WASHINGTON- Conservatieven in het Hooggerechtshof hebben dinsdag aangegeven dat zij waarschijnlijk voor de Republikeinen en president Trump zullen regeren door een limiet uit het Watergate-tijdperk op campagnefinanciering door politieke partijen af te schaffen.
De rechtbank heeft herhaaldelijk gezegd dat campagnegeld wordt beschermd als vrijheid van meningsuiting, en de nieuwe uitspraak zou partijen in staat kunnen stellen de campagnes van hun kandidaten te steunen met de hulp van rijke donoren.
Voor de tweede dag op rij hebben advocaten van de regering-Trump er bij de rechters op aangedrongen dit te doen een wet intrekken goedgekeurd door het Congres. En ze leken de steun te krijgen van de meeste conservatieven.
De enige vraag rees of de zaak gebrekkig was, omdat geen enkele huidige kandidaat de grenzen in twijfel trok.
“De partijen zijn erg verzwakt”, zei rechter Brett M. Kavanaugh. “De beslissingen van dit hof door de jaren heen hebben de macht van politieke partijen verminderd ten opzichte van groepen van buitenaf, met negatieve gevolgen voor onze constitutionele democratie.”
Hij verwees naar uitspraken die onbeperkte campagne-uitgaven door rijke donoren en zogenaamde super-PAC’s handhaafden.
In de Burgers verenigd In de zaak uit 2010 schrapten opperrechter John G. Roberts Jr. en vier andere conservatieven al lang bestaande beperkingen op de campagne-uitgaven, ook door bedrijven en vakbonden. Ze deden dit onder de theorie dat dergelijke uitgaven ‘onafhankelijk’ waren van de kandidaten en als vrijheid van meningsuiting werden beschermd door het Eerste Amendement.
Ze zeiden dat de limieten voor bijdragen aan kandidaten niet waren gewijzigd. Dergelijke beperkingen zouden gerechtvaardigd kunnen worden door het gevaar van corruptie, waarbij met geld politieke gunsten worden gekocht. Dit luidde een nieuw tijdperk in van steeds toenemende politieke uitgaven, maar het grootste deel daarvan stond los van kandidaten en partijen.
Vorig jaar gaf miljardair Elon Musk ruim 250 miljoen dollar uit aan de herverkiezingscampagne van Donald Trump. Dat gebeurde met geld dat werd uitgegeven via politieke actiecomités, en niet rechtstreeks bij Trump of zijn campagne.
Ondertussen beperken de wetten op campagnefinanciering de bijdragen aan kandidaten tot $3.500.
Advocaten van de Nationale Republikeinse Senaatscommissie wezen op deze trend en vertelden het Hooggerechtshof dat zijn uitspraken de basis voor enkele van de resterende beperkingen uit de jaren zeventig op de campagnefinanciering hadden ‘uitgehold’.
Dinsdag ging het om limieten voor ‘gecoördineerde partijuitgaven’. In de nasleep van het Watergate-schandaal legde het Congres beperkingen op aan campagnegelden die aan partijen konden worden gegeven en gebruikt om hun kandidaten te financieren. De huidige donatielimiet is $ 44.000, aldus de advocaten.
De Washington-advocaat Noel Francisco, de procureur-generaal van Trump tijdens zijn eerste ambtstermijn, drong er bij de rechtbank op aan deze grenzen te schrappen, omdat ze achterhaald zijn en de vrijheid van meningsuiting schenden.
“De theorie is dat ze nodig zijn om te voorkomen dat een enkele donor via de partij een donatie van 44.000 dollar aan een bepaalde kandidaat witwast in ruil voor officiële actie”, zei hij.
Als een grote donor een gunst hoopt te verwerven van een congreskandidaat, “zou de potentiële omkoper beter af zijn door een enorme donatie te doen aan de favoriete super PAC van de kandidaat”, zei Francisco.
De rechtszaak die dinsdag werd behandeld, werd gelanceerd door de toenmalige senator. JD Vance uit Ohio en andere Republikeinse kandidaten, en werd vervolgens vice-president en stelde zich mogelijk kandidaat voor het presidentschap in 2028.
Normaal gesproken handhaaft het ministerie van Justitie federale wetten, maar in dit geval heeft de regering-Trump haar standpunt gewijzigd en zich bij de Republikeinen aangesloten bij de oproep om de bestedingsplafonds van de partij af te schaffen.
De precedenten hadden hem in de weg kunnen staan.
In 2001 handhaafde het Hooggerechtshof deze grenzen ternauwernood, op grond van het feit dat directe partijsteun een bijdrage was en geen onafhankelijke uitgave. Maar plaatsvervangend procureur-generaal Sarah Harris vertelde dinsdag aan de rechters dat de recente beslissingen van de rechtbank dat precedent hebben “gesloopt”.
“Partijen kunnen geen kandidaten omkopen, en er zijn geen aanwijzingen dat donoren steekpenningen witwassen door de gecoördineerde uitgaven van partijen met kandidaten te coöpteren”, zei hij.
Marc Elias, een democratische advocaat, sloot zich bij de zaak aan ter ondersteuning van de gerechtelijke grenzen. Hij zei dat het resultaat weinig te maken zou hebben met campagnetoespraken of -boodschappen.
“Ik denk dat we de daadwerkelijke corruptie die zich zou kunnen voordoen, uitverkopen”, zei hij. Als een individu 1 miljoen dollar zou doneren aan een politieke partij terwijl hij een zakelijke kwestie voor het Huis of de Senaat heeft, is het denkbaar dat dit een ‘make-or-break-stemming’ zou kunnen beïnvloeden.
De enige schijnbare moeilijkheid voor conservatieve rechters ontstond door procedurele kwesties.
De advocaat van Washington, Roman Martinez, werd gevraagd de wet te verdedigen en voerde aan dat noch Vance, noch andere Republikeinen de grenzen konden aanvechten. Vance was momenteel geen kandidaat en zei dat de zaak om deze reden moest worden afgewezen.
Sommige juridische waarnemers hebben opgemerkt dat de partijgrenzen ontstonden als reactie op bewijsmateriaal dat de enorme bijdragen aan de herverkiezingscampagne van president Nixon afkomstig waren van donoren uit de industrie die op zoek waren naar gunsten van de overheid.
“Gecoördineerde uitgavenlimieten zijn een van de weinige controlemechanismen die nog over zijn om de invloed van rijke speciale belangen op onze verkiezingen te beteugelen”, zegt Omar Noureldin, senior vice-president procesrecht bij Common Cause. “Als het Hooggerechtshof ze ontmantelt, zullen partijleiders en rijke donoren de vrijheid hebben om vrijwel onbeperkt geld rechtstreeks in federale campagnes te steken – precies het soort corruptie waar deze regels voor bedoeld zijn.”
Daniel I. Weiner, expert op het gebied van kiesrecht bij het Brennan Center, zei dat de rechters zich er terdege van bewust zijn hoe het doorbreken van deze grenzen de weg zou kunnen bereiden voor verdere uitdagingen.
“Het viel mij op hoe beide partijen moesten erkennen dat deze zaak niet op zichzelf moet worden beoordeeld, maar als onderdeel van een decennialange poging om de regels voor campagnefinanciering af te schaffen”, zei hij. “Die andere beslissingen hadden veel gevolgen die de rechtbank zelf niet had voorzien.”
