Sportweddenschappen zijn al eeuwenlang een gevaarlijk tijdverdrijf voor gokkers. Voor veel mensen is het niet voldoende om een sportevenement op competitieve wijze tegemoet te treden. Ze hebben een aandeel in het spel nodig, hun eigen geld en de hoop op een multi-parlay cash of een underdog die de kansen verslaat om een wonderbaarlijke meevaller binnen te halen. Voor meer ervaren gokkers bestaat er de illusie van beheerd risico en als u geld riskeert dat u zich kunt veroorloven te verliezen, is dit concept niet geheel onzin. Maar kijk eens naar iemand als David Milch. De maker van “NYPD Blue” en “Deadwood” verkwistte zijn fortuin op het circuit en kreeg een schuld van $17 miljoen bij de IRS (en een toelage van $40 per week).
De proliferatie van online sportgokken heeft miljoenen mensen geld ontnomen dat ze niet konden missen. Gelukkig beginnen mensen te begrijpen hoe rampzalig deze dwang kan zijn. Volgens een onderzoek van Pew Research uit 202543% van de respondenten zei dat legaal sportgokken schadelijk is voor de samenleving. Dit is een stijging ten opzichte van 34% in 2022.
Maar de verleiding om veel te winnen bij een sportevenement waar je geen controle over hebt, zal niet snel verdwijnen, en daarom zullen films als ‘Two for the Money’ van DJ Caruso relevant blijven. Geschreven door Dan Gilroy, scenarioschrijver van “Nightcrawler” en “Andor”.Dit drama uit 2005, over een doorgewinterde ‘sportconsulent’ (Al Pacino) die een voormalige universiteitsvoetballer (Matthew McConaughey) met een scherp gevoel voor het uitkiezen van winnaars onder zijn hoede neemt, was tot op zekere hoogte een voorbode van onze huidige rage op het gebied van sportgokken. En hoewel het gemengde recensies kreeg, had het een opmerkelijke kampioen in Roger Ebert. Hoe speel jij vandaag?
Twee voor het geld is The Devil’s Advocate Lite
In zijn recensie met drie en een halve ster van ‘Two for the Money’ concentreerde Ebert zich op Pacino’s opwindende optreden, dat volgens hem de zoveelste was in een reeks prachtige wendingen die werden aangewakkerd door zijn acteerdocumentaire ‘Looking for Richard’. Ik hou van deze paragraaf over Pacino als herboren meester:
“Maar hoe goed hij ook al was, ik denk dat er iets in hem omdraaide en klikte terwijl hij regisseerde (“Looking for Richard”)… Hier is een acteur van in de vijftig, die vragen stelt aan studenten, de manier waarop hij een rol benadert opnieuw uitvindt en vraagt wat acteren is. Hij koos voor “Richard III”, een personage dat in de spiegel kijkt en zich afvraagt hoe hij zichzelf moet spelen. Sindsdien lijkt Pacino in zijn films iets in de spiegel te hebben gevonden.
Daar ben ik het mee eens, maar ik zal tegenwerpen dat de meest acute reflectie na ‘Op zoek naar Richard’ kwaadwillig werd aangewakkerd in Taylor Hackfords sublieme thriller uit 1997 “The Devil’s Advocate” (mede geschreven door Dan’s broer, Tony Gilroy). “Two for the Money” is een riff op hetzelfde Faustiaanse thema met McConaughey in de rol van Keanu Reeves. Pacino is hier fantastisch, maar wanneer de filmformule van opkomst en ondergang zijn onvermijdelijke climax bereikt, waarbij McConaughey zijn toevlucht moet nemen tot een laatste briljant gokadvies, voel je je bedrogen. De sportgokbranche is tot in de kern verrot, en niemand die op de hoop van de financieel kwetsbaren jaagt, verdient het om schoon weg te lopen. En o ja, Het mooiste moment van Al Pacino kwam in ‘Carlito’s Way’.
