Het volgende bericht bevat spoilers voor de manga “One Piece” tot hoofdstuk 1165.
Auteur Eiichiro Oda is een van de beste fictieschrijvers en kunstenaars van dit moment. Wanneer je meer gefrustreerd wilt raken over het schijnbare gebrek aan vooruitgang bij de volgende ‘A Song of Ice and Fire’, bedenk dan dat Oda sinds 1997 vrijwel continu nieuwe ‘One Piece’-hoofdstukken heeft uitgebracht, op enkele uitzonderingen na en nooit meer dan een maand aan een stuk. Dit maakt deel uit van wat “One Piece” zo’n legendarische manga maakt, een van de best verkochte boeken aller tijden, en een even legendarische anime. Natuurlijk kan het grote aantal hoofdstukken/afleveringen ontmoedigend zijn, maar het maakt dit verhaal gewoon af een echt epos dat de moeite waard is om te ondernemen omdat het door de jaren heen steeds beter wordt.
In die tijd beheerst Oda de kunst van het lokken en belonen, door kleine zaadjes te planten die jaren en soms tientallen jaren nodig hebben om vrucht te dragen, zoals bijvoorbeeld een domme grap van Marco Polo. Nu ‘One Piece’ na bijna 30 jaar zijn einde nadert, beginnen we een aantal behoorlijk spectaculaire resultaten te zien, van de uiteindelijke introductie van Elbaph 26 jaar nadat hij voor het eerst werd genoemd, tot de onthulling van het oorsprongsverhaal van Shanks, en nog veel meer. De grootste prestatie van de huidige Elbaph-flashbackboog is ongetwijfeld hoe deze na 28 jaar misschien wel het beste personage introduceerde en hem in slechts een handvol hoofdstukken onvergetelijk maakte.
We hebben het natuurlijk over Rocks D.
Een legendarische piraat genaamd Rocks
Lezers van “One Piece” hoorden de naam Rocks voor het eerst in hoofdstuk 907 (uitgebracht in 2018) toen marine-admiraal Hina de Rocks Pirates noemde in een gesprek met Monkey D. Luffy’s grootvader Garp als een oude groep die decennia voordat het verhaal begon actief was. Even later, in hoofdstuk 957, instrueert de voormalige admiraal van de Sengoku-vloot enkele rekruten over de geschiedenis van de legendarische piraten en legt hij uit wie de Rotspiraten waren, waarbij hij hen beschrijft als een ongelooflijk sterke groep legendarische individuen, van wie sommigen Keizers van de Zee werden: Big Mom, Whitebeard en Kaido. Sengoku beschreef hun kapitein, Rocks, als iemand die bang genoeg was om die machtige piraten onder controle te houden, en zei dat de groep zo gewelddadig was dat ze elkaar vaak tot de dood bevochten op hun eigen schip.
Het enige wat we destijds wisten was dat Rocks zo gevreesd en zo sterk was, dat alleen de gecombineerde krachten van Garp en de toekomstige Piratenkoning, Gol D. Roger, genoeg waren om hem te verslaan. Rocks werd als zo cool en zo legendarisch beschouwd dat we hem waarschijnlijk niet echt zouden ontmoeten, en dat deden we pas zeven jaar nadat zijn naam voor het eerst werd geïntroduceerd.
Toen we Rocks voor het eerst ontmoetten, was hij nog steeds een antagonistische figuur, die als kind werd vereerd door de gigantische prins Loki (die Rocks later in elkaar sloeg in een gevecht toen het gigantische kind vroeg om zich bij het team van Rocks aan te sluiten). Maar Oda schakelde snel over en veranderde Rocks in een gecompliceerde figuur, die veel meer gemeen had met personages als Luffy dan de lezers hadden verwacht, te beginnen met het nieuws dat Rocks ooit een marine-admiraal had vermoord, een prestatie die we nog nooit iemand in ‘One Piece’ hebben horen bereiken.
Rocks is een tragische figuur
Zeker, Rocks was nog steeds een gewelddadige en meedogenloze piraat die hele koninkrijken en eilanden veroverde en vernietigde, maar hij was ook een man met het specifieke doel om de laatste slechterik van ‘One Piece’ omver te werpen: de Wereldregering. Niet alleen dat, maar Rocks blijkt ook de enige persoon te zijn die we kennen die de strijd aangaat met de mysterieuze en overweldigde regeringsleider en het verhaal nog kan navertellen.
Als Blackbeard ooit werd beschouwd als de echte piraat van “One Piece”, niet alleen omdat hij het dichtst bij de archetypische verschijning van een piraat komt (minder het ooglapje dat het verhaal blijft ontgaan), maar door de chaos die hij ontketent is Rocks (die toevallig zijn vader is) nog meer de ultieme piraat – of in ieder geval het idee om er één te zijn. Rocks vocht niet alleen tegen het gezag, in een poging de wereld wakker te schudden, maar ook tegen iemand die grappig genoeg was om letterlijk een bemanning te verzamelen door het domste spel in ‘One Piece’ te spelen, Davy Back Fight, waarin piratenbemanningen gekke spelletjes spelen, waarvan de winnaar een bemanningslid krijgt van het verliezende team. Hij plunderde en plunderde, maar hij genoot er ook van om over de zeeën te varen, vriendschap te sluiten met reuzen en zelfs een volwaardige piratenrepubliek als Nassau te creëren.
Dat is wat de ondergang van Rocks zo tragisch maakt, waarvan we wisten dat die zou komen, maar niet de context. We wisten dat Rocks de andere twee sterkste mannen nodig had om hem te verslaan, maar toen het tijd werd om te laten zien dat Rocks zijn rivalen letterlijk smeekte om hem te vermoorden nadat hij bezeten was door een demonische entiteit, veranderde Rocks van de ultieme slechterik in een van de sterkste. tragische figuren in “One Piece”, wat veel zegt.
