Het is gebleken dat het menselijk brein gezichten detecteert 90-130 milliseconden nadat het naar een object heeft gekeken dat enigszins op een gezicht lijkt – dit wordt gezichtspareidolie genoemd. Uiteraard zijn onze ogen getraind om gezichten in onbekende omgevingen te herkennen, omdat we er de hele dag naar kijken. Maar dit is het zeker niet Younguk YiHet doel van de meest productieve staat van de kunstenaar uit Seoel is echter om in desoriëntatie te spelen – wat misschien een understatement is voor zijn levendige kunstwerken. “Wanneer kijkers voelen dat hun waarneming wankelt – wanneer het oog er niet in slaagt zich te stabiliseren, wanneer het lichaam zich bewust wordt van zijn visie – is het werk al begonnen”, zegt Younguk.
Younguks caleido-collagetekeningen zijn geïnspireerd op steden: oude gebouwen, ingestorte steegjes en onvoltooide betonconstructies die sociale herinneringen, sedimentatie van de tijd en latente breuken onthullen. Dit vertaalt zich vervolgens in geëxplodeerde figuratieve werken die lichamen met golvende contouren en gezichten met galerijen van ogen bedekken. Zijn schilderijen zien eruit alsof een persoon als een computervenster naar buiten is geglipt en zichzelf verwoed heeft gerepliceerd in rijen van vlezige chaos – of dat een schilderij van de trap is gevallen en alles binnen zijn kader heeft herschikt.
Hier worden de ritmes van gezichtsherkenning volledig geremixt, iets wat Younguk noemt “geen onderwerpen van getrouwe representatie, maar lichamen in onderhandeling” met veranderde houdingen, spanningen en verplaatste ledematen – die zich verzetten tegen een unieke leesbaarheid. Younguks hectische figuraties lijken bijna “Bijbelgetrouwe engelen” met hun mysterieuze slangenmens-niveaus.
Met andere woorden, deze schilderijen zijn behoorlijk bizar! Architectuur in Korea is lange tijd synoniem geweest met vooruitgang en stabiliteit, maar volgens Younguk vertelt de geschiedenis een ander verhaal: de ineenstorting van het warenhuis Sampoong, de ineenstorting van de Seongsu-brug en structurele geschillen over de volkshuisvesting. Younguk transformeert sociale breuken in lichamen die botsen met het anatomische gevoel, waardoor geheel nieuwe visuele systemen worden onthuld die afwijken van wat we weten over het kijken naar gezichten, lichamen en fenotypes, maar in plaats daarvan opwindende en enigszins ongemakkelijke oefeningen worden om je ogen stil te houden.
