Dit nam echter niet alle momenten van onzekerheid weg. Harriet herinnert zich dat ze zich onzeker voelde toen ze aan de notebook begon, een mentaliteit die volgens haar kan veranderen naarmate de notebook vordert. “In het begin was ik nogal nerveus, ik was voorzichtig met de lijnen en kleuren en ik was bang een pagina te verpesten. Het had niet de energie van mijn digitale werk, maar er zat iets nieuws in en ik wilde het leren kennen. Het notitieboekje begint licht, spaarzaam en onsamenhangend”, zegt Harriet. Maar naarmate de pagina’s vol raken, wordt de kleur feller en gaat het gevoel van aarzeling verloren. “Het vergde gewoon oefening en leerde mezelf weer te vertrouwen”, voegt hij eraan toe. Het notitieboekje opent met een reeks stickers en postzegels die Harriet tijdens haar reizen heeft verzameld bij fruit, winkels en festivals, voordat ze veranderen in tekeningen van zandstranden in Korea, tekens en symbolen langs de straten van Taiwan en helder verlichte buurtwinkels in Japan.
Op een moment in het notitieboekje dat Harriet achterliet, beeldde hij een groep jonge schoolmeisjes af die in de metro van Tokio reden. Toen ze merkten dat Harriet ze tekende, begonnen de meisjes een spelletje kiekeboe te spelen, terwijl ze vanachter hun schoolhoeden naar buiten keken. Het is begrijpelijk dat Harriet het moment wilde vastleggen – “maar ze voelde zich een monster dat een foto nam” – dus besloot ze elk kind één voor één te tekenen, waarbij ze verschillende emoties en momenten vastlegde in het luchtige spel van de groep. “De tekening is ruw en vooral met gebaren, maar op dat moment had ik het gevoel dat ik het gevoel had ontgrendeld dat dingen niet perfect hoeven te zijn”, zegt Harriet. “Ik kreeg de gezichten niet altijd goed, maar ik heb het gevoel vastgelegd.” De kenmerkende techniek van Harriet, waarbij talloze lijnen in lagen worden gelegd, geeft energie aan elke tekening en versterkt het gevoel dat elke tekening een stilstaande momentopname is van een ontroerend moment.
Bij nader inzien ziet Harriet het notitieboekje als een visualisatie van de tijd en ruimte waarin ze naar binnen moest kijken. “Als ik terugkijk op wat ik heb getekend, voelde het als mijn eigen verzameling momenten, dingen die ik heb gekozen uit miljoenen dingen die ik heb gezien en duizenden foto’s die ik heb gemaakt. Ik had maar zo veel pagina’s en zo veel tijd, dus ik heb mijn beste dingen vastgelegd”, zegt Harriet. “Hierin begon ik mezelf te zien en te weten wat ik leuk vind op een dieper niveau.” Terug in Dublin en werkend in een brandingkantoor, huurt Harriet (geïnspireerd door haar afwezigheid) nu een persoonlijke studioruimte om fysiek te blijven werken, en misschien binnenkort op grotere schaal – een perfecte manier om dat analoge vuur brandend te houden.
