deNet als de verpulverde cyborg van Arnie aan het einde van T2, is de Terminator-franchise lang voorbij het punt gebleven waarop hij voldoende functioneel was. Elke film sinds de Dag des Oordeels is een teleurstelling of een regelrechte ramp geweest, en de spin-offs van de videogames hebben het niet veel beter gedaan. Hoewel er een aantal behoorlijk goede zijn verschenen, zoals Terminator: Resistance uit 2019, is er in ongeveer 30 jaar geen geweldige Terminator-game geweest.
Het is dus volkomen logisch dat Terminator 2D: No Fate zou proberen onze verbrijzelde toekomst te herstellen door terug te reizen naar het verleden. Ontwikkelaar Bitmap Bureau grijpt terug naar de hoogtijdagen van de serie door het verhaal van de Dag des Oordeels te vertellen via een mix van retro-gameplaystijlen uit de jaren ’80 en ’90. Het resultaat is een fascinerende en vaak emotionele terugkeer, hoewel deze ironisch genoeg het sterkst is als deze zich afwendt van de film van James Cameron.
Terminator 2D begint enkele jaren vóór de gebeurtenissen in de film en beschrijft de mislukte poging van Sarah Connor om de Cyberdyne-systemen te saboteren voordat ze in het Pescadero-ziekenhuis werd opgesloten. Deze vroege niveaus, waarin Sarah zich een weg baant door een bende bandieten, politie en onderzoekers die gevaarlijke materialen dragen, behoren tot de beste in het spel. Bitmap Bureau doet geweldig werk door de ruige prestaties van Linda Hamilton vast te leggen in een handvol pixels, terwijl de scenario’s een indrukwekkende verscheidenheid uitdrukken op basis van eenvoudige arcade-fundamentals.
Het momentum zet zich voort in de toekomst, waar je een paar niveaus doorbrengt met het vechten tegen de legers van Skynet als een volwassen John Connor in een door kernwapens verwoest Los Angeles. Terminator 2D voert het spektakel hier op, met laserwapens en brandgranaten opgesteld tegen chromen T-800’s en verschillende enorme mini-bazen. Het gedeelte culmineert in een spannend gevecht tegen een vliegende Hunter-Killer-baas, waartegen Bitmap Bureau al het vuurwerk afvuurt dat zijn 16-bit-esthetiek mogelijk maakt.
Geen lot verliest een deel van zijn momentum zodra de Dag des Oordeels is bereikt. Het middengedeelte repliceert belangrijke scènes uit de film in speelbare vorm, zoals de achtervolgingen die het verhaal afsluiten. Maar deze voelen zich overdreven beperkt door de zelfopgelegde beperkingen van het spel en zijn niet erg spannend om te spelen. Beter gediend zijn de vechtscène van Arnie in de bar en de ontsnapping van Sarah Connor uit Pescadero, waarin respectievelijk vechtspelprincipes en stealth worden toegepast. Hoewel ze elegant en goed ontworpen zijn, verdienen deze ideeën meer ruimte om te ademen.
T2D herwint zijn vroegere enthousiasme in de laatste levels, ook al bereikt het verhaal zijn epiloog sneller dan de eigenlijke film. Gelukkig is het einde, zoals altijd het geval is in Terminator, niet echt het einde. Net als zijn arcade-voorouders legt No Fate veel nadruk op herspeelbaarheid. De moeilijkere modi dagen je niet alleen uit met aangepaste plaatsing van de vijand, maar het voltooien van de Story Mode ontgrendelt nieuwe paden die alternatieve toekomsten verkennen, afhankelijk van Sarah’s keuzes.
Hoewel No Fate de naald bij Terminator-games niet zo vaak beweegt als ik zou willen, slaagt het er wel in om de klok voor de interactieve arm van de serie opnieuw in te stellen. Het is een duidelijke herinnering dat Terminator grootsheid op het gebied van gaming omvat.
Terminator 2D: No Fate is nu beschikbaar; £ 24,99
