De debuutfilm van Eva Victor, ‘Sorry, Baby’, heeft een lange weg afgelegd sinds hij eerder dit jaar een Sundance-lieveling werd. De film werd bij de release geprezen door critici en heeft momenteel een uitstekende beoordeling 97% op rotte tomaten. Deze uitstorting van liefde is volkomen terecht: de film is een scherpe en verfrissende zwarte komedie die balanceert tussen oprechte hilariteit en het meest aangrijpende onderzoek naar trauma en de gevolgen ervan. Je zou verwachten dat Victor zich in deze zware emotie zou leunen, maar ze erkennen het oprecht met het doel vooruit te komen en het uiteindelijk te overwinnen. Maar er zijn momenten waarop pijn en ongemak aanhouden, waardoor Agnes (Victor) gedwongen wordt alles over haar evoluerende identiteit in twijfel te trekken.
Agnes’ verhaal is onvolledig zonder Lydie (Naomi Ackie, ook briljant in “Mickey 17” van Bong Joon Ho.), aangezien hun vriendschap het anker is dat ons in de realiteit van de film verankert. Hun gedeelde verleden is een schat aan dierbare herinneringen, en deze reünie kan niet actueler zijn, en brengt gelach en kameraadschap met zich mee die deze personages binnen de kortste keren geliefd maken. /BJ Colangelo uit de film sprak met Victor en Ackie over de gelaagde thema’s van “Sorry, Baby”, en de regisseur zei het volgende over het belang van de Agnes-Lydie-relatie:
“Ik heb het altijd geschreven als een niet-lineair verhaal, en ik wilde altijd beginnen met vriendschap en de vreugde van vriendschap, om de film te maken over dit soort genezende vriendschap (…). We moesten er iets over weten, want anders begint de film, chronologisch gezien, met dit slechte ding dat is gebeurd, terwijl deze film eigenlijk over mensen gaat en hoe ze ermee proberen om te gaan.”
Laten we, met dat in gedachten, eens een van de beste releases van het jaar eens nader bekijken en waarom deze essentieel is om te bekijken.
Sorry, Baby is een ongewoon debuut dat verrassend resonant is
Op trauma gerichte verhalen worden niet altijd behandeld met de tact en gevoeligheid die ze verdienen. Zelfs als aan deze eisen wordt voldaan, bestaat er een neiging om diepgewortelde elementen sensationeel te maken of de identiteit van de overlevende te reduceren tot ongemakkelijk beperkte definities. ‘Sorry, Baby’ vermijdt deze attributen, omdat het niet geïnteresseerd is in het dramatiseren van de angstaanjagende aanval of het in een dramatisch licht plaatst. Victor vestigt zijn aandacht op het feit dat het leven voortdurend een manier vindt om zich te ontvouwen, zelfs als enkele van onze meest pijnlijke gevoelens in het dagelijks leven binnensluipen. Lydies vriendschap werkt als een kalmerende balsem, en de vreugde die ermee gepaard gaat is warm, teder en veerkrachtig.
Het contrast tussen de dagelijkse routines van Agnes en Lydie benadrukt de verschillende smaken van hun leven. Terwijl Lydie zich bezighoudt met het stichten van een gezin, is Agnes meer gefocust op overleven, waarbij ze zich vastklampt aan de voorspelbare routine van haar omstandigheden. Dit is niet noodzakelijkerwijs een slechte zaak: genezing is niet lineair, en Ages zouden zichzelf niet voortdurend moeten uitdagen om te groeien of te evolueren. De emotionele intimiteit die voortkomt uit zo’n diepe en bevredigende vriendschap is genoeg. Zowel Victor als Ackie weven een naturalistische band tussen hun respectievelijke personages, wat veel nuance brengt in een film over je thuis voelen bij iemand die je een veilig gevoel geeft.
“Sorry, Baby” wordt momenteel gestreamd op HBO Max, waardoor het de perfecte gelegenheid is om jezelf onder te dompelen in Victor’s liefdevol vormgegeven wereld waarin Agnes en Lydie verblijven. Ook dit is het een van de meest onvergetelijke films gedistribueerd door A24 in de recente herinnering, dus geef het een kans als je nieuwsgierig bent.
