In een halve eeuw zijn acteurs ouder geworden of gestorven, is de vorm van de stad veranderd, is de filmindustrie onherkenbaar veranderd, hebben de meeste afzonderlijke schermen plaatsgemaakt voor multiplexen, is de smaak van het publiek veranderd, is het leven op het platteland nu heel anders en heeft de inflatie de roepie gedevalueerd.
Maar een geweldige film is voor altijd.
Deepa Gehlot zegt hallo Sholayaangezien het opnieuw wordt uitgebracht in de bioscoop.
AFBEELDING: Sanjeev Kumar en Amjad Khan binnen Sholay.
Zelfverheerlijkende filmmakers met enorme kassuccessen zullen vijftig jaar later waarschijnlijk niet uitverkocht zijn. Sholay: de laatste versie doet.
Veel oude klassiekers zijn gerestaureerd door de Film Heritage Foundation of het National Film Archives, en sommige zijn opnieuw uitgebracht.
Maar de film van Ramesh Sippy uit 1975 Sholay het is een van deze klassiekers waarvan mensen zich de teksten nog herinneren, die in de omgangstaal zijn overgegaan: ‘Welke man is hij, wat zal er nu met hem gebeuren, Kalia, waarom is er zoveel stilte broer, wat er met mij is gebeurd, heeft mij gedood..’
Zelfs de liedjes en zelfs het vernieuwende achtergrondgeluid van RD Burman worden nog herinnerd.
In een halve eeuw zijn acteurs ouder geworden of gestorven, is de vorm van de stad veranderd, is de filmindustrie onherkenbaar veranderd, hebben de meeste afzonderlijke schermen plaatsgemaakt voor multiplexen, is de smaak van het publiek veranderd, is het leven op het platteland nu heel anders en heeft de inflatie de roepie gedevalueerd.
Maar een geweldige film is voor altijd.
BEELD: Dharmendra en Amitabh Bachchan in Sholay.
In 1975 moest een bioscoopbezoeker in de rij staan voor kaartjes toen de voorverkoop voor een film werd geopend.
Als de film door een grote regisseur was geregisseerd of grote sterren had gehad, zouden de kaartjes ‘onder de tafel’ zijn verkocht.
Online boeken heeft scalpers failliet gemaakt.
Ticketprijzen en snackprijzen zijn omhooggeschoten.
Mensen hebben zo weinig respect voor de film die ze kijken dat ze op hun telefoon aan het chatten zijn, terwijl snackverkopers in en uit komen om dienbladen te bezorgen.
BEELD: Dharmendra en Amitabh Bachchan in Sholay.
En toch hou ik van een film Sholay het verdient het om op het grote scherm gezien te worden, met een publiek dat probeert te begrijpen wat de film zo’n cult maakte, of met fans die meezingen en de regels uitspreken voordat het personage dat doet, en opgewonden fluisteren wat er gaat gebeuren.
Destijds betekende de afwezigheid van stellaire ego’s dat Amitabh Bachchan zich niets bekommerde om de vierde factuur, vermoedelijk omdat hij er geen bezwaar tegen had dat Dharmendra tijdens de wedstrijd op zijn schouder zou klimmen. Ja, vriendschap lied, trok sportief de sterfscène af en liet Dharmendra Gabbar Singh alleen in elkaar slaan in de pre-climaxscène.
Toen de eerste berichten over de film lauw waren, kreeg Ramesh Sippy het advies om de scène te veranderen en Jai te laten leven, maar hij weigerde.
Amitabh en Dharmendra, die schurkachtige jonge dieven speelden, waren respectievelijk 33 en 39, maar de sociale media bespotten de vaders niet.
Hema Malini was absoluut charmant als de spraakzame en onafhankelijke Basanti tangewalien Jaya Bachchan was een toonbeeld van melancholie als Thakur’s schoondochter, een weduwe, terwijl ze wegliep van de moord door een wraakzuchtige Gabbar Singh, terwijl ze het huis uit was.
In een bemoedigend vleugje progressivisme praat Thakur met haar vader om haar te laten hertrouwen.
BEELD: Hema Malini en Dharmendra binnen Sholay.
Het ontstaan van een van de beste scenario’s van Salim-Javed is te danken aan de Japanse meester Akira Kurosawa Zeven Samoeraiaangepast als cowboywestern, De prachtige zevendoor John Sturge, en het idee van ‘buitenstaanders’ die vechten tegen een meedogenloze bandiet om de dorpelingen te helpen, vonden echo’s in Raj Khosla’s korte verhaal Mijn dorp, mijn land.
Maar Salim-Javed maakte zich, op het toppunt van zijn potentieel, de plot eigen door kleurrijke personages toe te voegen, zoals Soorma Bhopali (Jagdeep) en Britse tijdperk gevangenbewaarder (Asrani) zo goed in de film dat niemand vond dat hun scènes niet in de film thuishoorden.
Veeru (Dharmendra) en Jai (Amitabh Bachchan) zijn mogelijk opgespoord door Thakur Baldev Singh (Sanjeev Kumar) via zijn contacten met de politie.
De scène gaf de film een komische boost voordat Gabbar Singh (debutante Amjad Khan) zijn wreedheid op de Ramgarhs losliet. Hij vermoordde zijn eigen mannen voor een mislukte aanval op het dorp, nadat hij sadistisch Russische roulette met hen had gespeeld.
BEELD: Jaya Bachchan en Sanjeev Kumar binnen Sholay.
De film bevatte geweld, maar niet van het gruwelijke, bloedvloeiende soort.
Thakur’s neef wordt gedood door Gabbar, maar het geluid van de kogel stopt bij het fluiten van een trein die op het station aankomt.
De scène waarin Gabbar de handen van Thakur afsnijdt, snijdt haar sjaal eraf, waardoor lege kurta-mouwen zichtbaar worden, en dat is het moment waarop Veeru-Jai beseft waarom ze waren ingehuurd om Gabbar te vangen.
BEELD: Dharmendra, Jagdish en Amitabh Bachchan binnen Sholay.
1975 was de tijd van nood en ernstige censuur.
Sippy werd gedwongen de climax te veranderen waarin Thakur Gabbar vermoordde met puntige schoenen (‘De slang wordt niet gedood door de handen, maar door de benen.‘) en liet in plaats daarvan zien dat de politieagenten arriveerden om de bandiet te arresteren.
Het oorspronkelijke einde is veel effectiever en sluit aan bij de eis van Thakur dat Veeru en Jai Gabbar levend vangen en overhandigen.
Ondanks de bekendheid van de scènes, liedjes en dialogen kijkt het publiek vrolijk naar wat nu als een historische film kan worden beschouwd, vóór de hausse in de telecommunicatie, toen bandieten op paarden reden en geweren op speelgoed leken.
De actie was echt en niet computerondersteund. Er zijn misschien lookalikes gebruikt, maar echte mensen hebben echte valpartijen van paarden en heuveltoppen gemaakt zonder gebruik van kabels.
Het publiek, wellicht enkele nieuwelingen, keek echter met gespannen aandacht toe, lachend en huilend, zoals een nieuwe film waarschijnlijk niet zal doen.
Tijdens de bijna vier uur luisteren ging er slechts één keer een mobiele telefoon over.
En toen het snackpakket knetterde, zei een man: “Arré plastic Houd die stem zacht, eet comfortabel, broeder.’
Zijn Sholay fandom op zijn best.
Foto’s door Satish Bodas/Rediff
