Van Roberto Scucci
| Gepubliceerd
Als er één ding is dat je over mij moet weten, is het dat ik niet kijk ZuidparkIk kijk naar overvloedige, ongezonde hoeveelheden Frasier. Ik heb een projector in mijn slaapkamer die een beeld van 150 inch op de muur projecteert, en vaker wel dan niet zweeft de grote bolvormige kop van Frasier Crane boven me als een slaapverlammingsdemon die me altijd in niet mis te verstane bewoordingen vertelt dat hij luistert. Zoals de meeste langlopende sitcoms, kom je in een serie terecht Frasier het kan overweldigend lijken. Hoewel de show grotendeels episodisch is, is er sprake van algemene continuïteit van seizoen tot seizoen, wat het voor nieuwkomers moeilijk kan maken om een solide startpunt te vinden.
Het voor de hand liggende antwoord op de vraag “waar moet ik beginnen met zoeken Frasier?” het is seizoen één, aflevering één. De prachtige AI-zoekresultaten van Google zullen u precies dat vertellen, maar laten we hier niet voor het voor de hand liggende antwoord kiezen. Mijn taak, als een hondsdolle man Frasier fans, is om zich te concentreren op het gouden tijdperk van de serie, wat verrassend moeilijk te achterhalen is waarom Frasier hij mist zelden tijdens zijn elf seizoenen. Zolang je de recente herstartpoging volledig negeert, komt alles goed, maar laten we ons nu concentreren op een paar afleveringen die naar mijn mening de piek vertegenwoordigen Frasier.
Frasier is altijd een komedie van fouten geweest
Meest Frasier de afleveringen functioneren als echte komedies van fouten, opgebouwd rond mensen die in ieder geval als uiterst intelligent en vaardig in interpersoonlijke communicatie moeten worden beschouwd. Frasier (Kelsey Grammer) en Niles Crane (David Hyde Pierce) zijn beiden afgestudeerd aan de Ivy League en praktiserende psychiaters die het gezaghebbende respect van hun collega’s genieten. Hun vader, Marty (John Mahoney), is een gepensioneerde detective die een kamer op een meer instinctief dan op academisch niveau kan lezen. Marty is voor het grootste deel de slimste man in de kamer, wat de gebroeders Crane eindeloos irriteert omdat ze academische discipline boven alles waarderen.
Niles, die ongelukkig getrouwd is met Maris, die om bekend staat dat ze nog nooit op het scherm te zien is, is absoluut geobsedeerd door Marty’s thuiszorgassistent, Daphne (Jane Leeves). Daphne is zich totaal niet bewust van zijn verliefdheid, ondanks het feit dat het voor iedereen duidelijk is, ook voor Roz (Peri Gilpin), de slimme radioproducent van Frasier.
Zodra we de samenvatting van de hoofdpersonen hebben afgerond, kunnen we ingaan op wat volgens mij twee uitstekende toegangspunten tot de serie zijn: ‘Look Before You Leap’ uit seizoen 3 en ‘The Seal Who Came to Dinner’ uit seizoen 6.
“Kijk voordat je springt”
‘Look Before You Leap’ past perfect in de bovengenoemde dynamiek en geeft elke hoofdpersoon een moment om op de slechtst mogelijke manier te schitteren. Wanneer Frasier besluit het komende schrikkeljaar te vieren door zijn gebruikelijke routine te doorbreken en ‘een sprong te maken’, moedigt hij alle anderen in zijn omgeving aan hetzelfde te doen.
Frasier wil stoppen met zijn jaarlijkse vertolking van “Buttons and Bows” tijdens de PBS-telethon die hij host en in plaats daarvan “Ella mi fu rapita / Parmi vedar le lagrime” zingen uit de Verdi-opera Rigoletto. Vastbesloten ervoor te zorgen dat alle anderen ook langskomen, dwingt hij Roz om opnieuw verbinding te maken met een romantische verbinding die ze sinds haar dagelijkse busrit heeft gemist, Daphne om eindelijk het kapsel te proberen dat ze heeft overwogen, Marty om naar Montana te vliegen om een vriend te bezoeken die op 29 februari jarig is, en Niles om Maris niet langer over hem heen te laten lopen.
Zoals verwacht heeft elk advies van Frasier een spectaculair averechts effect. Roz realiseert zich dat ze zich aangetrokken voelt tot een getrouwde man die meer dan bereid is een affaire te hebben, Marty’s vliegtuig stort neer tijdens het opstijgen en Daphne’s kapsel is zo tragisch dat Niles wakker wordt door haar emotionele inzinking. Dit zet hem ertoe aan zich naar huis te haasten en met Maris naar bed te gaan om zijn driften te beteugelen, met als hoogtepunt een van de meest iconische regels uit de serie: “Het kan me niet schelen, Niles moet hem hebben!”
Frasier, die zich eindelijk zijn fout realiseert, trekt zich terug om “Buttons and Bows” live op televisie te zingen in plaats van de ingewikkelde aria die hij oorspronkelijk had gepland. Dit wordt een vernederingsritueel van de hoogste orde, omdat hij zo gefocust was op het leren van het Verdi-stuk dat hij de tekst van het veel eenvoudigere lied vergeet.
Elk personage volgt Frasiers filosofie van ‘een sprong maken’ en leert op de harde manier dat vasthouden aan de status quo wellicht een slimmere zet was geweest. Frasier trekt zich op het laatste moment als een lafaard terug en krijgt uiteindelijk te maken met de meest publieke verlegenheid van allemaal, opnieuw opgejaagd door zijn eigen petard.
“The Seal Who Cam to Dinner” wordt donker
Meer specifiek gericht op de dynamiek tussen Frasier en Niles, is ‘The Seal Who Came To Lunch’ uit seizoen zes een meesterwerk dat laat zien hoe de slimste jongens in de kamer ook de domste zijn. Wanneer Niles de kans krijgt om de Golden Apron Award te winnen met zijn gastronomische club, raakt hij in paniek over het organiseren van een diner in Shangri-La, het appartement voor alleenstaanden waar hij woont terwijl hij te maken heeft met zijn bittere scheiding van Maris.
In eerste instantie wil hij dat Frasier het evenement organiseert in zijn luxe appartement, maar een microscopisch kleine barst in Frasiers balkonraam doet hem heroverwegen omdat alles perfect moet zijn voor de mensen op wie hij indruk probeert te maken. Niles stelt voor om in plaats daarvan een diner te organiseren in een van de vele accommodaties aan het strand van Maris terwijl hij naar het buitenland reist, wat ook de extra bonus biedt van een zitplaats op de eerste rij bij een meteorenregen die zijn gasten graag willen zien.
Aanvankelijk lijkt de avond vlot te verlopen. De situatie verandert wanneer Frasier en Niles een dode zeehond ontdekken die is aangespoeld op het strand, vergezeld van een ondraaglijke stank. In paniek besluiten de broers dat ze het lijk moeten weggooien voordat de gasten arriveren, waarbij ze de zeehond neersteken en hem verzwaren met een van Maris ‘kleren zodat hij onder water kan zinken.
De nieuwsgierige buurman van Maris en de politie komen al snel tot een heel andere conclusie, in de veronderstelling dat de gebroeders Crane Maris hebben vermoord en haar lichaam in de oceaan hebben gedumpt voordat ze stilletjes een etentje organiseerden. Zoals verwacht vervalt de nacht in chaos, en Frasier en Niles worden geboeid naar buiten gesleurd, volledig verbijsterd over waar het allemaal mis is gegaan.
Alle Frasier is geweldig Frasier
Dat gezegd hebbende, is het moeilijk om een enkele aflevering van Frasier te bedenken die faalt in zijn chaotische uitvoering, vooral omdat de hele serie gedijt op slechte communicatie tussen de personages. ‘Look Before You Leap’ en ‘The Seal Who Came to Dinner’ vallen op omdat ze meer leunen op ongebreidelde absurditeit, waardoor de komedie van begin tot eind meedogenloos blijft.
Elke actie heeft rampzalige gevolgen, en deze afleveringen benadrukken de hoofdcast en laten je kennismaken met de dynamiek die je door de hele serie heen zult zien. Als je het leuk vindt wat je hier ziet, zal aflevering 1, te beginnen met seizoen één, de natuurlijke volgende stap lijken. Als je echter nauwelijks een glimlach kunt toveren, is het misschien tijd om naar een andere sitcom uit de jaren 90 te gaan.
Frasier wordt gestreamd op Paramount+.
