Tientallen jaren lang kwamen Amerikaanse gezinnen samen om naar ‘It’s a Wonderful Life’ te kijken op kerstavond.
Frank Capra’s film uit 1946, over een man die op een van de ergste dagen van zijn leven ontdekt hoe hij zijn geboorteplaats Bedford Falls positief heeft beïnvloed, is geliefd vanwege het verheerlijken van altruïsme, gemeenschap en de kleine man die het opneemt tegen roofzuchtige kapitalisten. Neem deze waarden, voeg krachtig acteerwerk en de belofte van licht in de donkerste uren toe, en het is de enige film die me aan het huilen maakt.
Dit is een blijk van goede wil die niemand minder dan paus Leo XIV vorige maand onthulde het is een van zijn favoriete films. Maar zoals met alles wat heilig is in dit land, proberen president Trump en zijn volgelingen de vakantieklassieker te kapen.
Afgelopen weekend heeft het ministerie van Binnenlandse Veiligheid twee feestelijke video’s vrijgegeven zijn campagne van massale deportaties. Eén, getiteld ‘It’s a Wonderful Flight’, reconstrueert de scène waarin George Bailey (Jimmy Stewart in een van zijn beste uitvoeringen) overweegt zelfmoord te plegen door van een besneeuwde brug te springen. Maar de hoofdpersoon is een Latino-man die huilt om de wanhopige soundtrack van de film en zegt dat hij ‘alles zou doen’ om terug te keren naar zijn vrouw en kinderen en ‘opnieuw te leven’.
Overgang naar dezelfde man die nu de camera berooft tijdens een vliegreis vanuit de Verenigde Staten. De scène eindigt met de toevoeging van een app waarmee immigranten zonder papieren kunnen profiteren van het aanbod van Homeland Security een gratis zelfuitwerpingsvlucht en een bonus van $ 1.000 – $ 3.000 als ze tijdens de vakantie een enkele reis maken.
De andere DHS-clip is een montage van kerstsfeer – kerstman, elfjes, kousen, dansen – op een versnelde electro-trash-remake van Mariah Carey’s ‘All I Want for Christmas Is You’. In een fractie van een seconde zingen inwoners van Bedford Falls ‘Auld Lang Syne’, net nadat ze George Bailey hebben gered van een financiële ondergang en een arrestatiebevel.
‘Deze kerst’, zo luidt het onderschrift, ‘groeit ons hart terwijl onze illegale bevolking afneemt.’
‘It’s a Wonderful Life’ heeft lange tijd gediend als een politieke Rorschach-test. Conservatieven dachten ooit dat Capra’s meesterwerk zo on-Amerikaans was vanwege de kleinering van de grote bankiers, dat ze hem ervan beschuldigden zich te bemoeien met pro-communistische propaganda. In feite was de regisseur een Republikein die zijn carrière tijdens de Tweede Wereldoorlog onderbrak om er een film van te maken korte documentaires voor het Ministerie van Oorlog. Progressieven hebben de neiging het patriottisme van de film te verafschuwen, de oubolligheid, de degradatie van zwarten naar de achtergrond en de weergave van het stadsleven als ronduit demonisch.
Toen kwam de opkomst van Trump aan de macht. Zijn gelijkenis met de slechterik uit de film, Mr. Potter – een rijke, kwaadaardige huisjesmelker die zijn naam geeft aan alles waarover hij de controle overneemt – was gemakkelijker aan te wijzen dan de vlekken op een cheetah. Linkse essayisten maakten snel de gemakkelijke vergelijking, en een ‘Saturday Night Live’-parodie uit 2018, waarin een land zonder Trump als president werd voorgesteld, maakte hem zo woedend dat hij dreigde een rechtszaak aan te spannen.
Maar de afgelopen jaren heeft Trumpworld beweerd dat de film eigenlijk een parabel is over hun dierbare leider.
Trump is een moderne George Bailey, zo wordt betoogd, een seculiere heilige die zich afkeert van bepaalde rijkdommen in een poging het ‘uitschot’ te redden waarmee Potter – die in hun gedachten op de een of andere manier de liberale elite vertegenwoordigt – de spot drijft. Een spreker op de Republikeinse Nationale Conventie van 2020 maakte deze vergelijking expliciet, en recente video’s van Homeland Security waarin ‘It’s a Wonderful Life’ wordt verdraaid, impliceren dit ook – alleen is het nu de ongecontroleerde immigratie die Bedford Falls bedreigt.
De visie van de regering-Trump op ‘It’s a Wonderful Life’ is reflecterend een eenvoudiger, betere, wittere tijd. Maar dit is een bewuste verkeerde interpretatie van de meest Amerikaanse film, waarvan de fundamenten worden versterkt door de dromen van immigranten.
Regisseur Frank Capra, circa 1940.
(John Kobal Foundation via Getty Images)
In zijn autobiografie uit 1971 ‘De naam boven de titel’ onthulde Capra dat zijn ‘vuile, uitgeputte immigrantenfamilie’ in 1900 Sicilië verliet naar Los Angeles om zich te herenigen met een oudere broer die jaren eerder ‘van boord was gesprongen’ om de Verenigde Staten binnen te komen. De jonge Frank groeide op in het ‘louche Siciliaanse getto’ van Lincoln Heights, waar hij op Manual Arts High verwantschap vond met het ‘gepeupel’ van blanke immigranten- en arbeiderskinderen van ‘andere afgewezen scholen’, en pas het Amerikaanse staatsburgerschap verwierf nadat hij in de Eerste Wereldoorlog had gediend. Moeilijke tijden zouden Capra en zijn collega’s er niet van weerhouden succes te boeken.
De regisseur heeft dat gevoel in ‘It’s a Wonderful Life’ vastgelegd door het karakter van Giuseppe Martini, een Italiaanse immigrant die een bar runt. Zijn zwaar geaccentueerde Engels is al vroeg in de film te horen als een van de vele inwoners van Bedford Falls voor Bailey bidt. In een flashback wordt Martini gezien terwijl hij zijn smerige appartement van Potter met een geit en een groep kinderen verlaat voor een huis in een buitenwijk dat Bailey had ontwikkeld en aan hem verkocht.
Trumpworld zou vandaag martini’s lanceren als duistere indringers het vernietigen van de Amerikaanse manier van leven. In “It’s a Wonderful Life” ben ik Amerika zelf.
Wanneer een boze echtgenoot Bailey een klap geeft in de martinibar omdat hij zijn vrouw heeft beledigd, schopt de immigrant de man eruit omdat hij zijn ‘beste vriend’ heeft aangevallen. En wanneer Bedford Falls aan het einde van de film samenkomt om geld in te zamelen om Bailey te redden, is het Martini die arriveert met de winst van de avond uit zijn bedrijf, plus wijn voor iedereen om te vieren.
Immigranten zijn zo cruciaal voor het goede leven in dit land, zo stelt de film, dat Martini in de alternatieve realiteit, als George Bailey nooit had geleefd, nergens te bekennen was.
Capra beweerde lang dat ‘It’s a Wonderful Life’ zijn favoriete film was, en voegde er in zijn memoires aan toe dat het een liefdesbrief was ‘aan de Magdalena’s die door hypocrieten werden gestenigd en aan de getroffen Lazarussen met alleen honden om hun wonden te likken’.
Ik probeerde elke kerstavond in ieder geval het einde te zien om me op te warmen, hoe erg de dingen ook waren. Maar nadat Homeland Security de boodschap van Capra had gekaapt, vond ik tijd om de hele film, die ik minstens tien keer heb gezien, te bekijken voordat deze normaal op NBC werd uitgezonden.
Ik schudde mijn hoofd en voelde een déja vu, terwijl Bailey’s vader zuchtte: ‘In deze stad is er geen plaats voor een man tenzij hij naar Potter kruipt.’
Ik juichte toen Bailey jaren later tegen Potter zei: ‘Je denkt dat de hele wereld om jou en je geld draait. Nou, dat is niet zo.’ Ik vroeg me af waarom niet meer mensen dit aan Trump vertelden.
Toen Potter Bailey belachelijk maakte omdat hij ‘zijn leven verspilde door oppas te doen aan veel knoflooketers’, moest ik denken aan de rechtse mensen die ons portretteren. die zich verzetten tegen de wreedheid van Trump als dom en zelfs verrader.
En toen de beroemde conclusie kwam, dacht ik alleen maar aan immigranten.
Ze deden me denken aan de mensen die Bailey al het geld gaven dat ze konden missen zoals normale mensen het veel beter deden zich verzetten tegen de deportatie van Trumps Leviathan dan de rijken en machtigen.
Aan het einde van de film, toen Bailey en zijn familie vol ontzag keken naar hoeveel mensen waren gekomen om te helpen, herinnerde ik me mijn oudere immigrantendie ook dromen en carrières opgaven zodat hun kinderen hun eigen dromen konden verwezenlijken – de enige beloning voor een leven van stille opoffering.
De tranen vloeiden zoals altijd, deze keer ingegeven door een nieuwe afhaalmaaltijd die er altijd was -“Alleen mensen redden mensen”, of ‘Alleen wij kunnen onszelf redden’, een zinsnede die dit jaar door pro-immigrantenactivisten in Zuid-Californië werd aangenomen als een mantra van troost en verzet.
Het is de kern van “It’s a Wonderful Life” en het tegenovergestelde van Trumps drang om ons allemaal afhankelijk te maken van zijn barmhartigheid. Hij en zijn mede-Potters kunnen niets doen om deze waarheid te veranderen.
