Naast dat ze hun gedeelde gezinsleven weerspiegelen, onthullen veel foto’s voor Seiichi Christine’s innerlijke zelf, haar persoonlijkheid en gedrag, zelfs de manier waarop ze de camera vasthield. “Ze heeft zichzelf nooit agressief aan haar onderwerpen opgelegd. Integendeel, ze heeft altijd een rustige, terughoudende houding aangenomen, waarbij ze vanaf een kleine afstand observeerde”, zegt Seiichi. “Hij hield de camera subtiel vast en behield altijd dezelfde kalme en respectvolle afstand tot de mensen of dingen die hij wilde fotograferen.” Seiichi voegt eraan toe dat Christine vaak twee foto’s achter elkaar maakte, blijkbaar gekweld door ‘aanhoudende onzekerheid’. Er was echter een uitzondering op deze aanleg; toen Christine Seiichi zag slapen. Hier gebruikte Christine een macrolens, waarbij er slechts enkele centimeters tussen de lens en Seiichi’s gezicht overblijft. Seiichi herinnert zich dat het “bijna leek alsof hij een CT-scan deed.” Hij vervolgt: „Het voelde alsof hij in mijn hoofd probeerde te kijken en erachter te komen wat ik dacht, en iets onzichtbaars in mij probeerde vast te leggen.”
Op de vraag hoe het voelt om als fotograaf de camera op jezelf gericht te hebben, antwoordde Seiichi dat het hem weliswaar niet vaak overkomt, maar dat hij er geen bijzondere afkeer van heeft. “Dit was vooral het geval toen Christine mij fotografeerde”, vervolgt Seiichi. “Hij heeft nooit aangedrongen op het maken van foto’s of gevraagd om dat te doen – het gebeurde altijd natuurlijk en rustig, als onderdeel van de stroom van het moment.” Het proces was eenvoudig: Seiichi stopte en keek naar Christine, zonder dat ze ooit – behalve één keer hem vroeg zijn bril af te zetten – om zijn verandering van positie of gezichtsuitdrukking vroeg. Net als de foto’s waarop hij slaapt, zag Seiichi dit creatieve proces als een cijfer voor hun relatie, een nieuw middel voor verbinding en communicatie. “De foto’s zelf waren niet waar het om ging”, zegt Seiichi. ‘Ik geloof eerder dat we in een soort stil gesprek waren verwikkeld – hoe kort het ook mag zijn geweest – door elkaar te fotograferen.’
In 1983 was Christine bijna gestopt met fotograferen vanwege toenemende geestelijke gezondheidsproblemen, en zelfs toen ze in 1985 haar camera weer even oppakte, zegt Seiichi dat ze hem niet langer op hem richtte. ‘Met andere woorden, hij was gestopt met die stille dialoog met mij’, zegt ze. Foto’s door Christine Furuya-Gössler (1978-1985) het is een ontroerende getuigenis van de zichzelf vervullende kracht van de schepping en de sporen van het bestaan die de vaak gefotografeerde Christine met haar eigen geest, haar eigen ogen en haar eigen handen achterliet.
