Te vaak zien mensen het de uitdrukking “gebaseerd op een waargebeurd verhaal” en te veel focussen op het ‘waargebeurde verhaal’-gedeelte, terwijl het ‘gebaseerd op’-gedeelte wordt overgeslagen. Het is een probleem dat al sinds het begin van de cinema bestaat (zo niet eerder), en dat van alles heeft voortgebracht, van ‘print the legend’-achtige hagiografie tot mensen die zichzelf in levensgevaar brengen. Maar het is niet allemaal de schuld van het publiek. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat honderden gewetenloze venters, propagandamannen en reclamebedrijven maar al te graag kaartjes hebben verkocht met behulp van de aantrekkingskracht van de veronderstelde realiteit als het om films en televisie gaat. In sommige gevallen gaat dit zo ver dat de advertenties minder op verkoop lijken en meer op een soort vertrouwensspel.
Verschillende films die deze feestdagen zijn uitgebracht, zijn gebaseerd op waargebeurde verhalen: “The Testament of Ann Lee”, “Song Sung Blue” en “Avatar: Fire and Ash” (Oké, ja, ik maak een grapje met die laatste). “Marty Supreme” van Josh Safdie bevat noch in de reclame, noch in de aftiteling een disclaimer over de realiteit ervan, en het is waar dat veel van de buitensporige elementen en scènes van de film fictie zijn. Hoewel niet kan worden gezegd dat de film per se op een waargebeurd verhaal is gebaseerd, is hij in feite gebaseerd op een echt persoon. In de film speelt Timothée Chalamet Marty Mauser, een New Yorkse hustler die elke truc gebruikt die hij tot zijn beschikking heeft om te proberen wereldkampioen pingpong te worden. Mauser is gebaseerd op Martin “Marty” Reisman, een pingpongspeler uit New York en ooit kampioen. Daarom is “Marty Supreme” niet per se gebaseerd op een waargebeurd verhaal, maar op de werkelijkheid.
De echte Marty Mauser was Marty Reisman
“Marty Supreme” speelt zich af in 1952, en de reden waarom is niet willekeurig. Om te beginnen was het in de jaren vijftig dat de populariteit van de tafeltennissport (ook bekend als pingpong) zich verder uitbreidde dan de Engelse oorsprong en ook Aziatische landen omvatte. Zoals geïllustreerd in de film van Safdie heeft deze populariteit ertoe geleid dat deze landen vaker meedoen aan officiële kampioenschappen. De Japanse gouden medaillewinnaar in het herenenkelspel uit 1952, Hiroji Satoh, is waarschijnlijk de inspiratie voor het personage Endo in de film, gespeeld door Koto Kawaguchi, die Marty’s professionele rivaal wordt. Bovendien zagen we in de jaren vijftig de introductie van schuim in klassieke tafeltennisbats, waardoor het spel verder werd getransformeerd. Deze ontwikkeling wordt ook in de film vermeld, zij het op een vertekende manier.
De belangrijkste reden voor de historische setting van de film is natuurlijk dat deze losjes gebaseerd is op het leven van Marty Reisman. Hoewel de meeste incidenten in de film fictief zijn, is de geest van Reisman overal in Mauser te zien. Net als zijn tegenhanger in de film werd Reisman geboren in een Asjkenazisch-joods gezin en was hij al op jonge leeftijd geobsedeerd door pingpong. Hij vocht voor geld in verschillende tafeltennisclubs en nam uiteindelijk deel aan talloze kampioenschappen, waarbij hij tussen 1946 en 2002 in totaal 22 titels won. Tijdens zijn leven werd hij zo’n zichtbaar en flamboyant personage dat hij niet alleen komische routines uitvoerde voor onder meer de Harlem Globetrotters (zoals te zien in de film) en in talkshows verscheen, maar hij werd ook bekend om zijn kenmerkende stijl, aangezien hij vaak felgekleurde kleding en een soort hoed droeg. gevoeld. Dus hoewel noch de Mauser-kostuums, noch de virale jassen en andere gadgets uit de film op Reismans stijl lijken, zetten ze zijn flair voor flitsende mode voort.
“Marty Supreme” is een voorbeeld van Safdie’s losse, interpretatieve benadering van de werkelijkheid
Hoewel “Marty Supreme” en Chalamets optreden onmiskenbaar een eerbetoon zijn aan Reisman, zou het verkeerd zijn om de film een 1:1-aanpassing van diens leven te noemen. In tegenstelling tot veel andere films die losjes gebaseerd zijn op echte mensen of gebeurtenissen, zetten Safdie en co-schrijver/co-redacteur Ronald Bronstein “Marty Supreme” een aantal stappen verder dan de waarheidsgetrouwheid van de periode. Eigenlijk is het productieontwerp (met dank aan Hollywood-legende Jack Fisk) en kostuumontwerp (door Miyako Bellizzi) lijken trouw te zijn aan de jaren vijftig, net als alle diegetische muziek. Toch is de originele partituur van Daniel Lopatin een elektronische fantasie, die een geluid creëert dat net zo 2025 is als dat het doet denken aan de soundtracks uit de jaren ’70 en ’80 van de Duitse elektronische muziekgroep Tangerine Dream. Safdie en muziekbegeleider Gabe Hilfer versterken de sonische regie van Lopatin en vullen de film met een overvloed aan pop/rock-drops uit de jaren 80.
Dit alles wil zeggen dat Safdie en “Marty Supreme” opzettelijk een gefictionaliseerde wereld creëren die is samengesteld uit een mix van verschillende elementen, waarbij het historische en het ahistorische worden gecombineerd. Het maakt de film tot een bedwelmende ervaring, waarbij de kijker opzettelijk wordt losgekoppeld van elk gevoel van afstand dat wordt gecreëerd door de historische setting of de attributen van het verhaal in het algemeen. Op deze manier kan Safdie het publiek rechtstreeks in dezelfde emotionele hoofdruimte plaatsen als Marty Mauser, waardoor de verschillende chaotische gebeurtenissen veel krachtiger en onmiddellijker aanvoelen. Als gevolg hiervan is de film emotioneel veel waarheidsgetrouwer. Hoewel ‘Marty Supreme’ misschien niet gebaseerd is op een waargebeurd verhaal, is het in feite gebaseerd op een echt persoon, en zoveel aspecten van Marty Reisman – zijn bedrieglijke karakter, zijn liefde voor pingpong, zijn zwakheden en zijn kleine triomfen – worden in de film afgebeeld.
“Marty Supreme” is overal in de bioscoop te zien.
