Geschiedenis: June wordt na haar instorting met spoed naar het ziekenhuis gebracht, waar ze haar volwassen kinderen voor Kerstmis herenigt. In het ziekenhuis wordt het gezin geconfronteerd met conflicten uit het verleden.Herziening: Als je naar “Goodbye June” kijkt, is het alsof je een familiereünie binnenloopt waarvan je niet zeker wist of je erbij wilde zijn, maar niet weg kunt. Kate Winslet maakt zijn regiedebuut met een verstild drama over verlies dat vaker komt dan mist. De film is niet perfect en sommige delen slepen, maar hij slaagt erin de moeilijkheid van het afscheid te onderzoeken zonder te proberen alles netjes samen te vatten. Op een kleine twee uur groeit de film stilletjes op je af, waardoor je zowel verdrietig als opgelucht achterblijft. Voor kijkers die op zoek zijn naar een verhaal dat gezinsproblemen uit het echte leven weergeeft zonder eenvoudige oplossingen, is deze film een meeslepende kijkervaring.De plot draait rond juni (Helen Mirren), die instort en door haar zoon Connor (Johnny Flynn) en haar man Bernie (Timotheüs Spall), die nu aan geheugenverlies lijdt en met de situatie omgaat door zichzelf af te leiden met banale gewoonten. In het ziekenhuis wordt bij June terminale kanker vastgesteld, en al snel arriveren hun vier volwassen kinderen een voor een. Julia (Kate Winslet), de oudste, probeert het gezin bij elkaar te houden terwijl ze haar jonge gezin leidt; Molly (Andrea Riseborough), de middelste zus, heeft een scherpe tong en koestert oude wrok; en Elena (Toni Collette), de jongste, is een vrije geest en is teruggekeerd uit het buitenland met onzekere beloften van vrede. De film toont hun moeilijke interacties met ruzies, oude geheimen en stille momenten die hen langzaam dichterbij brengen.Wat opvalt aan de film is hoe het verdriet laat zien als iets dat gedeeld wordt door de hele familie, in plaats van zich te concentreren op slechts één persoon. Winslet houdt het verhaal gegrond en realistisch, net als de meeste personages. Deze film brengt een aantal van de beste acteurs van Groot-Brittannië samen en ze leveren allemaal sterke en consistente prestaties. De vakantiesetting is eenvoudig en niet overdreven sentimenteel. Het benadrukt emoties en maakt kleine gezinsroutines betekenisvol. Het tempo van het verhaal vertraagt af en toe, vooral wanneer de problemen van de broers de aandacht afleiden van het hoofdverhaal. Sommige scènes, zoals familieruzies of momenten aan het bed, zijn voorspelbaar, maar doen niets af aan sterkere momenten, zoals het gesprek tussen de zussen.De voorstellingen verheffen het materiaal. Mirren als June is een les in zelfbeheersing, en haar stille kracht en subtiele uitdrukkingen werken magisch. Winslet portretteert June als de onwillige lijm van de familie, haar emoties rauw maar beheerst. Riseborough als Molly biedt scherpe humor die de angst maskeert. Flynn als Connor brengt diepe emoties over zonder melodrama en blijft het eerlijkste personage in de film, en Collette als Helen zorgt voor een lichtheid die de zwaarte in evenwicht brengt. Spall completeert het gezin als Bernie, de onhandige vader wiens daden wijzen op gemiste kansen in het leven. Samen voelen ze zich als een echte familie, met natuurlijke rivaliteit en oprechte genegenheid, waardoor het verhaal authentiek wordt, zelfs als het script hapert.‘Goodbye June’ probeert geen vragen over de dood of familie te beantwoorden, maar blijft gewoon bij hen hangen, verward en onopgelost. Winslet toont belofte als regisseur en gaat met zorg en eerlijkheid om met intieme momenten. De film is niet flitsend of perfect, maar blijft volhouden en weet een impact achter te laten die je aan het denken zet over je relaties. Het is een vriendelijk en waarheidsgetrouw verhaal dat kijkers herinnert aan de schoonheid en pijn van afscheid nemen.
