Ere wie ere toekomt: Sony’s nieuwigheid Anaconda is een innovatieve benadering van recycling van intellectueel eigendom. Het volgt vier beste vrienden van de middelbare school die op middelbare leeftijd herenigd worden om hun favoriete film uit 1997 opnieuw te maken – de originele film van Luis Llosa, beschouwd als een cultklassieker, maar verre van onberispelijk – om vervolgens in een situatie terecht te komen die vergelijkbaar is met het uitgangspunt van de film. Deze eerste vonk is echter waar de geneugten van niet-herstarten beginnen en eindigen. Ondanks dat er grote komieken als Jack Black en Paul Rudd in voorkomen, is de film bijna verstoken van gelach, is er zelden samenhang in zijn eenvoudige actiethrillermomenten en is hij soms zelfs visueel onaangenaam op een manier die de voorkeur geeft aan thuiskijken. Streamen, NAAR DE EN kannibalisme in de studio Ze hebben de theatrale ervaring nog niet vernietigd, maar misschien zouden ze dat wel moeten doen.
In de openingsproloog zien we een mysterieuze jonge vrouw, Ana (Daniela Melchior), door de Amazone vluchten terwijl gewapende mannen op haar jagen. Het duurt niet lang voordat een van deze aanvallers wordt gevangengenomen door een gigantische anacondaslang, op een manier die het midden lijkt te houden tussen een enge onthulling en een zakelijke presentatie. Vanaf het begin voelt de presentatie onvolledig en niet veeleisend, waardoor de toon wordt gezet voor wat komen gaat.
Deze grimmige introductie heeft alle audiovisuele kenmerken van een B-klasse actiefilm, maar Anaconda het breekt al snel uit deze filmische modus vanwege de meer op komedie gerichte scènes, zoals een tussenfilmpje van een videogame dat terugkeert naar het spel. Het contrast neemt af, de scherptediepte neemt toe en de uitvoeringen krijgen die studiokomedietoon, waarbij de ene acteur meer probeert te improviseren dan de ander. Hier ontmoeten we Doug (Jack Black), een gefrustreerde bruiloftsvideograaf uit Buffalo die erop staat de banale suggesties van zijn klanten te negeren ten gunste van zijn meer gestileerde genres, of wat hij ‘trouwfilms’ noemt.
Wanneer Dougs vrouw en kinderen een verrassend verjaardagsfeestje voor hem geven, arriveren al zijn oude vrienden, waaronder Griff (Paul Rudd), een worstelende acteur; de onlangs gescheiden Claire (Thandiwe Newton), met wie Griff ooit een relatie had; en Kenny (Steve Zahn), een alcoholist en Dougs voormalige collega. Terwijl ze herinneringen ophalen aan de lo-fi korte films die ze als kinderen maakten, onthult Griff dat hij, door een vreemd toeval, de filmrechten heeft verworven op de oude universiteitsfavoriet van de groep, Anacondaen wil dat iedereen creatieve voldoening vindt door een remake te filmen met een klein budget in Brazilië. Na wat overtuigingskracht geeft Doug toe en stemt hij ermee in om te schrijven en regisseren, terwijl Kenny films en ex-vriendjes Griff en Claire aantrekkelijke avonturiers spelen. Geeft de eerste van verschillende montages aan die zijn ingesteld op “Anaconda“door Niki Minaj.
Anaconda is een fascinerende mislukking bij het witwassen van intellectueel eigendom.
Sony-afbeeldingen
Al met al is het geen slecht uitgangspunt, gezien de focus ervan mensen die hun creatieve vonk weer aanwakkeren. De film die volgt is echter verre van geïnspireerd. Ana, de vrouw uit de proloog, wordt tijdens het filmen de kapitein van de boot van de groep en draagt de andere, meer traditioneel dramatische helft van de film met zich mee terwijl de anonieme huurlingen de achtervolging in zetten, waardoor Doug gedwongen wordt om meteen te herschrijven. Het duurt niet lang voordat er een gigantische slang bij betrokken is, of misschien zijn het er twee. Het kan soms moeilijk zijn om te vertellen. De film kan visueel onbegrijpelijk zijn, waardoor het onduidelijk wordt tegen wie de dialoog van sommige personages is gericht, of zelfs tegen wie zich daadwerkelijk in een bepaalde scène op de rivierboot bevindt, waar een groot deel van het verhaal zich afspeelt. Ana lijkt bijvoorbeeld volledig uit de film te verdwijnen, ondanks dat ze zeker aan boord van het schip is, wat niet bepaald veel goeds voorspelt voor een conflict waarin Doug haar ten koste van haar vrienden in de film betrekt. Wat zie je in haar? Voelt hij zich tot haar aangetrokken? Het verhaal voelt te geïmproviseerd aan om te worden beantwoord, wat vooral ironisch is voor een film die de draak steekt met Hollywood-producties die beginnen zonder volledige scripts.
EN Anaconda tenminste grappig? Misschien gezien de typische energie van Jack Black, maar de komedie is ook te sardonisch voor een film die op oprecht terrein begint. Daarnaast regisseerde regisseur Tom Gormican ook de romantische komedie uit 2014 Dat ongemakkelijke momenteen van de meest terloops kleingeestige films in zijn genre (“Moet ik naar de begrafenis van haar vader gaan of zou dat te gênant zijn?”), dus misschien is dat geen verrassing. Er is geen oprechtheid in de hoofdpersonen of in de uitvoeringen van de acteurs. De charme van Rudd met zijn grote ogen gaat schuil onder een vreemd optreden waarin hij zich begeeft in het territorium van Jim Carrey, maar zonder de elasticiteit. Zahn speelt een volslagen idioot en zijn verslaving wordt als amusementsmiddel naar voren gebracht. Newton is er ook, maar hij krijgt niet veel materiaal om mee te werken. Samen moet het kwartet worstelen om een dynamiek op het scherm te vinden die werkt, aangezien elke acteur vrijwel willekeurig tussen heteroman en grappige man wisselt. Zeker, deze grappen mogen niet in steen gebeiteld zijn, maar je kunt ook de wanhoop voelen waarmee ze zwaaien terwijl ze proberen erachter te komen, alsof de film ‘LAUGH NOW’-borden oplicht voor het studiopubliek, in plaats van hen herkenbaar menselijk gedrag voor te stellen waar ze plezier mee kunnen hebben.
Ondanks hun talent heeft de cast moeite om chemie te creëren.
Sony-afbeeldingen
De enige uitzondering is een minder belangrijk personage dat ze in Brazilië ontmoeten, de slangenhandelaar Santiago (Ik ben er nog steeds’s Selton Mello), die zijn slang meeneemt naar de shoot. Het komt het dichtst in de buurt Anaconda moet een personage hebben dat niet snauwt naar het meta-uitgangspunt van de film, en opgesloten zit in een vreemde, vertederende uitvoering die zijn dynamiek met zijn huisdierenslang behoorlijk vertederend maakt, maar de film blijft zich terugtrekken van Black, Rudd en co. rolde met zijn ogen. Deze oneerbiedige toon is ook volkomen in strijd met een verhaal over underdogs die hun creatieve vlam weer aanwakkeren, maar die tijd hebben om na te denken over thema’s in een dwaze komedie… Wacht, verwijder dat. De dwaze komedie heeft tijd, en die heeft er ook veel, gezien de eindeloze grappen over personages die een thema proberen te vinden voor de film die ze maken. Dit is niet het geval Tropische donderwaar grappen over de film worden gerechtvaardigd door de nabijheid van de verhaalsector. Zijn Anacondaeen film die denkt dat hij alles belachelijk maakt wat Hollywood verkeerd doet, maar eigenlijk alleen maar zijn eigen tekortkomingen ad nauseam blootlegt.
Als de film op zijn minst competent was toen hij op gang kwam, zou het gemakkelijker zijn om te vergeven. Helaas is het een visueel slib, met een lukrake enscenering die niet alleen alles verdoezelt dat eng of opwindend zou zijn, maar ook alle actie-komediebeats. Erger nog, het schakelt zo vaak over van volledige duisternis naar verblindend licht (of de witte gloed van Dougs laptopscherm terwijl hij het script schrijft) dat de film ronduit pijnlijk wordt om naar te kijken in de bioscoop. Aan de andere kant helpt het turen door de actiescènes misschien om af te leiden van hoe slordig alles in elkaar zit.
In Anacondade grappen, actiescènes en het algemene verhaal houden zich zelden aan de concepten van opzet en beloning, dus het voelt allemaal kunstmatig gegenereerd, alsof er geen menselijke intelligentie achter het stuur zit. Er is intelligentie voor nodig om een film over domme mensen te maken, maar het zelfreflexieve uitgangspunt is het enige semi-interessante element. Al het andere is ronduit ellendig.
