Van Roberto Scucci
| Bijgewerkt
Zoals de “Voor velen eindigende uitleg”-inhoud blijft komen na de finale van seizoen 1 deze week, ik heb hetzelfde probleem als daarna Die van de Chair Company Afsluiting van het eerste seizoen. Ik ren rond op prikborden en YouTube-konijnenholen om te zien wat mensen te zeggen hebben, maar ik vind alleen samenvattingen die eindigen met “dus, wat denk je ervan?”
Dat is echter het probleem, want ik wist eerst niet wat ik ervan moest denken. Ik hoopte dat iemand anders het mij zou vertellen, dan zou ik over die gedachten nadenken en er misschien zelf een paar bedenken zodra de creatieve sappen begonnen te stromen.
Deze wrok die ik koester tegenover de moderne televisiekritiek leidde mij echter rechtstreeks naar datgene waar ik eigenlijk naar op zoek was in mijn evaluatie van Voor velen: Luister niet naar de bijenkorfgeest. Ik ben een individu met mijn eigen gedachten, mijn eigen logica, mijn eigen dromen en verlangens. Hoewel het nuttig is om de perspectieven van anderen als uitgangspunt te nemen, is het uiteindelijk aan mij om voor mezelf na te denken en erachter te komen waarom ik me tot nu toe zo voel over de serie.
De strijd van Carol (Rhea Seahorn) is begonnen Voor velen het is bedrieglijk eenvoudig. Zijn individualiteit staat in direct contrast met de ultieme vorm van conformiteit in de Anderen, een vreemdeling ras waartoe op dertien na alle mensen op aarde zich hebben aangesloten vanwege een genetische of cognitieve afwijking. Zelfs onder deze dertien achterblijvers zijn de meesten bereid met de stroom mee te gaan, omdat de Anderen hen goed behandelen en hen vreedzaam samenleven en onbeperkte middelen bieden.
Het probleem is dat hoewel de Anderen op het eerste gezicht welwillend lijken en misschien zelfs denken dat ze dat zijn, hun primaire doel is om de planeet voor hun eigen doeleinden te veroveren en daarbij de mensheid uit te roeien.
Carols strijd wordt verder gecompliceerd door nieuw verdriet over het verlies van zijn vrouw Helen (Miriam Shor) en de eenzaamheid die volgt op de dood van een geliefde in deze omstandigheden. Zij is het tegen de Anderen, en hoewel ze soms hun charmes herkent, en op sommige punten zelfs bezwijkt voor hun utopische verleidingen, heeft ze nog steeds het gevoel dat er iets grondig mis is. Hij begrijpt dat dit niveau van groepsdenken iets vreselijks, verschrikkelijks, niet goeds, heel slecht is, maar het kost tijd voordat dat besef volledig kristalliseert.
Zodra Manousos Oviedo (Carlos-Manuel Vesga), een andere overlevende, met haar in contact komt, wordt het beeld duidelijker, met als hoogtepunt een atoombom die bij haar voordeur wordt afgeleverd, omdat ze allebei beseffen wat er moet gebeuren.
Meer compliance en kunstmatige intelligentie
Als je bekend bent met hoe generatieve AI werkt, zul je parallellen ontdekken Voor velen ze zijn onmogelijk te negeren. De hele serie leest als een aanklacht tegen hoe kunstmatige intelligentie het onafhankelijke denken geleidelijk kan vertroebelen. Ik beweer niet dat elk gebruik van AI inherent slecht is, maar wat Gilligan wint hier presenteert is een duidelijk tweesnijdend zwaard. Terwijl de Anderen fungeren als een alwetende bron van informatie, weerspiegelen Carol’s interacties met Zosia (Karolina Wydra) de manier waarop ik met ChatGPT omga als ik een maaltijdplan probeer te bedenken om de 5 pond die ik tijdens de feestdagen ben aangekomen, kwijt te raken.
Ik kan inloggen op een AI-platform, mijn frustratie uiten dat mijn coole t-shirts een beetje krap aanvoelen, mijn doelen schetsen en meteen een douche van geruststelling krijgen. Een lichte gewichtstoename tijdens de vakantie is normaal. Ik durf het onder ogen te zien. Ik ben slim om proactief te zijn. Ik zou trots op mezelf moeten zijn.
In eerste instantie is het vleiend. Deze ogenschijnlijk alwetende en welwillende kracht vertelt me precies wat ik wil horen. Het is ontworpen om mij bezig te houden door mijn gevoelens te valideren. De anderen binnen Voor velen ze werken op dezelfde manier en weerspiegelen wat we nu ChatGPT-psychose noemen.
In Carols wereld zijn aan die vleierij voorwaarden verbonden. Wanneer zijn frustratie verandert in verbaal geweld of fysiek geweld jegens zijn voortdurend glimlachende bezoekers van Kepler-22b, vertrekken de Anderen in angst voor hun veiligheid. Deze emotionele terugtrekking brengt Carol in een spiraal van depressie, eenzaamheid en nihilisme.
Carol verlangt naar de aandacht, genegenheid en eenheid die ze bieden, ook al weet ze dat het beter is om volledig aan hun machinaties toe te geven. Om geaard te blijven, bestudeer hun gedrag. Hij weet dat ze niet kunnen liegen. Hij weet ook dat ze mensen eten.
Volg de kleuren om de geheimen van Pluribus te onthullen
De primaire spanning binnenin Voor velen komt voort uit Carols volharding dat de Anderen niet zijn wat ze lijken. Ze onttrekken hulpbronnen aan de aarde en de individualiteit van de mensheid is eenvoudigweg een obstakel voor hun uiteindelijke doel.
Geel, de kleur van het jasje dat Carol aan het begin van de serie draagt, staat voor geluk door individualisme. Blauw vertegenwoordigt de bijenkorfgeest, de conformiteit en twijfel die Carol ervaart wanneer deze krachten botsen. Deze kleuren verschijnen vaak samen op het scherm, wat versterkt hoe gemakkelijk deze ideologieën in elkaar overvloeien.
Het probleem met blauw is dat conformiteit niet zo gemakkelijk terzijde wordt geschoven. Carol beseft dat de Anderen goedhartig, zachtaardig, agressief meegaand en bijna verontrustend gastvrij zijn. De ironie is dat ze gastvrijheid bieden met behulp van middelen die niet van hen zijn, net zoals kunstmatige intelligentie die originele kunst hergebruikt en presenteert als eigen kunst. Deze tegenstrijdigheid veroorzaakt scheuren in hun gevel.
De Anderen weten alles wat publiekelijk bekend is, maar aangezien Carol nooit hardop heeft gezegd dat ze van het geluid van hoorns houdt, kan Zosia die informatie niet gebruiken. Op het moment dat Carol het onthult, verandert Zosia er onmiddellijk een wapen van, en Carol registreert de manipulatie vrijwel onmiddellijk.
Met andere woorden: Anderen zijn oprecht welwillend en meegaand, maar alleen als middel om een doel te bereiken. Hun doel blijft onveranderd. Ze kunnen niet liegen, maar Carol ontdekt in de finale dat ze de waarheid kunnen verdraaien door weglatingen.
Wanneer wordt onthuld dat ze van plan zijn haar assimilatie af te dwingen zodra ze erachter komen hoe ze haar bevroren eieren kunnen oogsten voor stamcellen, beseft Carol de valstrik. Ze zullen haar niet dwingen iets te doen zonder toestemming, maar zodra de niet-agressieve methoden zijn geperfectioneerd, wordt toestemming irrelevant en moeten ze worden stopgezet.
Gedurende het eerste seizoen botst geel, dat staat voor individualiteit, voortdurend met blauw, dat staat voor conformiteit en groepsdenken. Rood komt het palet binnen als symbool van geweld en deze kleuren overlappen elkaar herhaaldelijk.
Manousos, die de hulp van de Anderen volledig afwijst, bestuurt een gele auto, maar alleen voordat hij een blauw gemarkeerde gele ambulance naar Carol’s huis loodst. Ontelbare tinten blauw manipuleren ze allebei, ook al blijven hun motivaties diep geworteld in het geel.
Vriendelijkheid is gevaar
Voor velen eindigt het eerste seizoen met de komst van een atoombom, eerder aangekondigd in “Grenade”, wanneer de Anderen Carol vertellen dat ze haar er een zouden geven als ze erom vroeg. Vertraging is de sleutel.
Carol overweegt even om zich bij de Anderen aan te sluiten op zoek naar geluk. Manousos, die alleen maar haat koestert tegen de indringers, wacht geduldig op haar terugkeer terwijl hij werkt aan een plan om de wereld te redden.
Ondanks de aanvankelijke botsingen komen ze, geholpen door de taalbarrière, tot dezelfde conclusie. Assimilatie betekent uitsterven. De mensheid voelt zich misschien op haar gemak en tevreden, maar de individualiteit zal worden uitgewist en de Anderen zullen naar de volgende planeet verhuizen.
De Anderen worden moeilijker te haten juist vanwege hun prettige gedrag, maar ze weten precies wat ze doen. Ze kunnen niet liegen, maar ze onthullen niet noodzakelijkerwijs de hele waarheid. Voor zover wij weten is de Aarde de twintigste planeet die ze hebben bezocht met hetzelfde tragische achtergrondverhaal. Maar niemand heeft het hen ooit rechtstreeks gevraagd, dus waarom zouden ze die informatie vrijwillig verstrekken?
De Hive Mind vertelt ons, net als de AI-platforms die we vandaag de dag gebruiken, wat we willen horen. Het vleit, stelt gerust en verzacht de werkelijkheid. Als ChatGPT mij een idioot zou noemen nadat ik te veel kerstkoekjes had gegeten, zou ik de maaltijdplanning waarschijnlijk anders benaderen. In plaats daarvan houdt zijn gefabriceerde vriendelijkheid mij betrokken.
Volgens Carol en Manousos precies dat vriendelijkheid is gevaar. In een wereld vol manipulatieve blauwtinten, Gilligan wint vraagt ons om wat geler te blijven, met behulp van Voor velen als middel om deze boodschap over te brengen.
Voor velen wordt gestreamd op AppleTV+.
