Nadat een complex voor menselijke experimenten was ontdekt, ontdekten ze de brutale manieren waarop de faciliteit mensen doodde en opereerde als onderdeel van hun verwrongen ‘onderzoek’.
Terwijl we ons de wreedheden herinneren die plaatsvonden in concentratiekampen en gevangeniskampen tijdens de Tweede Wereldoorlog, zijn velen zich niet bewust van het menselijke experimentencomplex dat in deze kampen was gehuisvest. China al bijna een decennium.
Manchu Detachment 731, beter bekend als Unit 731, was een geheime onderzoeksfaciliteit die werd beheerd door het Japanse keizerlijke leger. De faciliteiten waren verantwoordelijk voor een alarmerende hoeveelheid grootschalig onderzoek naar biologische en chemische oorlogvoering, waarbij vaak dodelijke menselijke experimenten plaatsvonden.
De gebouwen nummer zeven en acht huisvestten al hun zogenaamde ‘onderzoek‘ en werden omgeven door strikte geheimhouding met constante bewakers. Gebouw zeven was het huis van de mannelijke slachtoffers en het achtste van de vrouwen en kinderen. Samen zijn ze gebouwd om maar liefst 400 gevangenen te huisvesten, hoewel er wordt aangenomen dat er op elk moment ongeveer 200 mensen aanwezig kunnen zijn.
Om het leven van degenen die onderzoek doen gemakkelijker te maken, werd elke cel zorgvuldig ontworpen met een raam vlak bij de grond waar ze bloedmonsters konden nemen. Ondertussen waren de muren tot 40 cm dik en voorzagen ze elk slachtoffer van een doorspoeltoilet. De cellen werden vlekkeloos schoon gehouden, waardoor de geleverde werkzaamheden van goede kwaliteit waren.
Het is moeilijk om te weten hoeveel mensen er door de onderzoekers van eenheid 731 zijn omgekomen, omdat aangenomen wordt dat zodra het aantal mensen de 1.500 bereikte, het weer vanaf 101 begon. De gevangenen werden speciaal geïnjecteerd met allerlei ziekten, die ze vermomden als vaccinatiesom te zien hoe ze op de effecten zouden reageren.
Slachtoffers werden vaak opzettelijk besmet met een reeks dodelijke infecties die deel uitmaakten van de experimenten met zieken die werden uitgevoerd door degenen die de nachtmerrieachtige faciliteit runden. Deze omvatten pest-, cholera-, miltvuur- en tyfusbacteriën, met als doel te zien hoe gevangenen reageerden op de gevolgen van de ziekten.
Anderen kregen syfilis en gonorroe, terwijl de onderzoekers gewoon achterover leunden en hun reacties bestudeerden. Aangenomen wordt dat hun doel was om onderzoek te gebruiken om de ontwikkeling van biologische wapens in oorlogsvoering te stimuleren. Als een gevangene echter enige vorm van inenting overleefde, herhaalde hij de experimenten zonder enige vorm van behandeling, tenzij dit hielp bij het experimenteren met verschillende methoden. Als gevolg hiervan heeft geen enkele gevangene deze faciliteit ooit levend verlaten.
De verschrikkingen van de faciliteit houden daar niet op. Een van de gruwelijke manieren waarop daders met mensen experimenteerden, was vivisectie. Hierbij werden gevangenen levend ontleed, doorgaans zonder enige vorm van verdoving, waardoor artsen ter plaatse de effecten van opzettelijk geïnfecteerde ziekten op hun inwendige organen konden bestuderen.
Bij verdere tests van de gevolgen van de ziekten werden vrouwelijke gevangenen onderworpen aan verkrachting en dwang zwangerschap. Dit was een tactiek om te zien hoe de overdracht van ziekten vrouwen tijdens de zwangerschap en hun foetussen beïnvloedde. Op andere wrede manieren werden deze mensen slechts als speelgoed gebruikt, terwijl de bewakers hen zagen als levende doelwitten voor het testen van wapens. Gevangenen zouden te maken krijgen met granaten, vlammenwerpers en andere wapens en, eenmaal ernstig gewond, in stukken worden gehakt om hun wonden te bestuderen.
De bevriezingstest was ook een methode die bij slachtoffers werd gebruikt als een ziek experiment, waarbij mensen werden blootgesteld aan extreme kou om de effecten van bevriezing te bestuderen en om behandelingen te testen. Als gevolg hiervan werden hele ledematen bevroren en later ontdooid, zodat de eigenaardige zenuwbeschadiging kon worden geïnspecteerd.
Degenen die specifiek waren uitgekozen om aan de experimenten deel te nemen, werden over het algemeen van alles beschuldigd, van het roken van opium tot het communisme, maar ook van mensen die aan een psychische aandoening leden of zelfs dakloos waren. Toen ze de pech hadden om in Unit 731 terecht te komen, werden ze alleen via een geheime tunnel het gebouw binnengebracht, dus ze hadden geen idee waar ze precies waren.
Nakagawa Yonezo, een professor aan de Universiteit van Osaka, herinnerde zich dat hij tijdens zijn studie tijdens de oorlog beelden had gezien van de menselijke experimenten die plaatsvonden in Unit 731. Later getuigde hij dat, naar zijn mening, veel van deze experimenten niet om medische redenen werden uitgevoerd, maar uit pure nieuwsgierigheid en ‘spel’.
