, schrijft hij.

Teltumbde ziet de moderne kastentelling als een koloniale echo.

Britse bestuurders begonnen in 1871 kasten te tellen als een “opzettelijke reactie op de eenheid van Indiërs na 1857 over kasten en religies heen”, waardoor het een “effectief instrument van imperiale controle” werd. Tussen 1871 en 1931 werden zes kastentellingen gehouden, de laatste uitgebreide kastentelling in India.

Elke telling, zo betoogt Teltumbde, ‘legde niet alleen de kaste vast, maar bevestigde en versterkte deze’.

Het onafhankelijke India heeft, in de interpretatie van Teltumbde, het systeem in stand gehouden onder de morele vlag van sociale rechtvaardigheid, “waardoor het “effectief zijn fundamentele verplichting om de capaciteiten van alle mensen te ontwikkelen ontwijkt, wat een voorwaarde is voor het succes van elk echt beleid op het gebied van sociale rechtvaardigheid.”

De obsessie met tellen, zegt hij, bureaucratiseert de ongelijkheid. Door kaste om te zetten in een register van rechten en grieven reduceert de volkstelling de politiek tot rekenkunde – wie krijgt hoeveel – in plaats van zich te richten op wat Teltumbde ‘de architectuur van sociale onrechtvaardigheid’ noemt.

Hij ziet de eis voor een kastentelling als een impuls in de richting van verdere voorbehouden – een zaak die wordt aangestuurd door een “opwaarts mobiele minderheid”, terwijl de meerderheid afglijdt naar ontbering en afhankelijkheid van staatssteun. Bijna 800 miljoen Indiërs, zo merkt hij op, zijn nu afhankelijk van vrije rantsoenen.

Quota voor positieve actie waren aanvankelijk gereserveerd voor Dalits – voorheen bekend als onaanraakbaren – en Adivasis (stammen), de meest onderdrukte groepen in India. Maar al snel begonnen de minder achtergestelde ‘Other Backward Classes’ (OBC’s) een deel van de taart op te eisen. De politiek kwam snel samen rond de roep om nieuwe of grotere op kasten gebaseerde quota.

Teltumbde’s grootste zorg is dat opsomming legitimeert wat het meet. Politieke partijen, zo waarschuwt hij, zullen de gegevens exploiteren om quota te herdefiniëren of kastenwrok om te zetten in electoraal kapitaal.

Voor Teltumbde is het enige rationele beleid dat van ‘vernietiging van kasten’, en niet van hun management – ​​in navolging van wat BR Ambedkar, de architect van de Indiase grondwet, betoogde toen hij zei dat kasten niet kunnen worden hervormd, maar ‘moeten worden vernietigd’.

Maar in een India waar zelfs de slachtoffers ‘waarde zien in het behoud ervan’, lijkt een dergelijk doel utopisch, geeft de auteur toe. De komende kastentelling zal, zo betoogt Teltumbde, de ongelijkheid niet benadrukken, maar juist versterken.

Veel geleerden zijn het daar volledig mee oneens en zien de volkstelling als een noodzakelijk instrument om sociale rechtvaardigheid te bereiken.

Socioloog Satish Deshpande en econoom Mary E. John noemen het besluit om kasten niet mee te tellen ‘een van de grootste fouten van onafhankelijk India’.

Tegenwoordig merken ze in a papierKaste wordt nu alleen gezien als een last voor de lagere kasten van India – Dalits en Adivasi – die voortdurend hun identiteit moeten aantonen via officiële labels.

Wat nodig is, zo schrijven ze, is ‘een completer en alomvattender raamwerk waarin iedereen de vraag van zijn kaste moet beantwoorden’. Het is geen kwestie van “goedkeuring van een ongelijk systeem”, benadrukken zij, maar van de erkenning dat “er geen kasteberoving bestaat zonder een overeenkomstig voorrecht te danken aan een andere kaste”.

Met andere woorden: het gebrek aan betrouwbare gegevens over kaste verhult zowel privileges als deprivatie.

Socioloog en demograaf Sonalde Desai vertelde me dat zonder een nieuwe kastentelling het positieve discriminatiebeleid van India ‘blindelings’ functioneert en zich baseert op verouderde koloniale gegevens.

“Als opiniepeilingen en tellingen de sociale werkelijkheid zouden kunnen bepalen, zouden we geen sociaal beleid nodig hebben. We zouden eenvoudigweg vragen kunnen gaan stellen over huiselijk geweld om mensen te dwingen zich te onthouden van het slaan van hun vrouw. We hebben sinds 1931 geen vragen meer gesteld over kaste in de volkstelling. Heeft dit kastenvergelijkingen geëlimineerd?” vraagt ​​hij.

Politicoloog Sudha Pai is het echter grotendeels eens met Teltumbde’s kritiek dat het tellen van kasten identiteiten kan verankeren en de aandacht kan afleiden van diepere ongelijkheden op basis van ‘land, onderwijs, macht en waardigheid’.

Het erkent echter dat de kaste al gepolitiseerd is door middel van welvaarts- en verkiezingsstrategieën, waardoor een kastentelling onvermijdelijk is.

“Een kastentelling zou nuttig zijn als de inkomensniveaus binnen elke kastengroep zouden worden verzameld. De overheid zou de verzamelde gegevens vervolgens kunnen gebruiken om binnen elke kaste de behoeften van de werkelijk behoeftigen te identificeren en hen de vereiste voordelen en kansen te bieden, zoals onderwijs en banen voor opwaartse mobiliteit”, zegt Dr. Pai.

“Dit zou een verschuiving vereisen van het simpelweg gebruiken van kaste als parameter voor het herverdelen van beschikbare middelen, naar het gebruiken van zowel kaste- als inkomensniveaus in de besluitvorming.”

Dr. Pai stelt dat, als het ‘doordacht’ wordt gedaan, het koppelen van kastegegevens aan inkomens- en onderwijsindicatoren India zou kunnen transformeren van een ‘kastegebaseerd naar een op rechten gebaseerd welzijnssysteem’.

Wetenschappers waarschuwen echter dat het tellen van kasten en het interpreteren van de gegevens met uitdagingen zal gepaard gaan.

“Het zal niet pijnloos zijn. India is in de loop van de eeuw sinds 1931 enorm veranderd. Kasten die als arm en kwetsbaar worden bestempeld, zijn misschien uit de armoede gekomen, er zijn mogelijk nieuwe kwetsbaarheden ontstaan. Dus als we eerlijk aan deze oefening willen deelnemen, kunnen we dat niet doen zonder de groepen die recht hebben op uitkeringen te herschikken”, zegt professor Desai.

Een andere uitdaging ligt in het verzamelen van gegevens: kasten kennen veel subgroepen, wat vragen oproept over het juiste classificatieniveau. Subcategorisatie heeft tot doel grotere kastengroepen in kleinere kasten te verdelen, zodat de meest achtergestelde groepen een eerlijk deel van de quota en voordelen ontvangen.

“Kaste bestaat niet uit één enkele laag. Er zijn veel subgroepen binnen één kaste. Welk aggregatieniveau moet worden gebruikt? Hoe zullen respondenten in een volkstelling deze vraag beantwoorden? Dit vereist substantieel experimenteren. Ik denk niet dat dit al is gedaan”, zegt professor Desai.

Teltumbde is niet overtuigd. Hij stelt dat oneindige opsomming geen oplossing kan bieden voor een systeem dat op hiërarchie is gebaseerd.

“Je zult je hele leven tellen en het kastenprobleem nog steeds niet oplossen. Dus waar zal dit tellen voor dienen?”, vraagt ​​hij. “Ik ben niet tegen positieve discriminatie, maar dat is niet de manier om het te doen.”