Van Roberto Scucci
| Gepubliceerd
Vorig jaar, toen Spinal Tap II: het einde gaat door (mijn recensie Hier) werd aangekondigd, ik was in de wolken en kon niet wachten om hem te zien. Opgegroeid met muzikanten die van satire houden, dezelfde soort mensen met wie ik vandaag de dag nog steeds omga, dacht ik altijd dat iedereen deze film hoog in het vaandel had staan als een van de grootste komedies aller tijden. Tot mijn schrik heb ik onlangs geleerd hoe niche 1984 is Dit is de wervelkolom dat is het inderdaad, en hoe de culturele opbrengsten ervan elk jaar afnemen.
De generatielijn (zelfstandig naamwoord) – Een culturele drempel die aangeeft of een werk zijn oorspronkelijke moment overleeft en emotioneel leesbaar, invloedrijk en gewillig omarmd blijft door volgende generaties.
‘Maar Rob, Spinal Tap zat daar in Simpsons aflevering uit 1992′, is waarschijnlijk wat je denkt. Dit is echter ook een diepe snee waar niet veel mensen geboren na 1995 zich in zullen herkennen, laat staan zullen herkennen als een belangrijk popcultuurmoment (Harry Shearer is het daar misschien niet mee eens).
Het dichtstbijzijnde moderne media-eigendom dat in dezelfde ruimte actief is als Dit is de wervelkolom EN Metallokalissewat al een verre herinnering aan het worden is. Het verbazingwekkende is dat ik veel mensen ken die de fantasietekenfilm prijzen waar deze rechtstreeks door geïnspireerd is Dit is de wervelkolommaar ik heb de film zelf nog nooit gezien.
Dus wat is het probleem? Waarom kruisen Spinal Tap, de band en de films elkaar niet? De generatielijn? Het antwoord is verrassend eenvoudig. Het doelwit van zijn satire bestaat niet meer.
Nu hebben we dezelfde rocksterren als toen
Eén ding dat elke muzikant, en veel niet-muzikanten, je zal vertellen is dat het idee van de meer dan levensgrote rockster feitelijk dood is. Begrijp me niet verkeerd, bands als Aerosmith, Guns N’ Roses, Metallica, The Rolling Stones en AC/DC bestaan nog steeds, maar dat is precies het probleem. Het zijn dezelfde rocksterren die iedereen die in de jaren ’80 is geboren, heeft zien domineren in de ether.
Deze kunstenaars leiden niet langer een buitensporige levensstijl, strippen kleedkamers of halen de krantenkoppen omdat ze iets bijzonder schandaligs doen. Als ze het nieuws halen, gaat het meestal over pensioenreizen of gezondheidsplanning op de lange termijn, omdat je niet eeuwig kunt leven. Het rocksterrendom is uitgegroeid tot iets dat dichter bij merkmanagement ligt.
Bovendien heeft achteraf gezien ons geleerd dat een deel van de zogenaamde overdaad niet zo gek was als we ooit geloofden. Van Halens beruchte verhaal over het vernielen van locaties met bruine M&M’s is daar een perfect voorbeeld van. Jarenlang werd het behandeld als de dwaasheid van een toprockster.
David Lee Roth legde later uit dat de clausule in hun tourrijder eigenlijk een praktische veiligheidscontrole was. De show van Van Halen was enorm, technisch uitdagend en heel erg gevaarlijk. De bruine M&M-regel bestond als een visuele snelkoppeling. Als de band bruine M&M’s in de kleedkamer zag, betekende dit dat de zaal de rijder niet goed had gelezen, wat betekende dat het podium mogelijk onveilig was voor de band en het publiek.
Als de locatie de test niet doorstond, zou de band weigeren te spelen, toch betaald krijgen en af en toe stoom afblazen met een voedselgevecht omdat de avond feitelijk verpest was. Toen dat verhaal eenmaal uitkwam, begon de overdaad aan rock minder aan te voelen als roekeloze chaos en meer als logistiek verpakt in theatraliteit.
Ik zeg niet dat bands als Mötley Crüe of Pantera hun reputatie niet hebben verdiend, want dat is absoluut wel zo. Maar wat is dat voor excessen Dit is de wervelkolom het was toen al overdreven voor de gemiddelde casual muziekliefhebber.
Dus wie hebben we nu? Green Day en Blink 182 zijn nog steeds bewegende eenheden, maar het zijn niet bepaald kuikens. Het is geen kloppen, zo werkt de tijd. Het Kelly-machinegeweer verkoopt platen. Taylor Swift verkoopt meer dan alle anderen samen. Als je ondertussen nog steeds naar lokale rockradio luistert, luister je naar dezelfde artiesten Dit is de wervelkolom was een parodie in de jaren ’80, maar nu zijn ze nuchter, rekken ze zich uit en proberen ze lenig genoeg te blijven om een tournee te doorstaan.
Deze jongens zullen geen hotelkamers meer vernietigen. Ze branden wierook en doen yoga. Lars Ulrich rijdt met zijn Peloton voor cardio voordat hij het podium betreedt. Die versie van rocksterrendom ondersteunt niet hetzelfde soort satire.
De vreemde theorie van kunstmatige intelligentie
Zelfs afgezien van de logica van moderne rock, de echte nagel aan de doodskist voor cultklassiekers Dit is de wervelkolom het is dat we media niet langer op dezelfde manier consumeren. Het idee dat iedereen het hele weekend naar hetzelfde kijkt en er maandag over praat, is vrijwel verdwenen. Werken op afstand speelt een belangrijke rol omdat er niet langer een waterkoeler is om bij elkaar te komen, maar het grotere probleem is fragmentatie. Niemand van ons kijkt meer tegelijkertijd naar dezelfde dingen.
Er zijn er talloze streamen platforms en het algoritme leiden ons naar hyperspecifieke inhoud die perfect past bij onze individuele smaak. De meeste mensen noemen dit de dood van de monocultuur. De albums kwamen dinsdag uit. De strips kwamen op woensdag uit. Vrijdag gingen de films in première. Nu verschijnt de inhoud wanneer iemand deze wil plaatsen, soms zonder ophef.
De laatste tijd ben ik deze afwezigheid van monocultuur de ‘Weird Al Theory’ gaan noemen. In de jaren negentig bleven hitnummers maanden of zelfs jaren bestaan. Om de paar jaar kwam ‘Weird Al’ Yankovic weer bovendrijven, parodieerde de grootste nummers en bracht een album uit dat perfect getimed leek. Dat model werkt simpelweg niet meer. Muzikale trends zijn vrijwel onmiddellijk uitverkocht en er bestaat geen gedeelde culturele catwalk waar parodie op dezelfde manier tot stand kan komen.
Hetzelfde gebeurde Dit is de wervelkolom. Zijn doel is verdwenen. Rob Reiner begreep dit duidelijk, daarom Spinal Tap II: het einde gaat door het werkt niet zozeer als satire, maar als regelrechte komedie. Je kunt nog steeds een film maken over muzikanten die vechten om shows en ego’s, maar het mag geen nichefilm zijn als je wilt dat mensen kaartjes kopen.
Mensen zeggen nog steeds “dit gaat naar 11”, maar de meesten hebben geen idee dat het een grap was over Marshall-versterkers. Ze weten alleen dat het één meer dan tien betekent, volledig los van de oorspronkelijke context.
Naarmate de tijd verstrijkt, zullen Spinal Tap, de band en de films over hen verder in de vergetelheid raken. En dat is een verdomd broodje dat ik heel moeilijk kan doorslikken.
Dit is de wervelkolomEN Spinal Tap II: het einde gaat door ze streamen momenteel allebei op Max.
