Van Roberto Scucci
| Gepubliceerd
Als menselijke klonen 3D-geprint zouden kunnen worden, zou ik eindelijk een band kunnen beginnen met kopieën van mezelf die waarschijnlijk geen creatief verschil zouden hebben. Ik maak eigenlijk een grapje, omdat ik absoluut een manier zou vinden om het met mezelf oneens te zijn zodra de verveling de overhand neemt, omdat er zoveel aangename versies van mij in mijn omgeving rondzweven.
Dat is niet precies hoe de dingen werken Mickey Mouse 17 (2025), maar het is dichtbij genoeg om het uitgangspunt onmiddellijk verontrustend te maken. Hier hebben we een jongen die zich aanmeldt voor steeds gevaarlijkere missies op een mysterieuze ijsplaneet die altijd tot zijn dood zullen leiden, gevolgd door het afdrukken van een nieuw duplicaat van het lichaam en het herstellen van zijn back-upherinneringen, zodat hij het voor altijd opnieuw kan doen.
Mickey Mouse 17 het klinkt misschien als een dystopische nachtmerrie, en dat is het ook, maar het is ook een van de beste duistere komedies die dit jaar uitkwam, dankzij de toewijding van Robert Pattinson om als een lappenpop heen en weer te worden geslingerd en in een brandende vuilstortkoker te worden gegooid elke keer dat zijn lichaam hem uiteindelijk in de steek laat.
Het is een verhaal over de gevaren van kolonisatie en wat er gebeurt als je wordt gereduceerd tot een hernieuwbare hulpbron, je menselijkheid wordt ontnomen en je wordt behandeld als een wegwerpmens. Als je een nieuw lichaam hebt klaargemaakt en klaar om te gaan terwijl een eerdere versie van jezelf nog leeft, leer je snel dat alleen zijn met je kloon niet noodzakelijkerwijs zo leuk is als je zou denken.
Mickey Barnes, Mickey 17, Mickey 18… Hetzelfde maar anders
Mickey Mouse 17 draait om Mickey Barnes, de ultieme slapper, wiens briljante plan om een woekeraar in de niet al te verre toekomst te vermijden inhoudt dat hij zich vrijwillig moet inzetten om een bevroren planeet te helpen koloniseren die bekend staat als Niflheim. Om dit te doen, stemt hij ermee in om “vervangbaar” te worden, wat betekent dat zijn fysieke lichaam talloze keren zal worden gedood, om vervolgens een nieuw lichaam te creëren waarin zijn bewustzijn wordt geüpload. Mickey wordt, bij gebrek aan een betere uitdrukking, keer op keer door de vleesmolen geduwd terwijl het aantal doden gestaag stijgt.
Wanneer de zeventiende versie van Mickey Mouse voor dood wordt achtergelaten door zijn vriend Timo (Steven Yeun), wordt Mickey Mouse 18 gedrukt door de machthebbers, namelijk de incompetente en corrupte politicus Kenneth Marshall (Marco Ruffalo) en zijn slinkse en dominante vrouw Ylfa (Toni Collette). Hier is het probleem: Mickey 18 is enorm agressief en heeft geen idee dat Mickey 17 is gered door dezelfde wezens, bekend als creepers, die hij oorspronkelijk moest vangen voor studie op Niflheim. Uiteraard verachten de twee klonen elkaar, maar de zaken worden nog ingewikkelder wanneer ze allebei een relatie krijgen met Nasha (Naomi Ackie), die al betrokken was bij Mickey 17.
Na de verwachte seksuele experimenten die je van dit soort situaties zou verwachten, doet zich een andere complicatie voor in de vorm van Marshalls gelofte om alle dubbele klonen te elimineren, die hij multiples noemt. Hoewel het redelijk is om aan te nemen dat het stuiteren van het bewustzijn van het ene lichaam naar het andere zeer desoriënterend zou zijn, stelt Mickey 17 een alternatieve oplossing voor. Hij stelt voor dat hij en zijn opvolger omwille van de efficiëntie hun taken mogen afwisselen en afwisselen. Ze proberen tenslotte een planeet vol vreemde wezens te koloniseren, en al deze futuristische technologie moet duur zijn.
Omdat hij uit de eerste hand weet dat creepers geen vijandige monsters zijn, maar medelevende, vindingrijke wezens, formuleert Mickey een plan dat het hele systeem op zijn kop dreigt te zetten. Dit leidt tot spanningen tussen hem, zijn kloon, Nasha, Marshall en Ylfa, waardoor de kolonisatie-inspanning zelf in gevaar komt.
Heerlijk doodsbang
ALS Robert Pattinson steeds meer losgeslagen rollen op zich neemt, Mickey Mouse 17 het lijkt de perfecte volgende logische stap in zijn carrière. Zijn vermogen om volledig onbewogen te blijven in situaties die alleen maar als absurd kunnen worden omschreven, is een van de redenen waarom hij hier gedijt. Terwijl de sociale orde in 2050 instort, kun je hem praktisch horen grijnzen terwijl verschillende herhalingen van Mickey mompelen “naai hem” en zichzelf gewillig in compromitterende situaties brengen, schijnbaar uit liefde voor het spel. Nadat hij zo lang het tergend vervangbare systeem heeft doorstaan, heeft hij weinig meer te verliezen terwijl er steeds nieuwe lichamen van de printer rollen.
Tegelijkertijd zorgt de vervangbaarheid ervan voor problemen die het klooninitiatief helemaal dreigen te vertragen, tenminste totdat de verantwoordelijken zich realiseren dat er zelfs nog meer manieren zijn om hun onderdanen uit te buiten. Maatschappijkritiek in Mickey Mouse 17 het is openlijk, maar het voelt nooit betuttelend, prekerig of overdreven verklarend aan. Je mag in deze wereld bestaan, de machtsstructuren die spelen observeren en zien hoe de gevolgen zich ontvouwen zonder dat de thema’s in je hoofd worden gehamerd.
De ware vreugde van Mickey Mouse 17 komt door het kijken naar meerdere Robert Pattinsons die omgaan met deze sombere bureaucratische nachtmerrie, allemaal uitgeput, verveeld en diep overweldigd. Het resultaat is een constante stroom macabere humor doorspekt met absurditeit. Een intense oefening in exploitatie en verkenning, Mickey Mouse 17 het is volledig toegewijd aan zijn satire, en je kunt het nu meteen streamen op Max.
