Sarah Sajedi was dat wel Toen ze het eiland Phi Phi in Thailand bezocht, werd ze verblind door het prachtige landschap van de Andaman Zee. Toen hij echter naar zijn voeten keek, zag hij dat het witte zandstrand bedekt was plastic puin, waarvan het grootste deel afkomstig was van plastic flessen.
Na vele jaren in de zakenwereld als mede-oprichter van een milieusoftwarebedrijf, inspireerde de ervaring Sajedi om onderzoeker te worden. Ze heeft altijd een passie gehad voor afvalvermindering, maar besefte dat het probleem de consumptie zelf was.
Dus als promovendus aan de Concordia Universiteit in Canada, Sajedi beoordeeld ruim 140 wetenschappelijke artikelen om de effecten van plastic flessen op het menselijk lichaam te bepalen. Hij ontdekte dat mensen gemiddeld 39.000 tot 52.000 binnenkrijgen microplastic deeltjes per jaar uit voedsel en drinkwater, en degenen die dagelijks flessenwater gebruiken, krijgen bijna 90.000 extra microplasticdeeltjes in hun lichaam.
“Water drinken uit plastic flessen is prima in geval van nood, maar het is niet iets dat in het dagelijks leven moet worden gebruikt”, zegt Sajedi legt uit. “Zelfs als er geen onmiddellijke effecten zijn op het menselijk lichaam, moeten we het potentieel voor chronische schade begrijpen.”
De langetermijneffecten blijven een mysterie
Microplastics zijn plastic deeltjes die in grootte variëren van 1 micrometer (1/1.000 millimeter) tot 5 mm. Nanoplastics zijn zelfs nog kleiner, minder dan een micrometer. Deze deeltjes zijn onzichtbaar voor het blote oog, maar worden voortdurend gegenereerd tijdens de productie, opslag, transport en afbraak van flessen.
Vooral plastic van lage kwaliteit heeft de neiging om microscopisch klein vuil af te werpen als gevolg van zonlicht, temperatuurveranderingen en fysieke hantering. In tegenstelling tot andere plastic deeltjes die via de voedselketen het lichaam binnendringen, zijn de deeltjes afkomstig uit plastic flessen zorgwekkend omdat ze rechtstreeks via het drinkwater worden ingenomen.
Eenmaal in het lichaam kunnen microscopische plastics in de bloedbaan terechtkomen en vitale organen bereiken. Dit veroorzaakt een chronische ontstekingsreactie en stelt cellen bloot aan oxidatieve stress, wat kan leiden tot stoornissen in het hormoonsysteem, een verminderde voortplantingsfunctie en schade aan het zenuwstelsel. Het is ook in verband gebracht met verschillende soorten kanker. Aan de andere kant blijven de gezondheidseffecten op de lange termijn onduidelijk, vanwege een gebrek aan uitgebreide tests en gestandaardiseerde meetmethoden.
Er zijn verschillende analysemethoden voor het detecteren van micro- en nanoplastics, maar elke methode heeft voor- en nadelen. Sommige methoden kunnen extreem kleine deeltjes detecteren, maar kunnen hun chemische samenstelling niet bepalen, terwijl andere de samenstelling wel kunnen analyseren, maar de kleinste deeltjes over het hoofd zien.
