Een van de slechtste films van M. Night Shyamalan begon als een verhaaltje voor het slapengaan voor zijn kinderen

M. Night Shyamalan’s fantasie “Lady in the Water” uit 2006 is een behoorlijk verschrikkelijke film. Het is een sappig sprookje met een druipend, ondraaglijk gevoel van eigenbelang. De mythologie is stom en het lijkt erop dat Shyamalan het allemaal verzonnen heeft terwijl hij verder ging. Het verhaal volgt een personage dat letterlijk Story heet (Bryce Dallas Howard) terwijl hij verschijnt in het zwembad van een appartementencomplex in Philadelphia. Ze trekt in bij de supervisor van het appartement, Cleveland (Paul Giamatti), en hij moet haar behoeften en aard begrijpen. Het is vanaf het begin duidelijk dat Story een naiad is – een Narf – die beweert uit de ‘Blauwe Wereld’ te komen met een missie van het allergrootste belang.

De aanwezigheid van Story onder mensen heeft ook enkele kwaadaardige magische wezens aangetrokken. Er ligt een groep moorddadige, wolfachtige plantenmonsters op de loer in de struiken genaamd Scrunts, evenals zijn verdedigers, een gewelddadig trio van aapachtige monsters die gezamenlijk Tartutics worden genoemd. De termen “Narf”, “Scrunt” en “Tartutic” worden aan Cleveland gegeven door een oudere Chinese buurman (June Kyoto Lu), ook al klinken die woorden niet Chinees. Het appartementencomplex zit vol excentrieke excentriekelingen, waaronder één hij wordt gespeeld door Shyamalan zelf. In het bijzonder is een van de buren een filmcriticus genaamd Farber, gespeeld door Bob Balaban. Hieronder meer over hem.

Iedereen die ‘Lady in the Water’ heeft gezien, zal niet verbaasd zijn als hij hoort dat het gebaseerd is op een verhaal dat Shyamalan ’s nachts aan zijn kinderen vertelde. Het heeft de vrijlopende, steeds veranderende vorm van iets waaraan voortdurend iets wordt toegevoegd. Pas op het einde werd een mythologie geboren. Shyamalan sprak veel over de oorsprong van “Lady in the Water” in 2006, onder meer in een interview met Time magazine. Hij verzon het letterlijk terwijl hij verder ging.

Het lijkt erop dat Shyamalan de gewoonte had om verhaaltjes voor het slapengaan voor zijn kinderen te verzinnen. Hij zei dat hij begin jaren 2000 in beslag was genomen door een bepaald soort fantasieverhaal, terwijl hij (net als de rest van de wereld) de Harry Potter-romans las. Hij verdiepte zich ook in de fantasyklassiekers van JRR Tolkien de werken van Roald Dahl. Dit gebeurde toen haar kinderen 10 en 6 waren (de oudste is nu in de twintig). Het verhaal van “Lady in the Water” was echter breder dan zijn gebruikelijke verhalen. ‘Hij had een soort onverklaarbaar magnetisme waardoor hij groter wilde worden’, zei ze. “We bleven erover praten en ik zei het nog een keer, wat niet normaal is, dus het bleek een anomalie te zijn.”

De regisseur zei dat het verhaal geleidelijk ontstond en legde uit:

“Nacht na nacht, vele, vele nachten. En toen het eenmaal voorbij was, was er een periode waarin we erover praatten. Ik begon het meer op te sporen. Er was een echt gevoel dat ik iets volgde en ik wist niet waarom ik het volgde. Natuurlijk kan het een teken van mentale instabiliteit zijn. Of ik denk dat het meer populaire geloof een teken zou zijn dat iemand zo excentriek wordt dat het ontoegankelijkheid of irrationaliteit wordt, wat een mogelijke toekomst is voor een kunstenaar.”

Het is geen verrassing dat Shyamalan begon te praten over de ambities van een kunstenaar, gezien de thema’s en slotgebeurtenissen van zijn film. Omdat zijn Narf Story heet, kun je er zeker van zijn dat het idee van storytelling de kern vormt van ‘Lady in the Water’.

Shyamalan zag zichzelf duidelijk als iemand die zo creatief, zo brutaal en zo excentriek was dat de wereld hem gewoon niet aankon. Als een criticus zijn ideeën verwierp, was het de criticus die ongelijk had, en niet hij. Hij zei dat hij gewoon terughoudend was om zijn wildste ideeën te delen. Op zijn arrogante manier vervolgde hij met te zeggen dat “de angst voor buitenstaanders – en met buitenstaanders bedoel ik iedereen die ik niet ben – is dat het eerste teken van onorthodox zijn daar een symptoom van is. Dat is één kant van de kwestie.”

Shyamalan speelt een schrijver in “Lady in the Water” en Story verscheen uit de Blauwe Wereld om hem te inspireren. Shyamalan, legt hij uit, zal een boek schrijven dat zo belangrijk is dat het een toekomstige president zal inspireren, en dat de president de wereld ten goede zal veranderen. Dat is een mooi schouderklopje.

Bovendien bewijst Farbers personage, een filmcriticus, herhaaldelijk dat hij ongelijk heeft over Story en de aard van het bestaan ​​ervan. Farber adviseert Cleveland over de stijlfiguren en valkuilen van de cinema, waarbij hij benadrukt dat goede fantasyverhalen de neiging hebben een bepaalde kant op te gaan. Wanneer Farber wordt geconfronteerd met een Scrunt, zijn zijn veronderstellingen over wat er daarna zal gebeuren zo verkeerd dat hij wordt verscheurd. Shyamalan schreef niet alleen een film waarin zijn geschriften de wereld redden, maar ook één waarin een filmcriticus wordt vermoord omdat hij ongelijk had over hem. ‘Lady in the Water’ is een enorme egotrip voor een regisseur die tot dan toe een lieveling van Hollywood was geweest.

Natuurlijk haatten critici “Lady in the Water”. Het heeft een goedkeuringsscore van 25% op Rotten Tomatoes, gebaseerd op 212 beoordelingen.