Van Jonathan Klotz
| Gepubliceerd
Seth MacFarlane is misschien nog steeds het meest bekend om zijn animatieshows, Familie kerel EN Amerikaanse vadermaar in 2017 lanceerde hij zijn grootste creatie, De Orvilleeen sciencefictionserie die begon en op de markt werd gebracht als een parodie op Star Trek. De marketing van Fox voor de show was sterk afhankelijk van grappen uit de eerste aflevering, waaronder de introductie van de Moclans, een soort die slechts één keer per jaar plast, maar zoals oude kijkers van de show al weten, leidt wat op een grap lijkt, uiteindelijk tot enkele geweldige karaktermomenten.
Dit is wat de serie MacFarlane’s grootste truc tot nu toe maakt: het is geen parodie; het is een liefdevol eerbetoon, en naarmate de serie vordert, wordt het donkerder, serieuzer en misschien zelfs beter dan het moderne Star Trek.
Betere versies van de slechtste TNG-afleveringen
In de allereerste scène van De Orvilles In de pilot-aflevering zien we MacFarlane als kapitein Ed Mercer, die zijn huis binnengaat en zijn vrouw in bed aantreft met een blauwe vreemdeling en zijn blauwe afscheidingen. Kapitein James Tiberius Kirk van Star Trek stond bekend als een rokkenjager, of het nu om mensen, Orion of zelfs iemand daartussenin ging.
MacFarlane’s show begint met Ed op zijn laagste niveau, dronken, wanordelijk en dreigt zijn baan te verliezen, en maakt duidelijk dat hij de zaken minder serieus neemt dan ze zijn. StarTrek nooit gedaan. De tweede aflevering maakt dit nog duidelijker, omdat daarin de gespierde Moclan Bortus te zien is die vraagt wie Kermit de Kikker is voordat hij aankondigt dat hij een ei aan het uitbroeden is, en de kleine veiligheidsagent Alara, die de dag redt dankzij reality-tv.
De Orville Het eerste seizoen bevat afleveringen waarin sociale media belachelijk worden gemaakt (“Meerderheidsregel”), een van de ergste Star Trek: de volgende generatie afleveringen, ‘The Naked Now’, in ‘Cupid’s Dagger’, en sluit het seizoen af met ‘Mad Idolatry’, een herinnering aan waarom Star Trek’s Prime Direction bestaat. Star Trek: In de duisternis gespeeld met het idee van een primitieve soort die de Enterprise ziet opstijgen en hem begint te aanbidden.
“Mad Idolatry” ging helemaal door met een planeet die het universum in en uit springt en een religie vormde gebaseerd op eerste officier Grayson (Adrienne Padalicki, de ex-vrouw van Ed). Het is zowel een absurd uitgangspunt als iets waar elke Trek-fan op een gegeven moment aan begint te denken, gezien het aantal buitenaardse beschavingen dat Starfleet tegenkomt, dus het is leuk om het zich te zien ontvouwen, en het is op dat moment in het seizoen duidelijk dat MacFarlane een grote Star Trek-fan is.
Seth MacFarlane is in feite zo’n grote Star Trek-fan dat hij, in plaats van een komische versie van de klassieke franchise te maken, nog een Trek-serie wilde maken en de komische invalshoek gebruikte De Orville Seizoen 1 als Trojaans paard om te krijgen wat hij echt wilde. En het werkte.
Het tweede seizoen verlaat de meer absurde plots van het eerste seizoen en vervangt ze door karaktergedreven drama, inclusief opnieuw een superieure versie van een TNG-aflevering waarin ‘A Happy Refrain’ voor de cybernetische Isaac en Doctor Finn doet wat ‘In Theory’ deed voor Data en Jenne. Het verschil is dat ‘In Theory’ een eenmalige aflevering was, maar ‘A Happy Refrain’ leverde niet alleen een jaar karakterontwikkeling op, maar markeerde ook een permanent keerpunt voor de personages.
Van komedie tot emotionele klap
OP Rotte tomatenHet Orville-seizoen heeft een perfecte score van 100% onder critici, en met goede reden, want hoewel het gedurende alle drie de seizoenen vermakelijk blijft, maakt MacFarlane karaktergedreven afleveringen met een lage inzet beter dan welke schrijver dan ook vandaag de dag. Twice in a Lifetime” uit seizoen 3 wordt beschouwd als een van de beste afleveringen van de serie, waarbij tijdreizen worden gecombineerd met een terugroepactie naar seizoen 2 om een emotionele onderbuik te creëren van een einde dat de meeste sciencefiction de shows van vandaag konden er alleen maar van dromen dat ze werkelijkheid zouden worden. Als je de serie begint te kijken en het moeilijk vindt om door de eerste paar afleveringen heen te komen, blijf er dan bij, want als je weet waar de crew begint, zal het nog bevredigender zijn om te zien waar ze eindigen.
Dat is wat het uiteindelijk doet De Orville een geniaal werk, geboren uit liefde voor Star Trek, maar niet gebonden aan de tradities van de franchise. Terwijl Star Trek: ontdekking had moeite om een publiek te vinden, Seth MacFarlane was daar met zijn eerbetoon De volgende generatiewaarin stilletjes de scherpste, diepste en meest verrassend emotionele teksten van alle sciencefictionseries van het afgelopen decennium te zien waren.
