Bestaat er een alternatieve realiteit waarin de shows van Bryan Fuller meer dan een paar seizoenen duren (als dat al het geval is)? Het is een geruststellende gedachte, maar ik betwijfel het. De visies van Fuller zijn te eigenzinnig om het reguliere publiek volledig te bereiken zonder ze te verwateren, en het is bekend dat de kunstenaar zelf dit standvastig weigert. Zijn waarom de maker van “Star Trek: Discovery” die serie verliet in de pre-productie, maar ook (uiteindelijk) bij het verlaten van de originele versie van de prequelshow “Friday the 13th” “Crystal Lake” … EN Apple TV’s “Amazing Stories”-revival … EN de door Starz gesteunde tv-aanpassing van ‘American Gods’. Het gebeurt veel, daar doel ik op.
Dan zijn er de series waar Fuller aan vasthoudt, ten goede of ten kwade, om ze vervolgens voortijdig te zien sterven buiten zijn schuld. Bij hem was dit het geval extravagant, de romantische komedie “Pushing Daisies” met Lee Pace in de hoofdrol” (zelfs het rangschikken van het werk van Fuller kan moeilijk zijn!), maar die show was in ieder geval een betere hit dan de eerdere samenwerking van hem en Pace aan ‘Wonderfalls’. Nog nooit van gehoord? Dat komt omdat het op het moment van schrijven niet (legaal) beschikbaar is om te streamen, en fysieke exemplaren al een tijdje niet meer worden gedrukt. Maar zelfs toen de serie in 2004 zijn unieke seizoen van 13 afleveringen op Fox uitzond, probeerde het netwerk actief het te doden. (Lees meer je zou het moeten doen lees deze rubriek “Wondervallen”. dat een of andere rando schreef voor /Film.)
Wat betreft de vraag waarom een show met een weliswaar bizar maar verder ogenschijnlijk onschadelijk uitgangspunt met rommel en pratende trivia (vrees niet, dat zullen we zo uitleggen) in het vizier van Fox terechtkwam voordat het werd verbannen naar de niet-streaming-leemte? Dit heeft waarschijnlijk meer dan een beetje te maken met de thematische onderbouwing ervan.
Wonderfalls stelt dat goed doen waardevoller is dan succesvol lijken
‘Wonderfalls’-hoofdrolspeler Jaye Tyler (Caroline Dhavernas) is een sardonische, pas afgestudeerde die in opstand komt tegen haar conservatieve, aanmatigende ouders op de enige manier die zij kan bedenken: door te werken als souvenirwinkelbediende in Niagara Falls en in een woonwagen te wonen. Kan iets haar uit de quarterlife-malaise halen? Waarom ja: wanneer allerlei diervormige voorwerpen (variërend van kleine wassen leeuwen tot plastic flamingo’s) haar op onverklaarbare wijze beginnen te vertellen dat ze dingen moet doen en weigeren stil te blijven als ze ze negeert, luistert Jaye eindelijk naar hun cryptische instructies. Het resultaat? Begin met het ten goede veranderen van de levens van anderen.
Bij een mindere show hadden deze pratende nieuwigheden Jaye misschien aan een beterbetaalde baan of een betere plek om te wonen geholpen, maar niet aan ‘Wonderfalls’. In plaats daarvan stelt hij dat goed doen veel waardevoller is dan succesvol lijken. Neem Jaye’s oudere zus Sharon (Katie Finneran), een immigratieadvocaat van het type A die stevig in de kast zit, of Jaye’s oudere broer Aaron (Pace), een promovendus in vergelijkende religie die zijn hele vakgebied eigenlijk onzin vindt. Hoewel het paar op het eerste gezicht respectabeler lijkt dan hun jongere broer, zijn ze op hun eigen manier ook een puinhoop, en het is alleen door Jaye’s acties (in eerste instantie verwarrend, maar uiteindelijk onbaatzuchtig) dat ze hun leven op de rails beginnen te krijgen.
Je kunt begrijpen waarom de kopers bij Fox misschien zijn verbleekt bij een serie die zo vooruitstrevend is als die uit 2004, vooral een die tonaal en stilistisch excentriek is als ‘Wonderfalls’. (De show haalt vaak inspiratie uit de esthetiek en motieven van verschillende genres, maar omarmt ook ongebruikelijke verhaalkeuzes en zijn eigen camerawerk.) Omdat het niet beschikbaar is op streaming, is het moeilijker op te sporen, maar zoals Jaye leert, zijn sommige taken de extra moeite waard.
