Het was waarschijnlijk een van de laatste stadsbeleidswetten die die winter, vlak voor het nieuwe jaar, werden aangenomen, een afscheidscadeau van een progressief stadsbestuur.
Op 30 december 1975 werd Minneapolis de eerste stad die een trans-inclusieve LGBTQ+-antidiscriminatieverordening aannam. Vijftig jaar later ontberen de Verenigde Staten nog steeds soortgelijke bescherming op federaal niveau.
Minneapolis was bijzonder omdat de juiste mensen er op het juiste moment waren, zegt Seth Goodspeed, directeur ontwikkeling en communicatie bij OutFront Minnesota, de grootste LGBTQ+-rechtenorganisatie van de staat.
“Minneapolis is sinds het begin van de jaren zeventig echt een leider in de homorechtenbeweging”, zei hij. “Dit komt voort uit veel studentenorganisaties aan de Universiteit van Minnesota eind jaren zestig.”
Het was het huis van Jack Baker en Michael McConnell, twee mannen die in 1971 ontdekten hoe ze legaal konden trouwen. het eerste homohuwelijk in de geschiedenis. Het was ook de focus van Steve Endean, die de grootste LGBTQ+-rechtenorganisatie van het land oprichtte, de Human Rights Campaign.
Endean begon in 1973 druk uit te oefenen op een gemeenteraadslid, Earl Netwal, om een verordening inzake homorechten goed te keuren. Zijn timing was perfect. In 1974 wonnen de Progressieven de verkiezingen voor burgemeester en gemeenteraad. Dat jaar stemden ze met 10-0 voor een verbod op discriminatie op basis van ‘seksuele voorkeur’.
Het jaar daarop stelde Tim Campbell, een lokale activist en uitgever van de GLC Voice in Minneapolis, een trans-inclusief beleid op.
De raad keurde de verordening op 30 december goed, vlak voordat hun ambtstermijn afliep en een meer conservatieve raad werd beëdigd, die hij zou later zonder succes de verordening bedreigen.
“Ik denk dat het een slinger was”, zei Goodspeed. “De slinger zwaaide een beetje richting een meer conservatieve burgemeester en gemeenteraad.”
Maar ondanks deze slinger is Minneapolis van gedachten veranderd, zei Goodspeed, al was het maar omdat het heeft aangetoond dat antidiscriminatiebeschermingen eigenlijk niet veel veranderen voor heteroseksuele of cisgender mensen.
“Je kunt zeggen: ‘We zijn hier twee jaar geleden, vorig jaar en de afgelopen vijf jaar doorheen gekomen, en er is niets echt veranderd, er zit geen boeman onder het bed'”, zei hij. “We hebben deze bescherming al sinds de jaren ’70 en al deze angsten die ze zouden kunnen hebben… ze zijn gewoon nooit uitgekomen.”
