Conventionele wijsheid zegt dat goede dingen in drieën komen. We kunnen verwijzen naar talloze filmtrilogieën van De donkere ridder NAAR Peetvader NAAR De Heer van de ringenmaar trilogieën van videogames hebben ook hun plaats. Het grote verschil is het grootst film ga naar drie, maar als a videogame verdient genoeg succes voor twee sequels waar je er normaal gesproken nog een paar uit kunt persen. Natuurlijk zijn niet al deze spellen hetzelfde. En dertig jaar geleden zag de SNES de conclusie van een trilogie die nu wordt beschouwd als een genrebepalend meesterwerk.
Wanneer Eindgevecht 3 Het verscheen eind 1995 op het Super Nintendo Entertainment System en arriveerde niet als een blockbuster-opvolger van de arcadelegende die eraan voorafging, maar als een zwanenzang voor Capcom’s 16-bits vechtgame-inspanningen. Het spel, uitgebracht als Zwaar eindgevecht in Japan was het de derde die exclusief voor de SNES werd ontwikkeld. Het had de energie die fans verwachtten, samen met enkele nieuwe innovaties die lieten zien dat Capcom nog steeds aan de top stond, ook al was het genre dat niet.
Om te begrijpen Eindgevecht 3het is handig om te beginnen met de franchise waaruit het is voortgekomen. Het origineel Laatste gevecht debuteerde in 1989 in speelhallen, een gruizige side-scrolling beat ‘em up die het genre van de vechtgame hielp definiëren. Het was een zeer verslavende formule die selecteerbare hoofdrolspelers, verschillende aanvalsstijlen en coöperatief spel combineerde. Het welkome succes van Laatste gevecht in speelhallen en op thuisconsoles zoals de SNES vormen ze het toneel voor een decennium aan navolgers en referentiegenres zoals die van Sega Straten van woede en Konami Teenage Mutant Ninja Turtles. De kans is groot dat als je je ooit een weg door een spel hebt gevochten, je schulden hebt Laatste gevecht.
Eindgevecht 3 had de moeilijke taak om het momentum vast te houden in een tijd waarin de mainstream aantrekkingskracht van vechtspellen aan het afnemen was. In 1995 was de dominantie van de arcadescène verschoven naar één-op-één gevechts- en 3D-actietitels; het landschap van de thuisconsole maakte de overstap naar systemen van de vijfde generatie met veelhoekige 3D-graphics. In tegenstelling tot het origineel Laatste gevechtdie een arcadeversie had voordat deze naar consoles werd geport Eindgevecht 2 EN Eindgevecht 3 Nog nooit kluisjes met muntsysteem gezien. Deze exclusiviteit van de SNES was deels technisch en deels strategisch: de SNES naderde het einde van zijn levenscyclus, maar beschikte nog steeds over een enorme geïnstalleerde basis waarop Capcom zich betrouwbaar kon richten.
Een sterke reclamecampagne was niet genoeg om een publiek te boeien dat de vechtspellen beu was geworden.
Capcom
De ontwikkeling, geleid door producent Tokuro Fujiwara, was zich bewust van deze marktrealiteit. Terwijl het team de kernmechanismen van de vechtgame behield die fans gewend waren Eindgevecht 3 introduceerde functies die probeerden de formule uit te breiden. Nieuwe personages Lucia (een politiedetective met vechtsporten) en Dean (een nuchtere vechter met een uniek bereik) hebben zich aangesloten bij de stoere Guy en Mike Haggar uit de serie, waardoor speelstijlen worden gediversifieerd en verschillende benaderingen van gevechten worden aangemoedigd. De game voegde ook vertakkende paden en meerdere eindes toe, wat de herspeelbaarheid uitnodigde in een tijdperk waarin lineair scrollende beat ‘em ups vaak als repetitief werden bekritiseerd.
Misschien wel de meest vooruitstrevende gameplay-evolutie was de toevoeging van speciale commandobewegingen en een Super Move-indicator uit Capcom’s S.superieure Street Fighter II Turbo. Deze inputs en meters introduceerden strategische lagen in wat van oudsher eenvoudigweg het stampen van knoppen was. Hoewel deze systemen niet revolutionair waren in de bredere context van actiegames uit de jaren 90, waren ze wel belangrijk voor een side-scrolling beat ‘em up en doken ze later weer op in vernieuwde genreklassiekers die diepere gevechten omvatten, zoals Straten van woede 4 EN Rivierstadmeisjes.
Maar ondanks al deze verfijningen Eindgevecht 3 leed aan een meedogenloos releasevenster. Tegen de tijd dat de game uitkwam, was de honger van gamers naar traditionele vechtspellen vervaagd. Critici erkenden destijds de technische verfijning en uitgebreide moveset van Capcom, maar kwamen grotendeels tot de conclusie dat het “meer van hetzelfde” was in plaats van een heruitvinding van het genre. Het kwam in de schaduw van zijn voorgangers en in de nadagen van 16-bit consoles, waardoor het eerder een culthit dan een grote hit werd.
Ah, de jaren 90, toen een mouwloze Gi als werkkleding werd beschouwd.
Capcom
Maar de bijdragen van Eindgevecht 3 mag niet worden onderschat. Het hield een geliefde franchise levend tijdens een moeilijke overgang in de gamegeschiedenis, waarbij de straten van Metro City en zijn personages behouden bleven zodat toekomstige generaties deze opnieuw konden ontdekken. Lucia’s daaropvolgende opname in Straatvechter V getuigt van de blijvende aantrekkingskracht van deze vaak over het hoofd geziene franchise. De heruitgave ervan op de Wii U in 2013 markeert de laatste verschijning op moderne hardware, aangezien tientallen jaren oude exclusiviteitscontracten de release ervan op de virtuele console momenteel verbieden.
Eindgevecht 3 vertegenwoordigt een bitterzoet bewijs van een genre dat zowel geliefd als belegerd is. Het is misschien geen begrip geworden, maar het heeft de essentie van klassieke vechtspellen gedestilleerd en tegelijkertijd de formule naar voren gebracht. Voor degenen die zich het SNES-tijdperk met plezier herinneren, blijft het een passend laatste hoofdstuk Laatste gevechtis de lijn van vechtgames en een ambitieuze afsluiting van de serie.
