Animatie is een onmogelijke kunst, ook al neemt het vaak genoegen met het gewone. Veel van wat animatie voor volwassenen omvat, vertaalt eenvoudigweg online wat in live action getoond zou kunnen worden: mensen in menselijke contexten. Dat is prima. Een aantal geweldige shows passen in dit raamwerk – “Koning van de heuvel” EN “Bob’s Burgers“Er zijn bijvoorbeeld eindeloze mogelijkheden om te verkennen, en daarom is het leuk dat Adult Swim, het netwerk dat ooit een serie produceerde waarvan de helden een gehaktbal, een milkshake en een zak chips zijn, esthetische problemen blijft creëren.
‘The Elephant’, dat vrijdag in première gaat op het netwerk en zaterdag op HBO Max, naast een documentaire over de creatie ervan, ‘Behind the Elephant’, is een geanimeerde versie van Exquisite Corpse, het oude surrealistische spel waarin drie kunstenaars het hoofd, de romp of de benen van een enkele figuur inbrengen en het papier zo vouwen dat je niet kunt zien wat de anderen hadden getekend. Bij dit project zijn vier fantastische animators betrokken in drie bedrijven: “Avontuurlijke tijd” maker Pendleton Ward, Ian Jones-Quartey (“OK KO! Laten we helden worden”), Rebecca Zucchero (“Steven Universum”) en Patrick McHale (“Voorbij de tuinmuur”) – om iets te creëren dat we niet alleen nog nooit eerder hadden gezien, maar geen van hen zelfs maar had gezien, totdat hun onafhankelijk geproduceerde onderdelen in elkaar werden gezet. Het zijn allemaal ‘Adventure Time’-veteranen, net als Jack Pendarvis en Kent Osborne, die het idee bedachten, als ‘game keepers’ dienden en verhaalkredieten deelden met de animators.
Een voortreffelijk lijk werd ook gebruikt in de karakterontwerpen. Het levert steevast monsters op, zij het grappige, wat verklaart waarom het personage – laten we haar The Character noemen – in Wards act een cactus als arm en een gigantische roze voet als been heeft. In het nummer van Jones-Quartey en Sugar heeft ze robotarmen, netkousen en een “muziekknop” op haar borst (stadsfeesten als de disco speelt), en in McHale’s een tv voor een torso. Het personage wordt in elke act als dezelfde persoon beschouwd en door de veranderingen die binnen elke act plaatsvinden, vormen identiteit, dood en reïncarnatie de kern van de show. Ze is altijd anders, ook al is ze altijd de hoofdpersoon. (En schijnbaar vrouwelijk.) Dat is niet verrassend als je ooit ‘Adventure Time’ hebt gezien, waarin elke slechterik ook een hoofdrolspeler is.
Ward speelt het eerste bedrijf; Jones-Quartey en Sugar, die getrouwd zijn, werkten samen aan de tweede; en McHale brengt het naar huis met Act 3. Wards sectie is gemakkelijk herkenbaar als zijn eigen werk in de mix van beklijvend en luchtig, uit zowel ‘Adventure Time’ als het psychedelische ‘Midnight Gospel’. Sugar en Jones-Quartey kiezen voor een New Wave-hoekigheid die ver afstaat van hun gebruikelijke stijlen, en McHale doorloopt verschillende looks totdat zijn personage, dat al arriveert in de hoop uit dit wiel van oneindige wedergeboorte te stappen en op te houden te bestaan, genoegen neemt met een betovering in een realistisch afgebeelde besneeuwde stad – New York, zou ik zeggen – in gesprek met een eenzame uitvinder. McHale voegt ook gedurende een paar seconden de gelijknamige olifant toe aan een verwijzing naar de gelijkenis van de blinde mannen die zich voorstelden dat dat dier een ander soort beest was, afhankelijk van waar ze hun handen plaatsten.
Elke animator (of team) integreert zijn positie in het spel – en de aard van het spel zelf – in zijn verhaal. Het op het scherm geboren personage van Ward vraagt zich af: “Wat ben ik? Ik weet het niet zeker.” In het tweede deel laten Sugar en Jones-Quartey hun verteller zeggen: ‘Ik voelde hoe mijn bestaan zich in beide richtingen uitstrekte, terug naar niets voordat er iets gebeurde en vooruit naar niets nadat het allemaal voorbij was. En als alles ook een begin en een einde heeft, dan was dat nog maar de helft.’ Dankzij de conclusie, en die is ontroerend, brengt McHale alles op orde; gezien het gefragmenteerde proces en de veranderingen tussen en binnen elke sectie, voelt het opmerkelijk samenhangend en opzettelijk aan. Maar metamorfose is de ziel van animatie.
Als ‘The Elephant’, door het netwerk beschreven als ‘een creatieve ervaring’, vóór de release was verschenen, zou het zeker samen met vier andere animatieseries (drie van Adult Swim) op mijn site zijn verschenen. Favorietenlijst 2025. Het vereist een tweede kijkbeurt en we raden je aan om “Behind the Elephant” te bekijken voor meer informatie. Misschien wil je het zelfs twee keer bekijken.
